ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΡΟΪΟΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ

του Νίκου Καραγεωργίου*

Όπου κι αν βρίσκονται, οι αρμόδιοι για την οικονομική ανάπτυξη υπουργοί διαλαλούν σε όλους τους τόνους –και πολύ σωστά– ότι, πέρα από την δημοσιονομική εξυγίανση, ζωτική γι ατην έξοδο της χώρας από την ύφεση είναι μεσοπρόθεσμα η είσοδός της σε αναπτυξιακή τροχιά. Η πρόθεση είναι άριστη. Το θέμα, όμως, έγκειται στις προϋποθέσεις που υπάρχουν για να μπορέσει να έλθει η ώρα της πολυπόθητης ανάπτυξης. Στο επίπεδο αυτό, ωστόσο, πολύ φοβόμαστε ότι και οι πιο αισιόδοξοι αναλυτές/παρατηρητές της ελληνικής οικονομίας δεν θα μπορούσαν να υιοθετήσουν την αισιόδοξη εκδοχή. Γιατί;

Κατά πρώτον, στο σημερινό πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν υπάρχει καμμία δυνατότητα ενίσχυσης της ζήτησης. Συνεπώς, στην σημερινή συγκυρία δεν μπορεί να ασκηθεί πολιτική ενισχύσεων με την κλασσική έννοια. Η χώρα δεν μπορεί να δανειστεί και η κυβέρνηση λειτουργεί πυροσβεστικά σε μία προσπάθεια να αποφύγει πρωτίστως το πολιτικό κόστος μιας ενδεχόμενης οικονομικής κατάρρευσης. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι ο παραδοσιακός αναπτυξιακός χαρακτήρας της οικονομικής πολιτικής απλώς δεν υπάρχει σήμερα. Δεν υπάρχουν λεφτά ή κίνητρα, φορολογικά ή επενδυτικά. Δεν υπάρχουν λεφτά για αναπτυξιακές εταιρείες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δεν υπάρχουν επενδυτικοί πόροι για να μπορεί η κυβέρνηση να επενδύει σε συγχρηματοδοτούμενα έργα. Τέλος, δεν υπάρχουν κεφάλαια για να στηρίζονται κλάδοι εργαζομένων ή επαγγελματιών, αλλά και εταιρείες που δοκιμάζονται από την κρίση.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η κυβερνητική οικονομική πολιτική δεν έχει άλλη επιλογή παρά να απελευθερώσει τις τεράστιες αναπτυξιακές δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, εγχώριας ή ξένης. Ως εκ τούτου, το αναπτυξιακό περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής κρύβεται στην απελευθέρωση της ελληνικής αγοράς, στην ιδεολογική της καταξίωση και στις δημιουργικές δυνάμεις του διεθνούς ανταγωνισμού. Κρύβεται, δηλαδή, σε ενέργειες και συμπεριφορές διαμετρικά αντίθετες με τις αντίστοιχες που υιοθετούν κυβερνητικά στελέχη απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Ακόμα χειρότερα, οι ίδιοι παράγοντες θεωρούν ότι ο καταναλωτής πάσχει από προωθημένη διανοητική αναπηρία και αναλαμβάνουν την «προστασία» του ερήμην της πραγματικότητας. Μία πραγματικότητα, εξάλλου, που με ηχηρό τρόπο αποδεικνύει ότι ο καταναλωτής είναι τόσο ορθολογικός στις επιλογές του όσο και ώριμος.

Σε αυτή την καταναλωτική ωριμότητα καθοριστικός, από πολλές πλευρές, είναι ο ρόλος των επωνύμων προϊόντων. Η ανάπτυξή τους δημιουργεί υλικές και άϋλες αξίες, οι οποίες επενδύονται σε έρευνα και ανάπτυξη, σε καινοτομικές θέσεις εργασίας, σε βελτίωση του τεχνολογικού επιπέδου της χώρας και, βεβαίως, σε μία προσαρμοσμένη στην νέα διεθνή ζήτηση οικονομική ανάπτυξη.

Συμπερασματικά, η ιδιωτική επιχείρηση μπορεί να βγάλει την ελληνική οικονομία από την κρίσει, αρκεί κάποιοι να την αντιμετωπίσουν με ειλικρίνεια, κατανόηση και, κυρίως, αναπτυξιακό πνεύμα. Με ξόρκια και αναθέματα, ιστορικά, καμμία οικονομία δεν πήγε μπροστά. Και, βεβαίως, ουδείς αναλαμβάνει επενδυτικά ρίσκα υπό καθεστώς καχυποψίας, που είναι και το πρώτο σκαλοπατι της διαπλοκής.

* Πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Βιομηχανικών Επωνύμων Προϊόντων (ΕΣΒΕΠ)