του Μπαμπη Παπαδημητριου (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 26/6/2010)
Κάθε τόσο επανέρχεται η ίδια κουβέντα. «Το Ταμείο ζητάει να περικοπούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, να απαλειφθεί η 13η και η 14η αμοιβή και άλλα παρόμοια». Φοβούμαι πως πέραν της τρομοκρατικής «χρησιμότητας» που εκπέμπουν τα παρόμοια, καμία άλλη αξία δεν έχουν. Στα διάφορα κείμενα που συνόδευσαν τις εργασίες της Τριμερούς υπάρχει μια εξήγηση γιατί, και αυτός είναι ο τίτλος της σχετικής παραγράφου αριθμός 29, «Στο πρόγραμμα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις σχετικά με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα».
Είναι αυτονόητο ότι το θέμα «συζητήθηκε από την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους» της Tριμερούς. Είναι εξίσου αυτονόητο ότι «οι αρχές θα μπορούσαν να επιβάλουν μια μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα», χρησιμοποιώντας τη λογική της περικοπής των αμοιβών, όπως έχουν διαμορφωθεί σε μια δεδομένη στιγμή, με το ίδιο ποσοστό ή, έστω, σε τρεις κλάσεις. Από τεχνικής άποψης, διευκρινίζουν, θα μπορούσε να γίνει με κατάργηση μπόνους, μείωση υπερωριών ή των κατώτατων αμοιβών». Ολες αυτές οι ιδέες απορρίφθηκαν. «Για πολλούς λόγους», η επέμβαση του Μνημονίου δεν στοχεύει το ύψος των αμοιβών, αλλά τις προϋποθέσεις ευελιξίας για την αντιμετώπιση της μακράς κρίσης. Μάλιστα, γράφουν οι εμπειρογνώμονες, «η επιβολή περικοπής στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα θα οδηγούσε πολύ πιθανόν σε σοβαρή μείωση της οικονομικής δραστηριότητας το 2010 - 11, καθιστώντας δυσκολότερη τη δημοσιονομική προσαρμογή».
Το μεγάλο πρόβλημα στον ιδιωτικό τομέα είναι η απουσία επαρκούς ανταγωνισμού, σε συνδυασμό με τη σημαντική αύξηση των φόρων. Πράγματι, παρατηρούν οι άνθρωποι του Ταμείου, η «ολιγοπωλιακή δομή πολλών κλάδων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι περικοπές στο κόστος εργασίας θα απερροφούντο από αυξήσεις των περιθωρίων κέρδους, με αποτέλεσμα να υπάρχει μικρή μόνον θετική επίπτωση στην εξωτερική ανταγωνιστικότητα της οικονομίας».
Η άνοδος του πληθωρισμού, που οφείλεται κυρίως στους φόρους, στην έλλειψη ανταγωνισμού και στην προσπάθεια συντήρησης του επιπέδου κατανάλωσης με την εμφάνιση εισοδημάτων της γκρίζας οικονομίας, αποδεικνύει ότι ο ιδιωτικός τομέας αντιστέκεται και προσαρμόζεται. Δυστυχώς, δεν συμβαίνει το ίδιο με το κράτος, όπου οι περικοπές στις αμοιβές των υπαλλήλων του δεν συνοδεύονται από μόνιμη περικοπή του κόστους λειτουργίας του.
Οι άνθρωποι του Ταμείου παραθέτουν δύο ακόμη λόγους για τους οποίους δεν επελέγη η ομοιόμορφη διοικητική επιβολή χαμηλότερων αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα. «Η δομή των ελληνικών εξαγωγών», σημειώνουν, «δείχνει ότι πρόκειται κυρίως για υπηρεσίες που δεν εμφανίζουν σημαντική ελαστικότητα τιμών, καθώς και προϊόντων εντάσεως κεφαλαίου (χημικά και φαρμακευτικά) στα οποία το κόστος εργασίας αποτελεί μικρό μόνον μέρος».
Το πρόβλημα, όπως το βλέπουν οι περίφημοι επιτηρητές μας, βρίσκεται κυρίως στο ύψος των αμοιβών στο Δημόσιο. «Μια περικοπή μισθών του ιδιωτικού τομέα», καταλήγουν, «θα οδηγούσε σε μία ακόμη πιο άδικη κατανομή του εθνικού εισοδήματος συνολικά για την ελληνική κοινωνία». Εκείνο που χρειάζεται ο ανταγωνιστικός τομέας είναι μικρότερη ανάμειξη του κράτους και, κυρίως, μικρότερη μεταφορά από το τεράστιο κόστος λειτουργίας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου