Ελλάς όπως βδέλλα

του Τάκη Μίχα

Σύμφωνα λοιπόν με το γνωστό αφήγημα του ντόπιου Καθεστωτικού Αντιιμπεριαλισμού (Σαμαρας-Παπαρήγα-Τσίπρας-Αλάβανος ) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (μαζί με την Ε.Ε) έβαλε το πιστόλι στο κρόταφο του Έλληνα πρωθυπουργού για να τον αναγκάσει να πάρει το δάνειο. Ο στόχος των Σάιλοκ του ΔΝΤ δεν ήταν απλά να πιούν το αίμα των Ελλήνων ζητώντας το «τοκογλυφικό» επιτόκιο του 5% (δηλαδή περίπου 10% χαμηλότερο απ’ αυτό που θα πετύχαινε η Ελλάδα αν έβγαινε στην πιάτσα να ζητήσει χρήματα) αλλά επίσης και να διαλύσουν κάθε κοινωνική πρόοδο που με τόσο μόχθο και αγώνα είχε πετύχει η επαναστατική αβανγκάρντια των διορισμένων στον ΟΣΕ, τον ΟΤΕ, τον ΕΟΜΕΧ, την Ολυμπιακή, την ΔΕΗ κλπ καθώς και να ποδοπατήσουν τα «κεκτημένα» των φορτηγατζήδων, των συμβολαιογράφων, των δικηγόρων, των φαρμακοποιών, των δημοσιογράφων-με άλλα λόγια όλων εκείνων που συγκροτούν «της Γης τους κολασμένους».

Πρόκειται για ένα αρκετά συμπαθές αφήγημα που όμως παρουσιάζει ένα μικρό πρόβλημα: αν ίσχυε, αν πράγματι δηλαδή η Ελλάδα ήταν το τραγικό θύμα της πλεονεξίας του «Μητροπολιτικού κέντρου» -που θα ’λεγε και ο σύντροφος Σουιζι- τότε θα ανέμενε κανείς ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες θα συγκινούνταν με το ελληνικό δράμα και θα εξέφραζαν την αγανάκτησή τους για αυτή την πρωτοφανή τοκογλυφία. Θα ανέμενε κανείς ότι στον αναπτυσσόμενο κόσμο θα κυριαρχούσαν αισθήματα οργής για την μεταχείριση της Ελλάδας από το ΔΝΤ.

Αυτό είναι σε ένα βαθμό αλήθεια. Τέτοια αισθήματα οργής είναι διάχυτα σε πολλές χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου. Μόνο που έχουν τελείως διαφορετική βάση: Παρ’ όλο που είναι δύσκολο να γενικεύσει κανείς φαίνεται ότι η οργή μάλλον οφείλεται σε αυτό που θεωρούν ως την προνομιακή μεταχείριση την οποία έχει η Ελλάδα από τους διεθνείς οργανισμούς και ιδιαίτερα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο! Αυτή είναι η άποψη την οποία πχ. Υποστηρίζει ο γνωστός Ινδός οικονομικός δημοσιογράφος και αναλυτής Σουαμανάθαν Ανκλεσάρια Αϊγιάρ (Swaminathan Anklesaria Aiyar). Ο κ. Αϊγιάρ είναι οικονομικός αρθογράφος των Τάιμς της Ινδίας και για πολλά έτη υπήρξε ανταποκριτής του αγγλικού περιοδικού Economist στην Ινδία.

Σε άρθρα του έχει επανειλημμένα υποστηρίξει ότι η βοήθεια που παρέχει το ΔΝΤ στην Ελλάδα αποτελεί «σκάνδαλο» για την ιστορία και την παράδοση του διεθνούς αυτού οργανισμού.

«Πράγματι», μας έλεγε σε συζήτηση που είχαμε μαζί του πριν από μερικούς μήνες «το ΔΝΤ δεν έχει απολύτως κανένα ρόλο να αναμειγνύεται στα οικονομικά της Ελλάδας. Το ΔΝΤ δημιουργήθηκε για να ασχολείται με προβλήματα ισοζυγίου πληρωμών. Η Ελλάδα –και ορισμένες άλλες χώρες της Ευρωζώνης όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία- έχουν κυρίως δημοσιονομικά πρόβλημα όχι προβλήματα εμπορικού ισοζυγίου. Το ΔΝΤ δημιουργήθηκε-όπως το λέει και το όνομα του-ως μια νομισματική αρχή και η Ελλάδα δεν έχει νομισματικά προβλήματα, στο βαθμό που παρέδωσε την νομισματική της εξουσία στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.»

Όμως οι αντιρρήσεις του Ινδού σχολιαστή δεν αφορούν μόνο το τυπικό πλαίσιο της λειτουργιάς του ΔΝΤ. Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος ότι η προνομιακή μεταχείριση της Ελλάδας από το ΔΝΤ θα ζημιώσει τις αναπτυσσόμενες χώρες όπως την Ινδία:

«H ανησυχία που είναι διάχυτη στον αναπτυσσόμενο κόσμο» συνεχίζει «είναι ότι το τεράστιο αυτό πακέτο βοήθειας που δίνει το ΔΝΤ στην Ελλάδα απογυμνώνει τον διεθνή οργανισμό από τους απαιτούμενους πόρους τους οποίους θα χρειασθεί αν υπάρξει καμία κρίση στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Οι χώρες του G-20 αύξησαν την συνεισφορά τους στο ΔΝΤ μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008. Πολλές αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Ινδία συνέβαλλαν πιστεύοντας ότι αυτά τα κεφάλαια θα χρειαστούν σε περίπτωση που αντιμετωπίσουν κρίση στο μέλλον. Κανένας δεν διανοήθηκε ότι αυτά τα κεφάλαια θα χρησιμοποιούντο για να σωθεί μια σχετικά πλούσια χώρα της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα! Και αυτό φυσικά προκαλεί οργή. Είναι σκανδαλώδες ότι οι πόροι του ΔΝΤ στους οποίους συνεισέφεραν και φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες χρησιμοποιούνται για να δοθεί προνομιακή μεταχείριση σε μια πλούσια Ευρωπαϊκή χώρα όπως η Ελλάδα! Αλλά φυσικά σήμερα οι Ευρωπαϊκές χώρες κυριαρχούν στο ΔΝΤ και αυτό εξηγεί την προνομιακή μεταχείριση της χώρας σας». Και κατέληξε: «Οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν αρκετά χρήματα για να σώσουν ένα μέλος του κλαμπ τους, δεν χρειάζεται να κάνουν επιδρομή στους περιορισμένους πόρους του ΔΝΤ».

Ενώ λοιπόν το κυρίαρχο αφήγημα στην Ελλάδα θεωρεί το ΔΝΤ ως μια «χούντα» που μας πίνει το αίμα, σε σημαντικές χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου η εικόνα είναι ακριβώς αντίστροφη: εκεί η Ελλάδα θεωρείται ως μια βδέλλα που απορροφά τεράστιους πόρους από τον διεθνή οργανισμό-με κίνδυνο ότι αν ξεσπάσει μια κρίση αύριο στον αναπτυσσόμενο κόσμο ο οργανισμός δεν θα έχει πόρους να την αντιμετωπίσει.

*Ο Τάκης Μίχας είναι δημοσιογράφος.