Το πρόβλημα είναι οι πολιτικοί. Όχι το χρέος…

του Ν.Γ. Δρόσου (http://www.euro2day.gr/)

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πού θέλουμε να δουλεύει ο κόσμος;

Ποιο είναι το συλλογικό μας όραμα, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο, σχετικά με το είδος και τη μορφή της απασχόλησης στη χώρα μας;

Θέλουμε να δουλεύει στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα;

Θέλουμε η απασχόληση αυτή να στηρίζεται σε υγιή θεμελιώδη και να παράγει ουσιαστικό έργο και κέρδη ή σε πελατειακές σχέσεις και να χαρακτηρίζεται από χαμηλή αποτελεσματικότητα και ελλείμματα;

Ό,τι και να θέλουμε, ό,τι και εάν επιθυμούμε, μικρή σημασία έχει.

Η παρούσα κυβέρνηση θυσιάζει το όποιο όραμα έχει ο καθένας μας, σχετικά με το προσωπικό του εργασιακό μέλλον ή εκείνο των παιδιών του, οδηγώντας την οικονομία σε ύφεση και διακυβεύοντας την πορεία εκατοντάδων ή και χιλιάδων επιχειρήσεων, χάριν της συντήρησης του αδηφάγου κράτους.

Αν δεν συνοψίζεται στις γραμμές αυτές η διαβόητη και επίμαχη υπόθεση της αύξησης του φορολογικού συντελεστή ΦΠΑ κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες, από 13% σε 23%, στα αναψυκτικά και στα είδη εστίασης, τότε σε τι συνοψίζεται;

Αν δεν αφορά στη θυσία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, χάριν της διατήρησης άλλων στον δημόσιο, τότε σε τι αφορά;

Όπως πολύ εύγλωττα περιέγραψε, με τη συνέντευξη που παραχώρησε στην έγκριτη συνάδελφο Αλεξάνδρα Γκίτση, και δημοσιεύτηκε χθες στο Euro2day.gr, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Αναψυκτικών (ΣΕΒΑ), Βασίλης Λώλας, η απόφαση για τη μετάταξη των μη αλκοολούχων ποτών στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ μόνον αρνητικές συνέπειες θα έχει.

Όπως καθίσταται σαφές και σε μελέτη που εκπόνησε το ΙΟΒΕ για λογαριασμό του ΣΕΒΑ, η απόφαση αυτή «θα οδηγήσει σε αύξηση του πληθωρισμού, μείωση της ζήτησης, η οποία θα επιφέρει σημαντικές ζημίες στον κλάδο και τελικά θα οδηγήσει σε αύξηση της ανεργίας».

Την ίδια ώρα, «το συγκεκριμένο φοροεισπρακτικό μέτρο θα έχει μηδαμινή απόδοση στα κρατικά έσοδα», καθώς, όπως σημειώνει ο κ. Λώλας, «με δεδομένο ότι η ζήτηση στα προϊόντα του κλάδου μας είναι ελαστική, αύξηση της τιμής κατά 10% θα επιφέρει μείωση της ζήτησης κατά 15%. Η προστιθέμενη αξία του κλάδου θα μειωθεί κατά €41 εκατ. το 2011 και €45 εκατ. το 2012, συμπαρασύροντας μαζί της ένα πλέγμα παραγωγικών ομάδων, οι οποίες άμεσα ή έμμεσα εργάζονται σε αυτόν».

Άρα; Ποιος ο στόχος και πώς αντιμετωπίζει κανείς μια τόσο άστοχη απόφαση της «διοίκησης»;

Όχι, βεβαίως, ακολουθώντας το παράδειγμα του κλάδου των εστιατόρων, που αποφάσισε να προχωρήσει σε στάση πληρωμών προς το Δημόσιο, μέχρι την άρση της κυβερνητικής απόφασης για μετάταξη των επιχειρήσεων εστίασης στον συντελεστή ΦΠΑ 23%. Πρόκειται για ακριβώς την ίδια μηδενιστική φιλοσοφία που χαρακτήρισε το λεγόμενο κίνημα «δεν πληρώνω» και είναι απολύτως καταδικαστέα, καθώς αντιστρατεύεται τις αρχές επί των οποίων εδράζεται μια συντεταγμένη Πολιτεία.

Αντίστοιχα, όμως, η λύση στα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας, όπως εμμένουμε να υποστηρίζουμε από αυτό εδώ το μετερίζι, δεν είναι και η υπερφορολόγηση των πολιτών της με στόχο την αύξηση των εσόδων.

Η λύση αφορά στη συνετή διαχείριση, στον περιορισμό του εύρους και στην αποκατάσταση της ορθής λειτουργίας της κρατικής μηχανής. Αφορά, εν τέλει, στην κατανόηση του γεγονότος ότι δεν μπορούμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε, ή από όσα ήδη έχει η τσέπη μας.

Σύμφωνοι, η σημαντική περικοπή θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα ούτε λειτουργικά εύκολη είναι, αλλά ούτε και κοινωνικά ανεκτή.

Εργαζόμενοι άνθρωποι είναι οι 750.000 δημόσιοι υπάλληλοι που έχει σήμερα η Ελλάδα στον «στενό» δημόσιο τομέα και οι περίπου 500.000 ακόμη στον ευρύτερο (ΟΤΑ, ΔΕΚΟ κ.λπ.) και προφανώς το βάρος της ορθολογικής αξιοποίησής τους δεν βαρύνει αποκλειστικά τους ίδιους.

Τα «αφεντικά» τους αφορά, ήτοι τους πολιτικούς που εμείς εκλέγουμε, και την ποιότητα διαχείρισης που αυτοί είναι ικανοί να προσφέρουν.

Υπό το πρίσμα αυτό, ποια σημαντική υπόθεση πάταξης της διαφθοράς είδαμε, τον τελευταίο χρόνο για παράδειγμα, στον δημόσιο τομέα; Πόσο πραγματικά περιορίστηκε η σπατάλη του δημόσιου χρήματος;

Αν ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν αυξήθηκε το τελευταίο έτος, στη διάρκεια του οποίου το κράτος προχώρησε, μάλιστα, σε άτυπη «στάση πληρωμών» προς τους προμηθευτές του (με την οποία βεβαίως κάποια στιγμή θα έρθει αντιμέτωπο…), τότε γιατί εκτοξεύτηκαν οι δαπάνες;

Το πρόβλημα του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα δεν αφορά ούτε στο χρέος αλλά ούτε και στα ελλείμματα.

Στους πολιτικούς αφορά και στις «λύσεις» που αυτοί μπορούν να προσφέρουν, για την αντιμετώπισή του.

Αυτούς, όμως, εμείς τους εκλέγουμε…