ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Παρά την ύφεσή της, η κρατικοδίαιτη ελληνική οικονομία κατέχει και τα πρωτεία πληθωρισμού στην ΕΕ, πέρα από αυτά του χρέους. Η εξέλιξη του δείκτη τιμών του καταναλωτή μόνον ειρωνικά χαμόγελα προκαλεί στους αναμένοντες την τελική πτώση της ελληνικής οικονομίας. Διότι, ενώ η οικονομική δραστηριότητα βρίσκεται στο ναδίρ, ο πληθωρισμός στην Ελλάδα κινείται με ρυθμό 5,4% σε ετήσια βάση. Έκανε δηλαδή ένα νέο ανοδικό άλμα, μετά το 4,8% του Απριλίου και το 3,9% του Μαρτίου. Δεν αποκλείεται δε να πάει και παραπάνω, τώρα που μπήκαμε στο καλοκαίρι.

Όπως υποστηρίζουν παρατηρητές της αγοράς, με το δίκιο τους, η επίδοση αυτή μάς πάει πίσω στον περασμένο αιώνα. Συγκεκριμένα, μάς πάει κάπου στο 197, δηλαδή σε μια εποχή που η οικονομία μας έτρεχε με καλούς ρυθμούς και είχαμε μπροστά μας, ως γνωστόν, μία δεκαετία ανάπτυξης. Είχαμε δηλαδή ένα οικονομικό περιβάλλον ριζικά αντίθετο με το αντίστοιχο σημερινό, που είναι απολύτως υφεσιακό.
Οι καταστάσεις αυτές ανατρέπουν αρκετά από τα θεωρητικά σχήματα των οικονομολόγων και σίγουρα δεν έχουν μεταφυσικό χαρακτήρα. Έχουν την πηγή τους σε έναν προβληματικό κράτος που ολιγώρησε να πράξει όσα όφειλε και, όταν καθυστερημένα πήρε πρωτοβουλίες, έδρασε με στρεβλωτικό τρόπο, προκαλώντας νέα προβλήματα.

Το Δημόσιο, λοιπόν, για να γιατρέψει τις πληγές του –τις οποίες το ίδιο δημιούργησε, λόγω απόλυτης κακοδιαχείρισης και διασπάθισης χρήματος– έρχεται να ζητήσει με νέους και αυξημένους φόρους και πάλι την συμβολή του πολίτη, με αποτέλεσμα οι τιμές μιας σειράς αγαθών και υπηρεσιών να απογειώνονται. Ακόμα, όπως και όπου δεν έχει λόγο η αυξημένη φορολογία, θα βρούμε μια άλλη σειρά αγαθών και υπηρεσιών να μην μπορούν να προσαρμοστούν σε χαμηλότερα επίπεδα ζήτησης και χαμηλότερες τιμές, γιατί το Δημόσιο και πάλι δεν μπόρεσε επί σειρά ετών να επιβάλει στην αγορά τους στοιχειώδεις κανόνες ανταγωνιστικότητας, που συνήθως οδηγούν στην ισορροπία.

Ύφεση και πληθωρισμός, λοιπόν, συνταγή φτιαγμένη με «κρατικά» υλικά και παραδοτέα προς κατανάλωση είναι η σημερινή πραγματικότητα, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε τραγικές συνέπειες. Για αυτές, όμως, ως συνήθως θα φταίνε τα «καρτέλ» και όχι τα τριάντα χρόνια τραγικά λαθεμένων επιλογών.