ΤΟ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΝΘΙΣΤΑΤΑΙ

Τόσο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν τρέφουν αυταπάτες. Το ελληνικό συντεχνιακό κράτος είναι τόσο ισχυρό ώστε κανένα μνημόνιο και καμμία τρόϊκα δεν μπορούν να το κάμψουν

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

«Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Κάναμε το τραγικό λάθος να μην λάβουμε υπ’ όψιν μας την ελληνική περίπτωση εισόδου στην ΕΕ και στην ευρωζώνη. Αυτό σήμερα η Ένωση θα το πληρώσει –και το ερώτημα είναι αν θα καταφέρουμε να ελαχιστοποιήσουμε το κόστος αυτό…». Ο Πωλ Καλλοβαρντ, που μάς λέει τα λόγια αυτά, είναι σήμερα συνταξιούχος ανώτατος κοινοτικός τεχνοκράτης, που είχε πάρει ενεργό μέρος στις διαπραγματεύσεις για την ελληνική ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Σήμερα διαπιστώνει ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά αυτή την ιστορική επιλογή, από την οποία νόμισε ότι θα αντλεί μόνον επιδοτήσεις και χαμηλότοκα δάνεια. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Έτσι, σήμερα, ενώ η χώρα βρίσκεται με το ένα πόδι στην άμεση χρεοκοπία, η συντεχνιακή κοινωνία που δομήθηκε από το 1974 και μετά ανθίσταται στην …σωτηρία της. Παρατηρώντας τον τρόπο που κινείται η κυβέρνηση στο πλαίσιο του Μεσοπρόθεσμου Οικονομικού Προγράμματος και καταγράφοντας τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, καταλήγουμε στο εύλογο συμπέρασμα ότι το μεταρρυθμιστικό δυναμικό της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι περίπου μηδενικό. Αυτό σημαίνει ότι δεν φθάσουμε, ούτε καν θα πλησιάσουμε, τους στόχους του Μεσοπρόθεσμου –με αποτέλεσμα να ανοίξει σε διάστημα μερικών μηνών ένας νέος κύκλος οικονομικής και δημοσιονομικής αποσταθεροποίησης.

Η έκθεση του γενικού επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης κ. Ρακιντζή, με την οποία τεκμηριώνονται η δυσλειτουργία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και η διαφθορά της δημόσιας διοίκησης, οδήγησε, όπως το θέλει η κακή παράδοση, σε κομματική αντιπαράθεση. Το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει την ΝΔ επειδή κατά την περίοδο 2005-2009 παρατηρήθηκε μεγάλη μείωση στα φορολογικά έσοδα του Δημοσίου ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Από την πλευρά της, η ΝΔ καταγγέλλει την κυβέρνηση Παπανδρέου ότι, με την υπερφορολόγηση του εισοδήματος, των κερδών των επιχειρήσεων και της κατανάλωσης, «σκοτώνει» τους φόρους, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα του Δημοσίου.

Το γεγονός είναι ότι εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα έχει λιγότερα έσοδα από τους άμεσους φόρους και κατά 30%-50% από τον μέσον όρο της Ευρώπης των 15 ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Στις εφορίες κυριαρχούν παραδοσιακά τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία συναλλάσσονται και με τους εκπροσώπους της «γαλάζιας» παράταξης, σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εφοριακοί δίνουν μάχη για να πάνε στον έλεγχο και στην είσπραξη των φόρων. Θέλουν να είναι καλά τοποθετημένοι για την μεγάλη –και παράνομη, φυσικά– συναλλαγή.

Δεν υπάρχει τίποτα στην πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση Παπανδρέου και στις προτάσεις που κάνει η ΝΔ που να δημιουργεί την ελπίδα ότι μπορεί να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι εφορίες και να σταματήσει ο φαύλος κύκλος ελλειμμάτων και υπερδανεισμού. Η κυβέρνηση προσπαθεί να εξασφαλίσει την συναίνεση των άλλων κομμάτων στην αναζήτηση ενός νέου, αποτελεσματικότερου φορολογικού συστήματος. Η ΝΔ απορρίπτει οποιαδήποτε συνεννόηση, με το σκεπτικό ότι η κυβέρνηση επιβάλλει μία ισοπεδωτική φορολογική πολιτική, και το ΚΚΕ αρνείται τον διάλογο προβάλλοντας το διαμετρικά αντίθετο επιχείρημα για φορολογική εξυπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων σε βάρος των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων.

Την έλλειψη οποιασδήποτε σοβαρής μεταρρυθμιστικής πολιτικής αναδεικνύει και η δημόσια αντιπαράθεση γύρω από το ενδεχόμενο κατάργησης της μονιμότητας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και, στον βαθμό που το επιτρέπει το Σύνταγμα, στην δημόσια διοίκηση και στην τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Τίποτα δεν προχωράει στο επίπεδο αυτό και το πολιτικό σύστημα αρκείται σε στείρες αντιπαραθέσεις.

Τα μηνύματα είναι απογοητευτικά και σε ό,τι αφορά στο διαχειριστικό επίπεδο του ευρύτερου δημόσιου τομέα της οικονομίας. Η κυβέρνηση αδυνατεί να περιορίσει την θηριώδη επιδότηση του ασφαλιστικού ταμείου των εργαζομένων της ΔΕΗ από τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ επικαλούνται τον νόμο 2773/1999, ο οποίος φέρει την υπογραφή του τότε υπουργού Ανάπτυξης κ. Ευάγγελου Βενιζέλου. Με βάση αυτόν τον αξιοπερίεργο νόμο, καταργήθηκε το μοντέλο ασφάλισης στον εργοδότη, που ίσχυε στην ΔΕΗ, και το Δημόσιο ανάλαβε την υποχρέωση να καλύπτει κάθε χρόνο το άνοιγμα μεταξύ εσόδων (εισφορών) και δαπανών (συντάξεων) του Ταμείου έναντι της περιουσίας του ασφαλιστικού φορέα. Η επιβάρυνση για τον κρατικό προϋπολογισμό είναι της τάξης των 800-900 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Η κυβέρνηση προσπαθεί να την περιορίσει στα 600 εκατ. ευρώ, ενώ με αγωγή της η ΓΕΝΟΠ διεκδικεί «χρωστούμενα» της τάξης των 680 εκατ. ευρώ για την τριετία 2009-2011 και άλλα 300 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση για το μέλλον.

Ένα μέλλον που είναι πλέον πολύ σκοτεινό.