του Αντώνη Ζαϊρη
Η διαφορά του καλoύ από τον κακό πανεπιστημιακό δάσκαλο,παλαιότερα τουλάχιστον, κρινόταν στην ποιοτική εμβάθυνση της πολυμέρειας στη γνώση, στα αναλλοίωτα αξιακά πρότυπα και ιδανικά που πρεσβεύουν και “ρυμουλκούν” τις επόμενες γενιές νέων και την ικανότητα μετάδοσης νοηματικών κεντρικών μηνυμάτων επιστημονικής εξειδίκευσης με απλότητα, σαφήνεια, εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση και ανάλυση.
Σήμερα η διάκριση των πανεπιστημιακών δασκάλων σαφώς δεν διαφοροποιείται ποιοτικά ως προς τις αναλλοίωτες αρχές και αξίες περί ηθικής και Παιδείας που είναι αναγκαίο να εμφορούνται, αλλά επιπρόσθετα συνδέονται άρρηκτα και περισσότερο από κάθε φορά με τα πρακτικά χαρακτηριστικά αυτής της γνώσης και της διασύνδεσής της με τις ανάγκες της αγοράς που επίσης συνδέονται με την υπαρξιακή αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας.
Άρα πρόκειται για ρόλο κατεξοχήν συναισθηματικά και λογικά φορτισμένο που “παιδεύει”, ” κατευθύνει”, “γαλουχεί” και ανοίγει ορίζοντες σε μια γενιά που αυτοτροφοδοτείται από φρούδες ελπίδες σε έναν “τραυματισμένο” όνειρο που ζητά την ελάχιστη έστω εκπλήρωσή του αλλά και μία οραματική επαγγελματική καταξίωση που περισσότερο έχει να κάνει με την ικανοποίηση των αναγκών καθημερινής επιβίωσης και όχι με ένα κεντρικό πολιτικό στόχο της Ελληνικής Πολιτείας για την απασχόληση ,όπως θα έπρεπε.
Επιβάλλεται λοιπόν αφενός, να αξιολογούνται οι πανεπιστημιακοί καθηγητές μας, όπως αξιολογούνται όλοι οι επαγγελματίες είτε ασκούν λειτούργημα είτε όχι και αφ ετέρου, να βγει το ελληνικό Πανεπιστήμιο στο διεθνή ανταγωνισμό για να δούμε αν τελικά αντέχει την σύγκριση.
Είναι γνωστό στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» ότι βασιλεύει και στα Πανεπιστήμια, όπως και στην υπόλοιπη δημόσια διοίκηση, η αναξιοκρατία και η ευνοιοκρατία που υποθηκεύει γενιές και γενιές νεοελλήνων με ελλειπείς γνώσεις, αδυναμία και άγνοια των κανόνων της αγοράς καθώς και ανεπάρκεια ως προς τον τρόπο «χτισίματος» δομημένης σκέψης και πλούσιων «εναυσμάτων» για περαιτέρω έρευνα και ανάλυση που απατεί η αγορά εργασίας καθώς και επιστημονική κατάρτιση και έρευνα που απαιτεί η σοβαρή παγκόσμια ακαδημαική κοινότητα.
* Ο Αντώνης Ζαϊρης είναι Γενικός Διευθυντής του ΣΕΛΠΕ
Η διαφορά του καλoύ από τον κακό πανεπιστημιακό δάσκαλο,παλαιότερα τουλάχιστον, κρινόταν στην ποιοτική εμβάθυνση της πολυμέρειας στη γνώση, στα αναλλοίωτα αξιακά πρότυπα και ιδανικά που πρεσβεύουν και “ρυμουλκούν” τις επόμενες γενιές νέων και την ικανότητα μετάδοσης νοηματικών κεντρικών μηνυμάτων επιστημονικής εξειδίκευσης με απλότητα, σαφήνεια, εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση και ανάλυση.
Σήμερα η διάκριση των πανεπιστημιακών δασκάλων σαφώς δεν διαφοροποιείται ποιοτικά ως προς τις αναλλοίωτες αρχές και αξίες περί ηθικής και Παιδείας που είναι αναγκαίο να εμφορούνται, αλλά επιπρόσθετα συνδέονται άρρηκτα και περισσότερο από κάθε φορά με τα πρακτικά χαρακτηριστικά αυτής της γνώσης και της διασύνδεσής της με τις ανάγκες της αγοράς που επίσης συνδέονται με την υπαρξιακή αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας.
Άρα πρόκειται για ρόλο κατεξοχήν συναισθηματικά και λογικά φορτισμένο που “παιδεύει”, ” κατευθύνει”, “γαλουχεί” και ανοίγει ορίζοντες σε μια γενιά που αυτοτροφοδοτείται από φρούδες ελπίδες σε έναν “τραυματισμένο” όνειρο που ζητά την ελάχιστη έστω εκπλήρωσή του αλλά και μία οραματική επαγγελματική καταξίωση που περισσότερο έχει να κάνει με την ικανοποίηση των αναγκών καθημερινής επιβίωσης και όχι με ένα κεντρικό πολιτικό στόχο της Ελληνικής Πολιτείας για την απασχόληση ,όπως θα έπρεπε.
Επιβάλλεται λοιπόν αφενός, να αξιολογούνται οι πανεπιστημιακοί καθηγητές μας, όπως αξιολογούνται όλοι οι επαγγελματίες είτε ασκούν λειτούργημα είτε όχι και αφ ετέρου, να βγει το ελληνικό Πανεπιστήμιο στο διεθνή ανταγωνισμό για να δούμε αν τελικά αντέχει την σύγκριση.
Είναι γνωστό στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» ότι βασιλεύει και στα Πανεπιστήμια, όπως και στην υπόλοιπη δημόσια διοίκηση, η αναξιοκρατία και η ευνοιοκρατία που υποθηκεύει γενιές και γενιές νεοελλήνων με ελλειπείς γνώσεις, αδυναμία και άγνοια των κανόνων της αγοράς καθώς και ανεπάρκεια ως προς τον τρόπο «χτισίματος» δομημένης σκέψης και πλούσιων «εναυσμάτων» για περαιτέρω έρευνα και ανάλυση που απατεί η αγορά εργασίας καθώς και επιστημονική κατάρτιση και έρευνα που απαιτεί η σοβαρή παγκόσμια ακαδημαική κοινότητα.
* Ο Αντώνης Ζαϊρης είναι Γενικός Διευθυντής του ΣΕΛΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου