του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το θέμα είναι πως μάς έχουν πλέον πάρει χαμπάρι και η χώρα συνεχώς γελοιοποιείται –με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την διεθνή εικόνα και αξιοπιστία της. Οι δε συνέπειες της κατάστασης αυτής θα είναι όλο και πιο αρνητικές τα χρόνια που έρχονται, διότι θα ισχύσει για την χώρα μας η λαϊκή ρήση «καλύτερα να σού βγει το μάτι παρά το όνομα».
Από τηνάποψη αυτή, είναι αποκαλυπτικό για τις ρίζες του κακού στην χώρα μας ένα άρθρο-ρεπορτάζ του Αμερικανού δημοσιογράφου και συγγραφέα Μάϊκλ Λιούις στο περιοδικό Vanity Fair. Με αρκετές επαφές και προσωπικές επισκέψεις, αναφέρεται στην διαφθορά, στην διαπλοκή πολιτικών προσώπων, σε σκάνδαλα και στην πλήρη αδυναμία μιας κοινωνίας να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Ο αρθρογράφος, που επισκέφθηκε και πρόσφατα την Ελλάδα, σημειώνει ότι βρέθηκε από τα σαλόνια της Αθήνας μέχρι την Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος που αποτελεί την «πέτρα του σκανδάλου» και πυροδότησε «αλυσσιδωτές εξελίξεις» που οδήγησαν την Ελλάδα στην σημερινή θέση της «διεθνούς απαξίωσης».
Πριν 20 περίπου χρόνια η Μονή Βατοπεδίου βρισκόταν στα πρόθυρα της διάλυσης και οι ελάχιστοι μοναχοί της αδυνατούσαν ακόμη και να συντηρήσουν την ερειπωμένη Μονή. Ήταν τότε, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, που ο σημερινός ηγούμενος, πατήρ Εφραίμ, ανέλαβε την ανασυγκρότηση της Μονής μαζί με μία ομάδα νέων και δυναμικών μοναχών από την Κύπρο. Σήμερα, τα έσοδα της Μονής κυμαίνονται κάπου μεταξύ 1-2 δισεκατ. δολλάρια.
Ο αρθρογράφος επισημαίνει επίσης ότι, όταν ο πατήρ Εφραίμ πήγε στον πρώην υφυπουργό Οικονομικών Πέτρο Δούκα ζητώντας την εξαγορά της Λίμνης Βιστωνίδας από την ελληνική κυβέρνηση, ή την ανταλλαγή της έναντι άλλων δημοσίων εκτάσεων, ο υφυπουργός αρνήθηκε, όπως εξήγησε στον Μ.Λιούις. Λίγο αργότερα, όμως, πάντα σύμφωνα με το δημοσίευμα, όταν οι επιχειρηματικά ταλαντούχοι μοναχοί κατόρθωσαν να έρθουν σε συμφωνία με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης για την ανταλλαγή, ο Π.Δούκας άρχισε να δέχεται πιέσεις από το Μέγαρο Μαξίμου να συναινέσει. «Τούς είπα ότι εκείνοι θα έπρεπε να διευθύνουν το υπουργείο Οικονομίας. Δεν διαφώνησαν», τόνισε ο Π.Δούκας.
Οι μοναχοί, πάντως, ισχυρίζονται ότι δεν κρύβεται κανένας ιδιοτελής σκοπός πίσω από τις ενέργειές τους. «Όλη η κυβέρνηση λέει ότι είναι θυμωμένη μαζί μας, αλλά εμείς δεν έχουμε τίποτα. Δουλεύουμε για άλλους. Οι ελληνικές εφημερίδες μάς αποκαλούν εταιρεία. Αλλά σε ρωτώ, Μάϊκλ, ξέρεις εσύ καμμιά εταιρεία που να έχει αντέξει 1.000 χρόνια;», ρωτάει ο πατήρ Αρσένιος τον Μ.Λιούις.
«Πώς μπόρεσε ένα μέλος της ευρωζώνης να πει ότι το έλλειμμα ήταν 3% του ΑΕΠ όταν στην πραγματικότητα ήταν 15%;», διερωτάται με αγανάκτηση υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ με το οποίο συνομίλησε ο Μ.Λιούις. Στην συνέχεια υπογραμμίζεται ότι, και αν αυτή η ερώτηση βασάνιζε την κοινή γνώμη της Ευρώπης πριν έναν περίπου χρόνο, όταν η νέα ελληνική κυβέρνηση αποκάλυψε την στατιστική απόκλιση, μία πιο κρίσιμη ερώτηση απασχολεί την παγκόσμια αγορά σήμερα: Πώς θα καταφέρει η Ελλάδα να διαχειρισθεί το συνεχώς διογκούμενο χρέος της, που αγγίζει τα 1,2 τρισεκατ. δολλάρια (400 δισεκατ. σε κρατικά χρέη και 800 δισεκατ. σε ασφαλιστικά χρέη) με ένα πακέτο διάσωσης που φτάνει μόλις τα 145 δισεκατ. δολλάρια; Ο Μ.Λιούις χαρακτηρίζει το πακέτο αυτό «προδήλως περισσότερο μια χειρονομία, παρά μία λύση», παραθέτοντας χαρακτηριστικά παραδείγματα πολιτικών επιλογών των προηγούμενων κυβερνήσεων που διόγκωσαν το χρέος.
Σε ένα σημείο, θέλοντας να δώσει την εικόνα που αντίκρυσαν τα στελέχη του ΔΝΤ όταν έλεγξαν τα στατιστικά της χώρας, παρουσιάζει την άποψη ενός εκπροσώπου του Ταμείου ότι «οι άνθρωποί μας δεν μπορούσαν να πιστέψουν τί ανακάλυπταν. Ο τρόπος που κρατούσαν τα βιβλία τους: ήξεραν πόσα είχαν συμφωνήσει να ξοδέψουν, αλλά κανείς δεν ήλεγχε τί ξόδευε στην πραγματικότητα. Δεν έμοιαζε καν με αυτό που θα λέγαμε αναδυόμενη οικονομία. Ήταν μία τριτοκοσμική χώρα».
Ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μιλώντας στο αμερικανικό περιοδικό αναφέρεται στο «χάος» που παρέλαβε και τα «κρυμμένα χρέη» που ανακάλυπτε συνεχώς καθώς εκπονούσε τον περσινό προϋπολογισμό και μιλά για τις απαιτήσεις των Ευρωπαίων ομολόγων του να υπάρξει «παραδειγματική φυλάκιση» κάποιου υπεύθυνου. Αναφερόμενος σε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, ο υπουργός τονίζει ότι «το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης είχε δημιουργήσει μία αδήλωτη μονάδα με 270 υπαλλήλους οι οποίοι έπρεπε να μετατρέψουν φωτογραφίες από εκτάσεις του ελληνικού δημοσίου σε ψηφιακή μορφή. Το πρόβλημα ήταν ότι κανείς από τους 270 ανθρώπους δεν είχε την παραμικρή σχέση με την ψηφιακή φωτογραφία. Τα πραγματικά επαγγέλματα αυτών των ανθρώπων ήταν π.χ. κομμώτριες».
Ο αρθρογράφος επισημαίνει επίσης ότι η Ελλάδα παραμένει η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει θέσει σε πλήρη λειτουργία το Εθνικό Κτηματολόγιο.
Στο ίδιο δημοσίευμα, ο πρωην υπουργός Στέφανος Μάνος υποστηρίζει ότι θα ήταν φθηνότερο να πληρώνει η κυβέρνηση ταξί για όλους τους επιβάτες του ΟΣΕ, παρά να κρατάει σε λειτουργία τον καταχρεωμένο σιδηρόδρομο με τους ακριβοπληρωμένους υπαλλήλους του, ο μέσος μισθός των οποίων αγγίζει τα 65.000 ευρώ!
Ο Μ.Λιούις αναφέρεται σε μία σειρά ζητημάτων και σε άλλους τομείς, επιχειρώντας να αναδείξει τις ουσιαστικές αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στην σημερινή κατάσταση, υπογραμμίζοντας ενδεικτικά: «Όταν καθόμουν με κάποιον που γνώριζε τον εσωτερικό τρόπο λειτουργίας της ελληνικής κυβέρνησης, έβγαζα το μπλοκάκι μου και άρχιζα να γράφω τις ιστορίες που μού έλεγαν. Το ένα σκάνδαλο ακολουθούσε το άλλο. Μετά από είκοσι λεπτά έχανα το ενδιαφέρον μου. Ήταν απλώς τόσα πολλά, αρκετά για να γεμίσουν βιβλιοθήκες ολόκληρες, πόσω μάλλον το άρθρο ενός περιοδικού».
Ένα άλλο αξιοπρόσεκτο σημείο του δημοσιεύματος είναι η παρατήρηση του αρθρογράφου πως «οι Έλληνες είναι ευχάριστοι, ζεστοί, έξυπνοι και για καλή παρέα», προσθέτοντας ότι την ίδια στιγμή η κοινωνία είναι «διεφθαρμένη και αποδιοργανωμένη». Επίσης, σημειώνει ότι στον δημόσιο χώρο «δεν υπάρχει ίχνος εντιμότητας», διερωτώμενος «πώς είναι δυνατόν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι να είναι τόσο κακοί στην οργάνωση της κοινωνίας τους;». Τέλος, διατυπώνει την άποψη ότι «η Ελλάδα θα σωθεί από την οικονομική αυτοχειρία μόνον αν αλλάξει η νοοτροπία των Ελλήνων».
Σε παρεμφερή σχόλια καταλήγει και άρθρο του Γάλλου δημοσιογράφου Ζαν Κατρμερ στην εφημερίδα Liberation, όπου, μεταξύ άλλων, επισημαίνονται και οι γελοιότητες και οι τραμπουκισμοί που δυσφημούν το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το ερώτημα που μάς απασχολεί: μήπως κάποια στιγμή δεν θα ξέρουμε πού να κρυφτούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου