του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι το φαύλο ελληνικό συνταξιοδοτικό πρότυπο καταρρέει. Και τα σπασμένα θα τα πληρώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Το χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο, πέρα από τα 360 δισεκατ. ευρώ που οφείλει στους ξένους δανειστές μας, χρωστά άλλα τόσα και στα ασφαλιστικά ταμεία –και τούτο γιατί τα χρησιμοποιούσε για να μπορούν τα κόμματα εξουσίας και οι παραφυάδες τους να εξυπηρετούν τους πελάτες τους.
Κολοσσιαία έτσι ποσά έχουν πέσει στην «μαύρη τρύπα» του ελληνικού Δημοσίου και του φαυλοκρατικού συστήματος που διέπει όλες τις λειτουργίες του. Για πάρα πολλά χρόνια, πολιτικοί και δημοσιογράφοι εξυμνούσαν τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο στο σύστημα κοινωνικής ασφαλίσεως και, κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να κάνει λόγο για κεφαλαιοποιητικά μοντέλα και ιδιωτική ασφάλιση, δεχόταν άφθονη λάσπη και ύβρεις για «νεοφιλελεύθερες επιλογές». Επιπλέον, παρά κάποιες κατά καιρούς εποικοδομητικές επενδυτικές προτάσεις, το πελατειακό πολιτικό σύστημα απαιτούσε μονότονα από τα ασφαλιστικά ταμεία να επενδύουν σε ομόλογα μόνον του ελληνικού Δημοσίου –εκτός, επίσης, από τις υποχρεωτικές, άτοκες καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Τα αποτελέσματα σήμερα είναι καταστροφικά. Ουδείς, όμως, θα λογοδοτήσει γι αυτά. Τα ασφαλιστικά ταμεία διαθέτουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ του χρεοκοπημένου ελληνικού Δημοσίου και, για να πληρώσουν συντάξεις, χρειάζονται περί τα 16-17 δισεκατ. ευρώ τον χρόνο, με αυξητικές ωστόσο τάσεις λόγω της δημογραφικής γηράνσεως.
Με απλά λόγια, η γενιά της μεταπολίτευσης, στο όνομα της «προόδου» και της ιδεολογικής ασυναρτησίας, κατέκλεψε παιδιά και εγγόνια για να περνάει καλά και να πουλάει «πρόοδο». Πέρα, όμως, από την απίστευτη κλοπή, η ίδια γενιά –πάντα στο όνομα μιας εγκληματικής, ψευτοπροοδευτικής ιδεοληψίας– υπονόμευσε και τελικά διέλυσε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Με αρωγό τα θλιβερά –με κάποιες εξαιρέσεις– Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως (ΜΜΕ), η αντιμεταρρυθμιστική πολιτική «ελίτ» της χώρας το μόνο που κατάφερε είναι να εδραιώσει την φαυλοκρατία και την στείρα ιδεοληψία και τελικά να οδηγήσει την χώρα στον εξευτελισμό και την χρεοκοπία. Ακόμα χειρότερα, μία βαθύτατα φαιοκόκκινη ιδεολογία κατέστρεψε και το πνευματικό πεδίο, με αποτέλεσμα η έξοδος από την κρίση σήμερα να είναι σχεδόν αδύνατη.
Από χρηματοοικονομικής πλευράς θα πρέπει να σημειωθεί ότι, αν το μεγάλο πρόβλημα του δημοσίου χρέους μπορεί να αντιμετωπισθεί με ένα κούρεμα ή με επιμήκυνση με μικρό επιτόκιο, το πρόβλημα του ασφαλιστικού χρέους δεν μπορεί.
Τα 350 δισεκατ. ευρώ εξωτερικού χρέους μπορούν να επεκταθούν στα επόμενα 30 χρόνια και, στον βαθμό που η ευρωζώνη εξασφαλίζει ένα χαμηλό σταθερό επιτόκιο κάτω από το άθροισμα του πληθωρισμού και της αύξησης του ΑΕΠ, το χρέος μειώνεται από μόνο του. Αυτό, εν μέρει, γίνεται σήμερα. Για παράδειγμα, πριν 20 χρόνια το ΑΕΠ ήταν περί τα 50 δισεκατ. ευρώ. Αν τότε είχαμε χρέος 150% του ΑΕΠ, αυτό θα έφθανε τα 75 δισεκατ. ευρώ. Με ητν παραπάνω μέθοδο, το χρέος θα έμενε σταθερό και θα είχε τεθεί υπό έλεγχο πολύ νωρίτερα από σήμερα. Ανάλογα λειτουργεί και το κούρεμα, ή ο συνδυασμός των δύο πρακτικών.
Με το ασφαλιστικό χρέος, όμως, δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο. Ο συνταξιούχος σε 10 χρόνια θα χρειάζεται μία σύνταξη που θα τού επιτρέπει να ζει με τις τότε τρέχουσες τιμές, όχι με τις σημερινές. Αν τα χρήματα που είχε πληρώσει σαν εισφορές είχαν αξιοποιηθεί και συνέχιζαν να αξιοποιούνται σωστά, θα μπορούσαν να τού εξασφαλίσουν την σύνταξη. Τα χρήματα όμως δεν υπάρχουν και θα κληθούν να τα καταβάλλουν οι τότε εργαζόμενοι: τα παιδιά μας. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια δεν έδειχνε να απασχολεί τις ορδές των «προοδευτικών» δυνάμεων που απέτρεψαν την ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Τάσου Γιαννίτση και χλεύαζαν όσους έλεγαν και έγραφαν ότι το ασφαλιστικό είναι το πιο κρίσιμο πρόβλημα της χώρας.
Πιθανολογούμε δε ότι οι ίδιες ορδές θα κατακλύσουν εκ νέου τους δρόμους για να διεκδικήσουν μέρος από τα κλεμμένα των παιδιών τους. Αυτή, εξάλλου, είναι και η ηθική τους. Αυτή την «προοδευτική» ηθική πληρώνει σήμερα κάθε Έλληνας πολίτης και ο οριστικός λογαριασμός δεν έχει ακόμα κλείσει. Υπό αυτή την έννοια, τα χειρότερα ίσως να έπονται…
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι το φαύλο ελληνικό συνταξιοδοτικό πρότυπο καταρρέει. Και τα σπασμένα θα τα πληρώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Το χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο, πέρα από τα 360 δισεκατ. ευρώ που οφείλει στους ξένους δανειστές μας, χρωστά άλλα τόσα και στα ασφαλιστικά ταμεία –και τούτο γιατί τα χρησιμοποιούσε για να μπορούν τα κόμματα εξουσίας και οι παραφυάδες τους να εξυπηρετούν τους πελάτες τους.
Κολοσσιαία έτσι ποσά έχουν πέσει στην «μαύρη τρύπα» του ελληνικού Δημοσίου και του φαυλοκρατικού συστήματος που διέπει όλες τις λειτουργίες του. Για πάρα πολλά χρόνια, πολιτικοί και δημοσιογράφοι εξυμνούσαν τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο στο σύστημα κοινωνικής ασφαλίσεως και, κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να κάνει λόγο για κεφαλαιοποιητικά μοντέλα και ιδιωτική ασφάλιση, δεχόταν άφθονη λάσπη και ύβρεις για «νεοφιλελεύθερες επιλογές». Επιπλέον, παρά κάποιες κατά καιρούς εποικοδομητικές επενδυτικές προτάσεις, το πελατειακό πολιτικό σύστημα απαιτούσε μονότονα από τα ασφαλιστικά ταμεία να επενδύουν σε ομόλογα μόνον του ελληνικού Δημοσίου –εκτός, επίσης, από τις υποχρεωτικές, άτοκες καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Τα αποτελέσματα σήμερα είναι καταστροφικά. Ουδείς, όμως, θα λογοδοτήσει γι αυτά. Τα ασφαλιστικά ταμεία διαθέτουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ του χρεοκοπημένου ελληνικού Δημοσίου και, για να πληρώσουν συντάξεις, χρειάζονται περί τα 16-17 δισεκατ. ευρώ τον χρόνο, με αυξητικές ωστόσο τάσεις λόγω της δημογραφικής γηράνσεως.
Με απλά λόγια, η γενιά της μεταπολίτευσης, στο όνομα της «προόδου» και της ιδεολογικής ασυναρτησίας, κατέκλεψε παιδιά και εγγόνια για να περνάει καλά και να πουλάει «πρόοδο». Πέρα, όμως, από την απίστευτη κλοπή, η ίδια γενιά –πάντα στο όνομα μιας εγκληματικής, ψευτοπροοδευτικής ιδεοληψίας– υπονόμευσε και τελικά διέλυσε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Με αρωγό τα θλιβερά –με κάποιες εξαιρέσεις– Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως (ΜΜΕ), η αντιμεταρρυθμιστική πολιτική «ελίτ» της χώρας το μόνο που κατάφερε είναι να εδραιώσει την φαυλοκρατία και την στείρα ιδεοληψία και τελικά να οδηγήσει την χώρα στον εξευτελισμό και την χρεοκοπία. Ακόμα χειρότερα, μία βαθύτατα φαιοκόκκινη ιδεολογία κατέστρεψε και το πνευματικό πεδίο, με αποτέλεσμα η έξοδος από την κρίση σήμερα να είναι σχεδόν αδύνατη.
Από χρηματοοικονομικής πλευράς θα πρέπει να σημειωθεί ότι, αν το μεγάλο πρόβλημα του δημοσίου χρέους μπορεί να αντιμετωπισθεί με ένα κούρεμα ή με επιμήκυνση με μικρό επιτόκιο, το πρόβλημα του ασφαλιστικού χρέους δεν μπορεί.
Τα 350 δισεκατ. ευρώ εξωτερικού χρέους μπορούν να επεκταθούν στα επόμενα 30 χρόνια και, στον βαθμό που η ευρωζώνη εξασφαλίζει ένα χαμηλό σταθερό επιτόκιο κάτω από το άθροισμα του πληθωρισμού και της αύξησης του ΑΕΠ, το χρέος μειώνεται από μόνο του. Αυτό, εν μέρει, γίνεται σήμερα. Για παράδειγμα, πριν 20 χρόνια το ΑΕΠ ήταν περί τα 50 δισεκατ. ευρώ. Αν τότε είχαμε χρέος 150% του ΑΕΠ, αυτό θα έφθανε τα 75 δισεκατ. ευρώ. Με ητν παραπάνω μέθοδο, το χρέος θα έμενε σταθερό και θα είχε τεθεί υπό έλεγχο πολύ νωρίτερα από σήμερα. Ανάλογα λειτουργεί και το κούρεμα, ή ο συνδυασμός των δύο πρακτικών.
Με το ασφαλιστικό χρέος, όμως, δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο. Ο συνταξιούχος σε 10 χρόνια θα χρειάζεται μία σύνταξη που θα τού επιτρέπει να ζει με τις τότε τρέχουσες τιμές, όχι με τις σημερινές. Αν τα χρήματα που είχε πληρώσει σαν εισφορές είχαν αξιοποιηθεί και συνέχιζαν να αξιοποιούνται σωστά, θα μπορούσαν να τού εξασφαλίσουν την σύνταξη. Τα χρήματα όμως δεν υπάρχουν και θα κληθούν να τα καταβάλλουν οι τότε εργαζόμενοι: τα παιδιά μας. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια δεν έδειχνε να απασχολεί τις ορδές των «προοδευτικών» δυνάμεων που απέτρεψαν την ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Τάσου Γιαννίτση και χλεύαζαν όσους έλεγαν και έγραφαν ότι το ασφαλιστικό είναι το πιο κρίσιμο πρόβλημα της χώρας.
Πιθανολογούμε δε ότι οι ίδιες ορδές θα κατακλύσουν εκ νέου τους δρόμους για να διεκδικήσουν μέρος από τα κλεμμένα των παιδιών τους. Αυτή, εξάλλου, είναι και η ηθική τους. Αυτή την «προοδευτική» ηθική πληρώνει σήμερα κάθε Έλληνας πολίτης και ο οριστικός λογαριασμός δεν έχει ακόμα κλείσει. Υπό αυτή την έννοια, τα χειρότερα ίσως να έπονται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου