του Πάτροκλου Κουδούνη (από το http://www.euro2day.gr/)
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα.
Από τη μία βλέπεις μια κυβέρνηση που αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλα, ένα -πρώην- σοσιαλιστικό κόμμα που διαλύει καθημερινά τα «σπλάχνα» του. Από την άλλη βλέπεις ότι αυτό το κυβερνητικό συνονθύλευμα, που δεν καταφέρνει να ικανοποιήσει ούτε τους δανειστές αλλά ούτε και τους -δανειζόμενους- πολίτες, αιωρείται στο κενό, γαντζωμένο στην εικονική πλέον αυτοδυναμία που επέτυχε στις τελευταίες εκλογές.
Στα δύο αυτά χρόνια εγκληματικής διακυβέρνησης, μόνο μια φορά φάνηκε ίχνος λογικής, αλλά δυστυχώς κράτησε μόνο ένα μεσημέρι. Μέχρι το απόγευμα της αποφράδας εκείνης μέρας, συγγενείς και φίλοι κατάφεραν να πείσουν τον πρωθυπουργό ότι η συγκυβέρνηση με την αντιπολίτευση δεν ήταν προς το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών ή, τέλος πάντων, ορισμένων εξ αυτών.
Έτσι συνεχίζεται ως σήμερα η προφανής αδυναμία ορθής διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Κάποιοι όμως δεν ανησυχούν! Αντιθέτως, κάνουν ό,τι μπορούν για να επηρεάσουν υπουργούς, βουλευτές και εν δυνάμει υπουργούς, υπέρ της επιστροφής στη δραχμή!
Δεν είναι μόνο οι περίφημοι ιδιώτες ή τα funds που έχουν επενδύσει στην πτώχευση της Ελλάδος. Είναι κυρίως αυτοί που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα μετά την πτώχευση! Και πρόκειται φυσικά για Έλληνες… βαθύπλουτους, διαπλεκόμενους, φοροφυγάδες με μοναδικό στόχο τον επιπλέον υπέρμετρο πλουτισμό, χωρίς ίχνος ηθικών αρχών και πατριωτικής συνείδησης.
Είναι αυτοί που θέλουν να ζουν στην Ελλάδα, μετατρέποντας τα ευρώ που έχουν αποθηκεύσει στις ελβετικές τράπεζες σε φθηνές δραχμές, αποκτώντας έτσι τεράστια αγοραστική δύναμη που θα τους επιτρέψει να αγοράζουν τα πάντα τζάμπα.
Είναι αυτοί που, με επικοινωνιακά κολπάκια και φθηνή προπαγάνδα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν διαολοστείλουμε τους εταίρους μας και επιστρέψουμε σε μια διακορευμένη δραχμή, θα είμαστε λεβέντες. Ότι έτσι θα ξανασηκώσουμε τη σημαία της επανάστασης και θα σπάσουμε τις «αλυσίδες» που θέλουν «την Ελλάδα μας μονίμως υποτελή στους τοκογλύφους δανειστές της»…
Αυτό που δεν μας λένε, όμως, είναι ότι αν υψώσουμε το λάβαρο της «επαναστάσεως» και μπούμε για δεκαετίες στα μαύρα κατάστιχα του παγκόσμιου Τειρεσία, θα πρέπει να δουλεύουμε τέσσερις μήνες για να μπορέσουμε να αγοράσουμε ένα πλυντήριο πιάτων!
Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι οι θιασώτες της προδοτικής αυτής επιλογής προσφέρουν γη και ύδωρ σε αυτούς που -κατά την εκτίμησή τους- πρόκειται να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις από εδώ και πέρα, προκειμένου με τη στάση ή τις αποφάσεις τους να ξαναβάλουν μπροστά τις μηχανές του νομισματοκοπείου.
Θα τα καταφέρουν; Δεν είναι εύκολο... Απέναντί τους, με απολύτως διαφορετικούς σκοπούς, βρίσκονται οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αλλά και οι Αμερικανοί. Οι μεν επιθυμούν την ομαλή συνέχεια του έστω και ταλαιπωρημένου ευρωπαϊκού οχήματος, ενώ οι δε απεύχονται την κατάρρευση του ευρώ, που θα οδηγούσε σε ανατίμηση του δολαρίου και, ως εκ τούτου, σε μείωση των εξαγωγών και αποπληθωρισμό του εξωτερικού χρέους.
Αν έπρεπε υποχρεωτικά να στοιχηματίσω στην έκβαση αυτής της μάχης, θα έβαζα τα λεφτά μου στους δεύτερους. Όχι μόνο γιατί αυτή η επιλογή συνάδει με την επιθυμία μου, αλλά και γιατί πιστεύω ότι εκείνοι είναι πιο ισχυροί…
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα.
Από τη μία βλέπεις μια κυβέρνηση που αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλα, ένα -πρώην- σοσιαλιστικό κόμμα που διαλύει καθημερινά τα «σπλάχνα» του. Από την άλλη βλέπεις ότι αυτό το κυβερνητικό συνονθύλευμα, που δεν καταφέρνει να ικανοποιήσει ούτε τους δανειστές αλλά ούτε και τους -δανειζόμενους- πολίτες, αιωρείται στο κενό, γαντζωμένο στην εικονική πλέον αυτοδυναμία που επέτυχε στις τελευταίες εκλογές.
Στα δύο αυτά χρόνια εγκληματικής διακυβέρνησης, μόνο μια φορά φάνηκε ίχνος λογικής, αλλά δυστυχώς κράτησε μόνο ένα μεσημέρι. Μέχρι το απόγευμα της αποφράδας εκείνης μέρας, συγγενείς και φίλοι κατάφεραν να πείσουν τον πρωθυπουργό ότι η συγκυβέρνηση με την αντιπολίτευση δεν ήταν προς το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών ή, τέλος πάντων, ορισμένων εξ αυτών.
Έτσι συνεχίζεται ως σήμερα η προφανής αδυναμία ορθής διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Κάποιοι όμως δεν ανησυχούν! Αντιθέτως, κάνουν ό,τι μπορούν για να επηρεάσουν υπουργούς, βουλευτές και εν δυνάμει υπουργούς, υπέρ της επιστροφής στη δραχμή!
Δεν είναι μόνο οι περίφημοι ιδιώτες ή τα funds που έχουν επενδύσει στην πτώχευση της Ελλάδος. Είναι κυρίως αυτοί που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα μετά την πτώχευση! Και πρόκειται φυσικά για Έλληνες… βαθύπλουτους, διαπλεκόμενους, φοροφυγάδες με μοναδικό στόχο τον επιπλέον υπέρμετρο πλουτισμό, χωρίς ίχνος ηθικών αρχών και πατριωτικής συνείδησης.
Είναι αυτοί που θέλουν να ζουν στην Ελλάδα, μετατρέποντας τα ευρώ που έχουν αποθηκεύσει στις ελβετικές τράπεζες σε φθηνές δραχμές, αποκτώντας έτσι τεράστια αγοραστική δύναμη που θα τους επιτρέψει να αγοράζουν τα πάντα τζάμπα.
Είναι αυτοί που, με επικοινωνιακά κολπάκια και φθηνή προπαγάνδα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν διαολοστείλουμε τους εταίρους μας και επιστρέψουμε σε μια διακορευμένη δραχμή, θα είμαστε λεβέντες. Ότι έτσι θα ξανασηκώσουμε τη σημαία της επανάστασης και θα σπάσουμε τις «αλυσίδες» που θέλουν «την Ελλάδα μας μονίμως υποτελή στους τοκογλύφους δανειστές της»…
Αυτό που δεν μας λένε, όμως, είναι ότι αν υψώσουμε το λάβαρο της «επαναστάσεως» και μπούμε για δεκαετίες στα μαύρα κατάστιχα του παγκόσμιου Τειρεσία, θα πρέπει να δουλεύουμε τέσσερις μήνες για να μπορέσουμε να αγοράσουμε ένα πλυντήριο πιάτων!
Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι οι θιασώτες της προδοτικής αυτής επιλογής προσφέρουν γη και ύδωρ σε αυτούς που -κατά την εκτίμησή τους- πρόκειται να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις από εδώ και πέρα, προκειμένου με τη στάση ή τις αποφάσεις τους να ξαναβάλουν μπροστά τις μηχανές του νομισματοκοπείου.
Θα τα καταφέρουν; Δεν είναι εύκολο... Απέναντί τους, με απολύτως διαφορετικούς σκοπούς, βρίσκονται οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αλλά και οι Αμερικανοί. Οι μεν επιθυμούν την ομαλή συνέχεια του έστω και ταλαιπωρημένου ευρωπαϊκού οχήματος, ενώ οι δε απεύχονται την κατάρρευση του ευρώ, που θα οδηγούσε σε ανατίμηση του δολαρίου και, ως εκ τούτου, σε μείωση των εξαγωγών και αποπληθωρισμό του εξωτερικού χρέους.
Αν έπρεπε υποχρεωτικά να στοιχηματίσω στην έκβαση αυτής της μάχης, θα έβαζα τα λεφτά μου στους δεύτερους. Όχι μόνο γιατί αυτή η επιλογή συνάδει με την επιθυμία μου, αλλά και γιατί πιστεύω ότι εκείνοι είναι πιο ισχυροί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου