του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Είναι γνωστό ότι ο πρωθυπουργός κ. Γ.Α.Παπανδρέου διεκδίκησε την εξουσία τον Οκτώβριο του 2009 γνωρίζοντας πολύ καλά και από πρώτο χέρι ποια ήταν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Εν τούτοις, ανέλαβε την ευθύνη να κυβερνήσει μία χώρα η οποία όδευε ολοταχώς προς την πτώχευση.
Για να αποφευχθεί η τελευταία και για να μην καταστραφεί πλήρως η χώρα, ο κ. Γ.Α.Παπανδρέου ζήτησε –με αρκετή καθυστέρηση – την βοήθεια των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Εις αντάλλαγμα της βοήθειας αυτής προτάθηκε το περίφημο μνημόνιο και έγινε δεκτή η συμμετοχή στην όλη επιχείρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Ενεκρίθη έτσι βοήθεια ύψους 110 δισεκατ. ευρώ για την Ελλάδα, η οποία είδε την θηλειά του απίστευτου δημοσίου χρέους που είχε στον λαιμό της να χαλαρώνει αισθητά.
Παράλληλα, όμως, οι κ.κ. Μ. Μπαρόζο, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλωντ Τρισέ, πρόεδρος της ΕΚΤ και Ντομινίκ Στρως-Καν, γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, επιφόρτισαν τρεις εκπροσώπους τους να παρακολουθούν την εκτέλεση του μνημονίου και να εισηγούνται λύσεις για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την θηλειά του δημοσίου χρέους της. Προέκυψε έτσι η τρόϊκα, που δεν απαρτίζεται –όπως περιφρονητικά λένε οι άσχετοι– από υπαλλήλους, αλλά από τους επίσημους εκπροσώπους των προαναφερομένων κορυφαίων εκπροσώπων της Ευρώπης και του ΔΝΤ. Με άλλα λόγια, η τρόϊκα ενεργεί αντ’ αυτών, είτε αυτό αρέσει είτε όχι.
Όπως προκύπτει από διάφορα non paper που είχε συντάξει για λογαριασμό των κ.κ. Μπαρόζο, Τρισέ και Στρως-Καν, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά της η τρόϊκα έφριξε κυριολεκτικά από την χαοτική κατάσταση του ελληνικού Δημοσίου, από τις απίστευτες ρεμούλες που έχουν γίνει και από την προϊούσα διαφθορά κάθε κρατικής αρθρώσεως. Βλέποντας επίσης την απροθυμία της κυβερνήσεως να προχωρήσει σε λήψεις διαρθρωτικών μέτρων, οι άνθρωποι της τρόϊκας σκέφθηκαν ότι η αποπληρωμή του δανείου των 110 δισεκατ. ευρώ δεν θα γινόταν ποτέ σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα του μνημονίου.
Με την οικονομία σε ύφεση, με τον ιδιωτικό τομέα να δοκιμάζεται σκληρά και τους επενδυτές να τρέπονται εις άτακτον φυγή μπροστά στην διεφθαρμένη γραφειοκρατία, οι δανειστές μας έκριναν αναγκαία την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισεκατ. Κατ’ επέκτασιν, η τρόϊκα και η κυβέρνηση απομακρύνθηκαν σταδιακά από τον στόχο της εξόδου του ελληνικού Δημοσίου στις αγορές στις αρχές του 2012, απ’ όπου θα μπορούσε να εξασφαλισθεί πρόσθετη χρηματοδότηση της τάξεως των 45 δισεκατ. ευρώ. Έτσι, κυβέρνηση και δανειστές βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα είτε της αναδιαρθρώσεως του χρέους, είτε της εξευρέσεως εσόδων που μπορούν να καλύψουν την χρηματοδοτική τρύπα.
Στο πλαίσιο αυτό, ύστερα από δέκα και πλέον ώρες συζητήσεων, η κυβέρνηση και η τρόϊκα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μία χώρα που διαθέτει περί τα 300 δισεκατ. ευρώ περιουσιακά στοιχεία (ακίνητα, χρεώγραφα, επιχειρήσεις, οικόπεδα, κλπ), θα μπορούσε να εκποιήσει περί τα 50 δισεκατ. ευρώ μέχρι το 2015 ώστε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Εξάλλου, με δεδομένη την αδιαφορία της για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και για ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, παρά τα δείπνα του υπουργού κ. Γ.Παπακωνσταντίνου με επιχειρηματίες στο Παλαιό Ψυχικό, η εκποίηση δημόσιας περιουσίας είναι μία απολύτως ορθολογική λύση, με θετικές κοινωνικές επιπτώσεις. Αρκεί, βεβαίως, να μπορέσει να εφαρμοσθεί.
Στο σημείο αυτό, ωστόσο, εγείρονται σοβαρότατα προβλήματα. Το πρώτο από αυτά είναι η απροθυμία αρκετών υπουργών της κυβερνήσεως να προχωρήσουν σε ουσιαστικό έργο, το οπίο δεν έχει καμμία σχέση με ιδεολογικές καταβολές του ΠΑΣΟΚ. Αρκετοί υπουργοί ενδιαφέρονται για την πολιτικο-υλική τους επιβίωση και όχι για το αν η χώρα θα πνιγεί από το δημόσιο χρέος, την διαφθορά και την ανομία της. Υπό την πίεσή τους, έτσι, εφευρέθηκε η δήθεν κρίση με την τρόϊκα προκειμένου να διασκεδαστεί και να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη και να δείξει ο πρωθυπουργός ότι «δεν σηκώνει επεμβάσεις στα εσωτερικά μας».
Πρόκειται για μία γελοία –πλην όμως επικίνδυνη– τακτική, η οποία, σε τελευταία ανάλυση, είναι ενδεικτική και της περιφρονήσεως που αισθάνονται οι πολιτικοί απέναντι στην κοινή γνώμη. Διότι επί της ουσίας, στην περίφημη συνέντευξη τύπου, οι εκπρόσωποι της Επιτροπής, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ δεν είπαν τίποτα παραπάνω από αυτά που είχαν διαπραγματευθεί και συμφωνήσει με την κυβέρνηση γενικά και τον υπουργό Οικονομίας ειδικότερα. Εξήγησαν επίσης σοτυς δημοσιογράφους πώς έχει η κατάσταση και, βεβαίως, έθεσαν το ερώτημα αν η Ελλάδα θέλει να βγάλει την θηλειά από τον λαιμό της ή όχι. Και επειδή το «όχι» δεν σηκώνει συζήτηση, ανέπτυξαν υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να βγει η θηλειά στην περίπτωση του «ναι».
Αντί λοιπόν αυτό το ξεκάθαρο ερώτημα να το θέτει καθημερινά και η κυβέρνηση προς κάθε κατεύθυνση, ως φαίνεται, στο πλαίσιο πολιτικών πρακτικών αντάξιων της βαθειάς Αφρικής, προκρίνει ως εργαλείο εξόδου από τα αδιέξοδα την φαρσοκωμωδία. Το ατύχημα, όμως, που μπορεί να συμβεί σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι η φαρσοκωμωδία να μετατραπεί σε τραγωδία. Αλλά η εκδοχή αυτή αφήνει κάποιους παγερά αδιάφορους…
Είναι γνωστό ότι ο πρωθυπουργός κ. Γ.Α.Παπανδρέου διεκδίκησε την εξουσία τον Οκτώβριο του 2009 γνωρίζοντας πολύ καλά και από πρώτο χέρι ποια ήταν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Εν τούτοις, ανέλαβε την ευθύνη να κυβερνήσει μία χώρα η οποία όδευε ολοταχώς προς την πτώχευση.
Για να αποφευχθεί η τελευταία και για να μην καταστραφεί πλήρως η χώρα, ο κ. Γ.Α.Παπανδρέου ζήτησε –με αρκετή καθυστέρηση – την βοήθεια των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Εις αντάλλαγμα της βοήθειας αυτής προτάθηκε το περίφημο μνημόνιο και έγινε δεκτή η συμμετοχή στην όλη επιχείρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Ενεκρίθη έτσι βοήθεια ύψους 110 δισεκατ. ευρώ για την Ελλάδα, η οποία είδε την θηλειά του απίστευτου δημοσίου χρέους που είχε στον λαιμό της να χαλαρώνει αισθητά.
Παράλληλα, όμως, οι κ.κ. Μ. Μπαρόζο, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλωντ Τρισέ, πρόεδρος της ΕΚΤ και Ντομινίκ Στρως-Καν, γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, επιφόρτισαν τρεις εκπροσώπους τους να παρακολουθούν την εκτέλεση του μνημονίου και να εισηγούνται λύσεις για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την θηλειά του δημοσίου χρέους της. Προέκυψε έτσι η τρόϊκα, που δεν απαρτίζεται –όπως περιφρονητικά λένε οι άσχετοι– από υπαλλήλους, αλλά από τους επίσημους εκπροσώπους των προαναφερομένων κορυφαίων εκπροσώπων της Ευρώπης και του ΔΝΤ. Με άλλα λόγια, η τρόϊκα ενεργεί αντ’ αυτών, είτε αυτό αρέσει είτε όχι.
Όπως προκύπτει από διάφορα non paper που είχε συντάξει για λογαριασμό των κ.κ. Μπαρόζο, Τρισέ και Στρως-Καν, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά της η τρόϊκα έφριξε κυριολεκτικά από την χαοτική κατάσταση του ελληνικού Δημοσίου, από τις απίστευτες ρεμούλες που έχουν γίνει και από την προϊούσα διαφθορά κάθε κρατικής αρθρώσεως. Βλέποντας επίσης την απροθυμία της κυβερνήσεως να προχωρήσει σε λήψεις διαρθρωτικών μέτρων, οι άνθρωποι της τρόϊκας σκέφθηκαν ότι η αποπληρωμή του δανείου των 110 δισεκατ. ευρώ δεν θα γινόταν ποτέ σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα του μνημονίου.
Με την οικονομία σε ύφεση, με τον ιδιωτικό τομέα να δοκιμάζεται σκληρά και τους επενδυτές να τρέπονται εις άτακτον φυγή μπροστά στην διεφθαρμένη γραφειοκρατία, οι δανειστές μας έκριναν αναγκαία την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισεκατ. Κατ’ επέκτασιν, η τρόϊκα και η κυβέρνηση απομακρύνθηκαν σταδιακά από τον στόχο της εξόδου του ελληνικού Δημοσίου στις αγορές στις αρχές του 2012, απ’ όπου θα μπορούσε να εξασφαλισθεί πρόσθετη χρηματοδότηση της τάξεως των 45 δισεκατ. ευρώ. Έτσι, κυβέρνηση και δανειστές βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα είτε της αναδιαρθρώσεως του χρέους, είτε της εξευρέσεως εσόδων που μπορούν να καλύψουν την χρηματοδοτική τρύπα.
Στο πλαίσιο αυτό, ύστερα από δέκα και πλέον ώρες συζητήσεων, η κυβέρνηση και η τρόϊκα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μία χώρα που διαθέτει περί τα 300 δισεκατ. ευρώ περιουσιακά στοιχεία (ακίνητα, χρεώγραφα, επιχειρήσεις, οικόπεδα, κλπ), θα μπορούσε να εκποιήσει περί τα 50 δισεκατ. ευρώ μέχρι το 2015 ώστε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Εξάλλου, με δεδομένη την αδιαφορία της για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και για ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, παρά τα δείπνα του υπουργού κ. Γ.Παπακωνσταντίνου με επιχειρηματίες στο Παλαιό Ψυχικό, η εκποίηση δημόσιας περιουσίας είναι μία απολύτως ορθολογική λύση, με θετικές κοινωνικές επιπτώσεις. Αρκεί, βεβαίως, να μπορέσει να εφαρμοσθεί.
Στο σημείο αυτό, ωστόσο, εγείρονται σοβαρότατα προβλήματα. Το πρώτο από αυτά είναι η απροθυμία αρκετών υπουργών της κυβερνήσεως να προχωρήσουν σε ουσιαστικό έργο, το οπίο δεν έχει καμμία σχέση με ιδεολογικές καταβολές του ΠΑΣΟΚ. Αρκετοί υπουργοί ενδιαφέρονται για την πολιτικο-υλική τους επιβίωση και όχι για το αν η χώρα θα πνιγεί από το δημόσιο χρέος, την διαφθορά και την ανομία της. Υπό την πίεσή τους, έτσι, εφευρέθηκε η δήθεν κρίση με την τρόϊκα προκειμένου να διασκεδαστεί και να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη και να δείξει ο πρωθυπουργός ότι «δεν σηκώνει επεμβάσεις στα εσωτερικά μας».
Πρόκειται για μία γελοία –πλην όμως επικίνδυνη– τακτική, η οποία, σε τελευταία ανάλυση, είναι ενδεικτική και της περιφρονήσεως που αισθάνονται οι πολιτικοί απέναντι στην κοινή γνώμη. Διότι επί της ουσίας, στην περίφημη συνέντευξη τύπου, οι εκπρόσωποι της Επιτροπής, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ δεν είπαν τίποτα παραπάνω από αυτά που είχαν διαπραγματευθεί και συμφωνήσει με την κυβέρνηση γενικά και τον υπουργό Οικονομίας ειδικότερα. Εξήγησαν επίσης σοτυς δημοσιογράφους πώς έχει η κατάσταση και, βεβαίως, έθεσαν το ερώτημα αν η Ελλάδα θέλει να βγάλει την θηλειά από τον λαιμό της ή όχι. Και επειδή το «όχι» δεν σηκώνει συζήτηση, ανέπτυξαν υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να βγει η θηλειά στην περίπτωση του «ναι».
Αντί λοιπόν αυτό το ξεκάθαρο ερώτημα να το θέτει καθημερινά και η κυβέρνηση προς κάθε κατεύθυνση, ως φαίνεται, στο πλαίσιο πολιτικών πρακτικών αντάξιων της βαθειάς Αφρικής, προκρίνει ως εργαλείο εξόδου από τα αδιέξοδα την φαρσοκωμωδία. Το ατύχημα, όμως, που μπορεί να συμβεί σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι η φαρσοκωμωδία να μετατραπεί σε τραγωδία. Αλλά η εκδοχή αυτή αφήνει κάποιους παγερά αδιάφορους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου