ΟΙ ΠΕΡΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ

Η απλοποίηση των διαδικασιών για την πραγματοποίηση επενδύσεων στην χώρα μας έχει καταντήσει από δεκαετίας θλιβερό πλέον ανέκδοτο

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

«One stop shop», «fast track» και άλλα ηχηρά παρόμοια ακούγονται εδώ και μία δεκαετία στην Ελλάδα, στην οποία είναι ζήτημα αν, στο ίδιο διάστημα, έχουν γίνει δύο ή τρεις άξιες λόγου επενδύσεις –και αυτές με χίλια βάσανα. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό, καυστικό, αλλά και χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί είναι το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στο Βήμα του Σαββάτου 13 Νοεμβρίου, με τίτλο «Ποιος επενδύει;». Γράφει, λοιπόν, ο γνωστός συνάδελφος:

«Στην ερώτηση αν υπάρχει διέξοδος από το αδιέξοδο, φοβούμαι ότι η απάντηση δεν είναι απλή. Και αυτό επειδή το αδιέξοδο είναι συστατικό στοιχείο της κακομοιριάς και της ανικανότητας αυτού του τόπου. Σε όσους αμφισβητούν την διαπίστωση, μού αρέσει να διηγούμαι την εξής διδακτική ιστορία. Από τί πάσχει μια χώρα που βυθίζεται στην ανεργία και την ύφεση; Από ανάπτυξη. Άρα, τί πρέπει πρωτίστως και εναγωνίως να αναζητήσει; Επενδύσεις. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να το αμφισβητήσει; Όχι.

»Ε, λοιπόν, υπάρχει μία επένδυση που ενδεχομένως να ξεπεράσει τα 100 εκατ. ευρώ. Μια επένδυση έτοιμη εδώ και χρόνια. Μια επένδυση στην οποία συμφωνούν κυβέρνηση, αντιπολίτευση και όλοι οι τοπικοί και κοινωνικοί φορείς. Μια επένδυση για την οποία δεν έχει ακουστεί καμμία ουσιαστική αντίρρηση. Μια επένδυση η οποία, στο σημερινό οικονομικό περιβάλλον, μοιάζει με όαση. Μιλάω για το αθλητικό κέντρο του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό. Η επένδυση αυτή πέρασε από το ΣτΕ με τις συνηθισμένες εκπτώσεις (διότι το ΣτΕ, ως γνωστόν, δεν πολυγουστάρει τις επενδύσεις ούτε τους νόμους που δεν έχουν την έγκρισή του…) και από το καλοκαίρι του 2009 χρειάζεται μια απλή ρύθμιση για να ξεκινήσει. Από το καλοκαίρι του 2009!

»Είχαμε όμως εκλογές… Έγιναν εκλογές και ανέλαβε η νέα κυβέρνηση. Οκτώβριος 2009. Η υπουργός Μπιρμπίλη δεν είχε παρά να προωθήσει αυτή την απλή ρύθμιση. Κολοκύθια τούμπανα! Τα έμπλεξε από την αρχή. Πέρασαν τα Χριστούγεννα, πέρασε το Πάσχα, πέρασε το επόμενο καλοκαίρι και τώρα μαθαίνουμε ότι η κυβέρνηση θα προωθήσει την ρύθμιση τις προσεχείς εβδομάδες. Αν την προωθήσει…

»Συμπέρασμα; Σε στιγμές οικονομικής κατάρρευσης, μία κυβέρνηση θεωρεί ότι έχει την πολυτέλεια να χρονοτριβεί επί δεκατέσσερις μήνες (!) ένα εντελώς έτοιμο επενδυτικό σχέδιο. Για ποιον λόγο; Ομολογώ ότι αδυνατώ να καταλάβω. Υποθέτω, όμως, για λόγους που ξεφεύγουν της κοινής νοημοσύνης. Άλλωστε, έχω την πάγια άποψη ότι στην ζωή η βλακεία είναι ανίκητη.

»Πείτε μου τώρα ποιος σοβαρός άνθρωπος θα επενδύσει ποτέ σε αυτή την χώρα. Σε μια χώρα όπου μία επένδυση αυτονόητης λογικής και ευρύτερης δυνατής συναίνεσης πρέπει να περάσει από τις συμπληγάδες της Πορτάλιου, του ΣτΕ, της γραφειοκρατίας, της Μπιρμπίλη και ό,τι άλλο μπορεί να προκύψει καθ’ οδόν. Η απάντηση είναι απλή: Κανείς! Και επειδή κανείς σοβαρός επενδυτής δεν πρόκειται να προκύψει όσο παρατείνεται αυτό το αδιανόητο καθεστώς, τόσο η χώρα θα βυθίζεται στην ύφεση, την καθυστέρηση και την υπανάπτυξη. Για την οποία τελικώς δεν φταίει κανείς άλλος από το κακό της το κεφάλι».

Την εκδοχή αυτή, όμως, οι εγχώριοι στρουθοκάμηλοι δεν την αναγνωρίζουν. Τα θλιβερά αυτά ζώα αποδίδουν τα δεινά τους στους «κερδοσκόπους» και στους δανειστές μας. Εσχάτως δε, ανακάλυψαν και «εβραϊκές συνωμοσίες» κατά του υπερδανεισμένου «υπερούσιου λαού», ο οποίος κάλυπτε με δανεικά την αντιπαραγωγική του ασθένεια.

Και για όσους ενδιαφέρονται για αριθμούς, υπογραμμίζουμε ότι, κατά τον καθηγητή κ. Γιώργο Καλαμωτουσάκη, μεταξύ των ετών 1981 και 2009, το ΑΕΠ έφθασε τα 238 δισεκατ. ευρώ, από 8,2 δισεκατ. ευρώ –δηλαδή, αύξηση 2.900%. Στην ίδια περίοδο, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 12.400% και ανήλθε στα 273 δισεκατ. ευρώ ή 115% του ΑΕΠ –από 2,2 δισεκατ. ευρώ ή 27% του ΑΕΠ το 1981. Το δε ετήσιο έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης ξεπέρασε τα 36 δισεκατ. ευρώ το 2009, ήτοι 15% του ΑΕΠ, από 0,7 δισεκατ. ευρώ ή 8,5% του ΑΕΠ το 1981. Και πώς εξελίχθηκαν οι μισθοί του Δημοσίου; Κατά τον ίδιο τρόπο. Από μία συνολική δαπάνη της τάξης των 3 δισεκατ. ευρώ το 1988, έφθασε τα 30 δισεκατ. ευρώ το 2009. Δηλαδή, 10 φορές επάνω σε 22 χρόνια.

Με άλλα λόγια, η χώρα δέχθηκε σε καθαρό δανεισμό περί τα 300 δισεκατ. ευρώ, συν 280 δισεκατ. ευρώ κοινοτικές ενισχύσεις κα 120 δισεκατ. ευρώ βοήθειες από το Ευρωπαϊκό Περιφερειακό Ταμείο. Σύνολο: 700 δισεκατ. ευρώ ή περί τα 70.000 ευρώ κατά κεφαλήν. Την ίδια περίοδο, ακυρώθηκαν στην Ελλάδα 62 ξένες επενδύσεις οι οποίες αντιπροσώπευαν 16,9 δισεκατ. ευρώ και θα δημιουργούσαν 28.000 θέσεις εργασίας.

Αυτά τα ολίγα –για την ιστορία και για να ξέρουμε τί μας γίνεται… Όσο για τον λαό, τα προβλήματά του σίγουρα θα τα επιλύσει αποφασιστικά ο εκλεκτός του κ. Ψινάκης.