του Νίκου ΜπακουνάκηΓιατί ψηφίζουμε στις δημοτικές εκλογές; Πάντως όχι για να επιβεβαιώσουμε ή να αμφισβητήσουμε το κοινοβουλευτικό ποσοστό ενός κόμματος. Άλλο αν τα κόμματα βλέπουν τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ως δημοσκοπήσεις. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, που διακήρυσσε per mare per terram ότι τα κριτήρια που θα κυριαρχήσουν στις επιλογές των υποψηφίων θα είναι αυτοδιοικητικά, τις κομματικοποίησε από την στιγμή που θέλησε να εξορίσει στις περιφέρειες αποτυχημένες και ναζιάρες υπουργούς της κυβέρνησης.
Πρέπει να θυμίσουμε, όμως –και στους πολιτικούς, και στους ψηφοφόρους– ότι στις δημοτικές εκλογές ψηφίζουμε για τις πόλεις. Και ψηφίζουμε για τέσσερις μεγάλους τομείς της καθημερινότητας της πόλης, που είναι η καθαριότητα, η ασφάλεια, η διαχείριση του δημόσιου χώρου και οι υποδομές. Οι περισσότεροι δήμαρχοι της χώρας –κομματικοί ως επί το πλείστον– έχουν αποτύχει, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, και στους τέσσερις αυτούς τομείς. Φοβούμαι ότι και μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου οι πόλεις μας θα έχουν την ίδια τύχη, εκτός αν οι πολίτες συνειδητοποιήσουν ότι βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού.
Πάρτε για παράδειγμα την Αθήνα. Ποτέ δεν ήταν τόσο εξαθλιωμένη. Έχει πιάσει κυριολεκτικά πάτο και αναρωτιόμαστε πόσο περιθώριο υπάρχει σε αυτή την διαδικασία της παρακμής. Όλα στο ναδίρ. Η καθαριότητα πάνω απ’ όλα. Ακόμη και η οδός Βουκουρεστίου καλύπτεται από παχύ στρώμα λίγδας. Οι κάδοι πλένονται σπάνια, ή και ποτέ, ενώ ολόκληρες συνοικίες φαίνεται ότι δεν ανήκουν στα όρια του Δήμου Αθηναίων.
Ύστερα η ασφάλεια. Ποτέ η Αθήνα δεν είχε τόσο εκτεταμένο γκέτο, που να καλύπτει ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της. Χαρακτηριστικά του, η διακίνηση και η χρήση ναρκωτικών και, φυσικά, η πορνεία, που έχει απλωθεί κατά μήκος της οδού Πατησίων. Σε ορισμένα σημεία είναι ως και επικίνδυνο να διασχίσεις το γκέτο αυτό, ακόμη και με το αυτοκίνητο. Αν ο δήμαρχος θέλει, ας οργανώσει red ή drug district, κατά τα πρότυπα του Άμστερνταμ, να βγάζει τουλάχιστον κάποια λεφτά.
Μετά οι δημόσιοι χώροι. Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που δεν υπάρχουν, αλλά στους υπάρχοντες. Ελεεινοί. Η πλατεία Ομονοίας είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας. Η πλατεία Μοναστηρακίου πρέπει να μετονομαστεί σε πλατεία Σουβλακίου. Η πλατεία Συντάγματος μόνον το 1/3 του χρόνου είναι ελεύθερη. Τον άλλον καιρό είναι καλυμμένη από παραγκουπόλεις ποικίλου είδους. Τα πάρκα και οι μικροί κήποι είναι στο έλεος του καθενός. Όσο για την τέχνη, μάλλον ως ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί η απαίτηση για δημόσια γλυπτική, πίδακες νερού, κλπ. Αφήνω κατά μέρος τις υποδομές. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνον ο χρεοκοπημένος και βαθύτατα χρεωμένος 9,84 ευδοκιμεί, ίσως γιατί εξυπηρετεί το παιχνίδι των ποικίλων ανταλλαγών.
Οχυρώνονται οι δήμαρχοι πισω από το ότι δεν έχουν αρμοδιότητα για εκείνο ή για το άλλο. Ας τα αφήσουν αυτά. Ας διεκδικήσουν τις πόλεις τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου