του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες καταχρήσεις που έγιναν στην Ελλάδα, αλλά η διάστασή της δεν φαίνεται να απασχολεί δεόντως τα μέσα μαζικής μη-επικοινωνίας. Επίσης, όλως περιέργως, ο δράστης της ιστορίας αυτής, που αφορά ένα εκατομμύριο ασφαλισμένους της ασφαλιστικής εταιρείας «Ασπίς», κ. Παύλος Ψωμιάδης, κατάφερε προσφάτως, παρά τα 600 εκατ. ευρώ που έκαναν φτερά από τα ταμεία του ομίλου του, να μην υπάρξει δέσμευση της προσωπικής του περιουσίας –η οποία επίσης ανέρχεται σε μία εκατοντάδα εκατομμυρίων ευρώ.
Κατά τα λοιπά, όπως αναφέρει και ο εκλεκτός συνάδελφος Στέφανος Γκοτζαμάνης, απολογούμενος ο κ. Π.Ψωμιάδης προσφάτως στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών είπε μισές αλήθειες και, βεβαίως, απέκρυψε τις άλλες μισές.
Συγκεκριμένα, ο πάλαι ποτε ισχυρός άνδρας του ομίλου «Ασπίς» ανέφερε στην απολογία του ότι, από το 2004 έως το 2008, η προσωπική του εταιρεία Aspis Capital είχε εκδώσει 13 ομολογιακά δάνεια ύψους αρκετών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Απέκρυψε όμως ότι, λίγα χρόνια πριν από το 2004, ο νόμος (για την προστασία των επενδυτών) προέβλεπε ότι μία εταιρεία δεν μπορεί να εκδίδει ομολογιακά δάνεια μεγαλύτερα από το 50% του μετοχικού της κεφαλαίου.
Η κατάργηση αυτού του νόμου έδωσε την δυνατότητα σε εταιρείες όπως η Aspis Capital να εκδίδουν ομολογιακά δάνεια πολλαπλάσια κατά δεκάδες φορές των ιδίων κεφαλαίων τους, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον κίνδυνο που αναλάμβαναν οι ομολογιούχοι των συγκεκριμένων εταιρειών. Αν, μάλιστα, κάποιος χειριστεί με συγκεκριμένες τεχνικές το όλο θέμα (λιγότεροι από 100 ομολογιούχοι σε κάθε έκδοση, κλπ), τότε μπορεί να μαζεύει αυτά τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ χωρίς την έγκριση ή και την εποπτεία της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς… Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, όπου κάποιους τους μάραναν τα δομημένα ομόλογα.
Ακόμα, ο κ. Π. Ψωμιάδης υπογράμμισε ότι οι ομολογίες αυτές «ετίθεντο απλώς υπ’ όψη των ενδιαφερομένων ακόμη και από ασφαλιστές της Ασπίς Πρόνοια, διότι ήταν ένα συμφέρον προϊόν…» –το πόσο …συμφέρον ήταν φάνηκε εκ του αποτελέσματος. Όμως, παρέλειψε να διευκρινίσει πώς εξηγείται οι ασφαλιστές να μην κατευθύνουν τον πελάτη τους π.χ. σε ένα συνταξιοδοτικό ή επενδυτικό πρόγραμμα της Ασπίς Πρόνοια, από το οποίο θα εισέπρατταν έναν σκασμό λεφτά σε προμήθειες, και επέλεγαν να «θέτουν υπ’ όψη» τις ομολογίες της Aspis Capital, από την διάθεση των οποίων δεν είχαν κανένα οικονομικό συμφέρον. Ή μήπως είχαν;
Ο κ. Π. Ψωμιάδης τόνισε επίσης ότι η δραστηριότητα της Aspis Capital συνίστατο «στην επένδυση κεφαλαίων σε άλλες εταιρείες, δηλαδή στην αγορά μετοχών άλλων εταιρειών, οι οποίες προσέβλεπα ότι θα απέδιδαν υπεραξίες». Τί δεν είπε; α) Μα καλά, μόνον στις εταιρείες όπου βασικός μέτοχος ήταν ο ίδιος προσέβλεπε υπεραξίες ο κ. Ψωμιάδης; β) Όταν η Aspis Capital προχωρούσε σε αγορές μετοχών, υπήρξαν φορές όπου πωλητής ήταν ο ίδιος ή άλλες εταιρείες συμφερόντων του;
Αυτά και άλλα πολλά είπε ο ιδρυτής του ομίλου «Ασπίς», αλλά δεν φώτισε καθόλου το πού πήγαν τα 600 εκατ. ευρώ που οι εκκαθαριστές ψάχνουν να εντοπίσουν –αν ποτέ το καταφέρουν… Επίσης, είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ο κ. Π. Ψωμιάδης –ο οποίος, στις ημέρες δόξας παρέδιδε μαθήματα «κοινωνικής ευθύνης»– δεν αναφέρει τίποτα για το ένα εκατομμύριο πελάτες του που έχασαν τα αυγά και τα καλάθια.
Γιατί όμως τόση σιωπή γύρω από το μεγάλο αυτό σκάνδαλο, το οποίο –προς τιμήν του– κατήγγειλε ο συνάδελφος του Σκάϊ Άρης Πορτοσάλτε; Η απάντηση είναι σχετικά απλή. Ο κ. Παύλος Ψωμιάδης είχε μοιράσει άφθονο χρήμα στον δημοσιογραφικό χώρο και στους καναλάρχες, είχε «χορηγήσει» βοήθειες προς πολιτικά κόμματα και κοινωφελείς οργανισμούς, ενώ ταυτοχρόνως πωλούσε με το καντάρι, πέρα από «επενδυτικές ευκαιρίες», και «εθνική υπερηφάνεια». Στην Ελλάδα της φαυλοκρατίας, όλα επιτρέπονται.
Κλείνοντας, ιδού τί άλλο ανέφερε στην απολογία του ο ισχυρός άνδρας του ομίλου «Ασπίς»: «Πράγματι (η Aspis Capital) με τον τρόπο αυτόν ξεκίνησε να λειτουργεί, υπό την αποκλειστικά δική μου εποπτεία και καθοδήγηση, ως ο μοναδικός που διαθέτω τέτοιες γνώσεις και εμπειρία. Δεδομένου ότι ετύγχανα και εξακολουθώ να τυγχάνω μέχρι σήμερα μοναδικός μέτοχος της προαναφερόμενης εταιρείας, δηλαδή εγώ ελάμβανα όλες τις αποφάσεις και τα επιχειρηματικά ρίσκα και τα έκανα πράξη, έθεσα στην θέση των μελών του ΔΣ δύο μέλη της οικογένειάς μου τα οποία στην πραγματικότητα ουδέποτε ασχολήθηκαν ή αναμίχθηκαν με κάποιον τρόπο στην λειτουργία της εταιρείας». Αυτό θα πει Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη α λα ελληνικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου