Η βαθειά κρίση της χώρας επιφανειακά είναι οικονομική, όμως στην ουσία έχει βαθύτατο κοινωνικό, πολιτιστικό και ηθικό χαρακτήρα. Μέσα από την κρίση της οικονομίας αναδύεται όλη η δυσωδία ενός κοινωνικού και πνευματικού βίου, που αύριο δεν αποκλείεται να συμπαρασύρει στον βυθό κάθε δημιουργική και δημοκρατική δύναμη αντίστασης σε τούτη την χώρα. Μια χώρα που βιώνει τις πιο αποκρουστικές πλευρές του πελατειακού πολιτικού συστήματος, το οποίο κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται δημοκρατία.
Διότι, αν δημοκρατία είναι οι όποιοι Τζωρτζάτοι και Τσάμοι να εκβιάζουν μία ολόκληρη κοινωνία για να διατηρήσουν προνόμια και κάποια εκατομμύρια ευρώ που ήδη διαθέτουν, τόσο οι λέξεις έχουν χάσει την σημασία τους. Αν δημοκρατία είναι κάποιοι αλητοτραμπούκοι να δέρνουν και να καταστρέφουν τα οχήματα αυτών που θέλουν να εργασθούν, τότε διόλου παράξενο αυτόν τον κοινωνικό οχετό να τον δούμε αύριο να κατακλύζει και τα σπίτια μας.
Κάποιοι, εκτός Ελλάδας, που ανησυχούν για την δημοκρατία στην χώρα μας ίσως να μην έχουν άδικο. Όταν μία πολιτική μούμια του ολοκληρωτισμού καλεί σε αντιδημοκρατική ανυπακοή, δεν πρέπει να χαμογελάμε ειρωνικά. Οι απειλές της δεν είναι άνευ περιεχομένου. Αντιθέτως… Οι εκβιασμοί των συντεχνιών και η κοινωνική αποδιάρθρωση που επιχειρείται από κοινωνικά ιζήματα μεγάλης νοσηρότητας είναι τα δηλητήρια που αργά αλλά σταθερά εξουθενώνουν. Ιδιαίτερα δε όταν η χώρα υφίσταται και την επιδρομή των νέων βαρβάρων, δηλαδή αυτών των ανεύθυνων και ημιμαθών που έχουν αναλάβει να «ενημερώνουν» τον λαό.
Οι ώρες είναι κρίσιμες. Κρισιμότερη όμως η απάθεια μπροστά στην καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων από αδίστακτους κοινωνικούς εκβιαστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου