Από τον ιστότοπο «Επαγωγή» αναπαράγουμε το σημαντικό, κατά την εκτίμησή μας, άρθρο του κ. Παναγιώτη Δρακόπουλου, το οποίο περιέχει αλήθειες που κάποιοι αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν. Ακόμα χειρότερα, με την στάση και τις συμπεριφορές τους στην ουσία αναπαράγουν το παρελθόν –στην χειρότερη δε, πιθανότατα, εκδοχή του. Γι αυτό και στο θέμα αυτό θα επανέλθουμε
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος
του Παν. Δρακόπουλου
Σε μια φιλική παρέα ετέθη το ερώτημα: Τί περιμέναμε από τον Αντώνη Σαμαρά, γιατί παλαίψαμε γι αυτόν και γιατί χειροκροτήσαμε την άνοδό του στην ηγεσία της ΝΔ;
Οι απαντήσεις μπορούν να συνοψιστούν: Περιμέναμε ότι θα έκοβε κάθε σχέση με τις κομματικές πρακτικές που αφάνισαν τον τόπο. Περιμέναμε ότι θα έφερνε έναν άλλο, έναν υψηλού επιπέδου πολιτικό πολιτισμό. Ότι θα καταργούσε την αντιπολίτευση ως όχημα προς την απόκτηση πολιτικής κυριαρχίας και ότι θα έφερνε στη θέση της ένα σαφές όραμα για την νέα Ελλάδα. Από αυτό το όραμα, από αυτό τον μεγάλο στόχο, θα προέκυπτε ο πολιτικός αγώνας και ο πολιτικός λόγος. Ακόμη και ο εκπρόσωπος τύπου περιμέναμε ότι δεν θα είναι μια τενεκεδένια ντουντούκα του αρχηγού, αλλά ένας σοβαρός συνομιλητής, ένας άνθρωπος που συμμερίζεται το όραμα και έχει την ικανότητα να το μεταδίδει. Οι διαφωνίες, οι συμφωνίες, οι παρεμβάσεις, όπως και το είδος των παρεμβάσεων, θα είχαν μία και μόνη προϋπόθεση: την υλοποίηση του οράματος. Αυτό θα όριζε τις πολιτικές στη διεθνή θέση της χώρας, τις ριζικές ανατροπές που απαιτούνται στην οργάνωση του κράτους, στην παιδεία και τον πολιτισμό, στην εργασιακή και επιχειρησιακή μας κουλτούρα, στην εφαρμογή του κράτους δικαίου, στην εισαγωγή λαθρομεταναστών.
Τού δώσαμε πίστωση χρόνου, ελέχθη στην παρέα, γιατί καταλάβαμε ότι δεν είχε κόμμα στη διάθεσή του ικανό να έχει οράματα και πρόθυμο να τα υπηρετήσει. Ελπίζαμε ότι αυτό που θέλει δεν είναι να γίνει κάποτε πρωθυπουργός, αλλά να εργασθεί σκληρά για να βγάλει την Ελλάδα από τις αφρικανικές χώρες και να τής δώσει την γεωγραφία που τής αξίζει.
Οι φίλοι που συνομιλούσαν δεν ήταν εθνικιστές, ούτε αρνητές της πατρίδας. Συμμερίζονταν όλοι την πεποίθηση ότι δεν είναι ένας Μιλόσεβιτς αυτό που λείπει από την Ελλάδα, αλλά ένας Καποδίστριας. Δεν λείπει μια Λιάνα Κανέλλη, αλλά ένας Χαρίλαος Τρικούπης. Και πίστευαν ότι ο Αντώνης Σαμαράς ήταν αυτής της κοπής νόμισμα.
Βρέθηκε μπροστά σε πιεστικά και κατεπείγοντα ζητήματα, πρόσθεσαν με κατανόηση. Ο ίδιος, πίστεψαν, δεν είχε ιδέαν από το μέγεθος της ισοπέδωσης, που είχε αφήσει να ολοκληρωθεί χωρίς καμμιά προσπάθεια ανάσχεσης η ΝΔ του δεύτερου Καραμανλή. Αλλά περιμέναμε, είπαν, ότι αυτό το χάος θα τού έδινε την εκπληκτική ευκαιρία να δείξει το εύρος του οράματος: υπηρετώντας το όραμα θα αφαιρούσε από την κυβέρνηση την πρωτοβουλία, θα έβαζε την κυβέρνηση που σχηματίστηκε από το ψεύδος του «λεφτά υπάρχουν» στο περιθώριο και θα έφερνε στην Ευρώπη την νέα, την αληθινή ελληνική πολιτική.
Αυτό προϋπέθετε ότι ο Σαμαράς ένα θα έπρεπε να κάνει: να αρθρώνει ένα λόγο πρωτόγνωρο, ένα λόγο που έχει ν’ ακουστεί στην Ελλάδα από τα χρόνια του Κυβερνήτη. Να μεταδίδει στον Έλληνα, αλλά και στον κόσμο, την πεποίθηση ότι η πατρίδα μας δεν είναι μια φωλιά τερμιτών, αλλά η πολιτιστική καρδιά του ευρωπαϊκού κόσμου. Να δίνει έντονο και συνεχές παρόν στα ευρωπαϊκά πράγματα.
Τί περιμέναμε; Να βγει και να πει αυτός στους Έλληνες την αλήθεια, όλη την αλήθεια, που το ΠΑΣΟΚ αρνείται να την πει. Όχι να επιδοθεί σε επίρριψη ευθυνών στους πασόκους. Να εξηγήσει ότι από δω και πέρα δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας αν δεν μικρύνει το κράτος στο μισό, αν δεν χάσουν τη θέση τους εκατοντάδες χιλιάδες κομματικά διορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Να εξηγήσει ότι δεν μπορεί να ζήσει μία χώρα που δεν παράγει πλούτο, δεν εξάγει, δεν εργάζεται. Να εξηγήσει ότι δεν έχει λόγους να ζήσει μία χώρα που δεν σέβεται τον πολιτισμό, που έχει ταυτίσει την παιδεία με ένα κωλόχαρτο. Και να έχει αταλάντευτη πυξίδα την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Να ακολουθήσει μια πολιτική προς την Ελλάδα και την Ευρώπη που να αποδείχνει καθημερινά ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ατελέσφορο, ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να κινηθεί με την ταχύτητα που πρέπει για να στήσει ξανά τη χώρα στα πόδια της.
Αντ’ αυτών, προτιμήθηκε η πολιτική του συμβιβασμού μέσα στο κόμμα, δόθηκε η αντιπροεδρία στην χρυσή μασέλα, δόθηκε η παιδεία στον ωραίο Άρη, δόθηκε η εργασία στον αρχικορπορατίστα Μανώλη, δόθηκαν όλα τα σημαντικά στους εντελώς ασήμαντους. Μόνον στα οικονομικά μπήκαν και κάποιοι με συναίσθηση ευθύνης και με γνώση της αγοράς. Ο πολιτικός λόγος και το ύφος του κόμματος, που θάπρεπε να είναι το μέσο κοινωνικοποίησης το οράματος, αφέθηκε να παράγεται στη χοληδόχο κύστη του Γεωργίου Καραϊσκάκη.
Ο Αντώνης Σαμαράς ακολούθησε μία πολιτική που είτε τον σέρνουν να ακολουθήσει, είτε ο ίδιος τη χάραξε και βρήκε τους σωστούς υπηρέτες της, πάντως τον έκανε να είναι μια φιγούρα της παλαιοκομματικής δυσεντερίας. Έχει κατακτήσει την πρόθεση ψήφου όλων των ψηφοφόρων που απαιτούν αυτοί νάχουν τα δικά τους κι ας πεθάνει ο Ελληνισμός. Έχει απομονωθεί στην Ευρώπη –και το ξέρει. Έχει κριθεί απορριπτέος από την Ευρώπη –και το ξέρει. Τον θεωρούν παράδειγμα ανεύθυνου και επικίνδυνου λαϊκιστή –και το ξέρει. Το τί λέει ο πομπώδης εκπρόσωπος τύπου του, δεν έχει σημασία. Ο ίδιος το ξέρει. Έχει ξαναβρεθεί σε αυτή την απομόνωση, και τη μυρωδιά της την ξέρει.
«Δεν έχει λόγους κανείς να λυπάται διότι ένας πολιτικός διάλεξε την ψηφοθηρία κι όχι την ιστορία», είπε ο γέρων της παρέας. «Η ιστορία είναι το σιωπηλό χαμόγελο ενός παιδιού, χαμένου πίσω από το πλήθος των αμέτρητων εγώ. Θα πρέπει πολλά να παρακάμψεις και σε πολλούς ν’ αντισταθείς για να νιώσεις το χαμόγελο του παιδιού και να τού ζητήσεις να σε οδηγήσει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου