ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑΣ

Το χειρότερο που θα συμβεί στην χώρα είναι η γελοιοποίηση της ιστορίας, της φιλοσοφίας και του οικουμενικού πνεύματός της

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Δώδεκα υπουργοί νυν και πρώην, πρωθυπουργοί, καθώς και νυν και πρώην υφυπουργοί διαθέτουν μόνον 36 ακίνητα ο καθένας, έχουν 12,3 εκατ. ευρώ καταθέσεις και μπορούν να ρευστοποιήσουν 560.000 μετοχές. Με μέσον όρο ηλικίας 51 ετών, τα ανωτέρω πρόσωπα δεν έχουν ΠΟΤΕ δουλέψει στην ζωή τους και σήμερα, μαζί με άλλους 288 βουλευτές, διαχειρίζονται τις τύχε της χώρας. Σε μία χώρα υπό χρεοκοπία, οι «μεγάλοι» αυτοί άνδρες είναι γερά ματσωμένοι και, βεβαίως, μάς είναι δύσκολο να μάθουμε τί διαθέτουν εκτός Ελλάδος.

Από την άποψη αυτή, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έχει δίκιο. Τα τριάντα τελευταία χρόνια, λέει στην ουσία ο κ. Θεοδ. Πάγκαλος, διορίσαμε ένα εκατομμύριο φίλους στο Δημόσιο, φτιάξαμε κάποιους δικούς μας επιχειρηματίες, αναγνωρίσαμε 260.000 αυθαίρετα, ανεχθήκαμε, μέσω περαιώσεων, την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή και τώρα εμείς μεν είμαστε καλα, αλλά οι άλλοι ας πληρώσουν κάτιτις… Αυτή είναι η αποκρουστική ελληνική πραγματικότητα.

Δυστυχώς, όπως λέει και ο εκλεκτός συνάδελφος Γ. Κράλογλου, ξεπεράσαμε τα όρια που χαρακτηρίζονται καραγκιοζιλίκια και αγγίζουμε τα όρια του γελοίου ως πολιτική σκηνή μέσα σε μία χώρα που νομίζει ακόμη ότι έχει ευρωπαϊκά γνωρίσματα. Γιατί ενώ –όπως ομολογούν Έλληνες υπουργοί του οικονομικού επιτελείου, τραπεζίτες και οι δανειστές μας σε Ευρώπη και ΔΝΤ– είμαστε σε τεχνητή χρεοκοπία και το Δημόσιο έχει ήδη κάνει σοβαρή στάση πληρωμών στις εσωτερικές του υποχρεώσεις, κορυφώνουμε τώρα την πολιτική σπέκουλα με την χρεοκοπία και κυρίως με το Μνημόνιο.

Ας δούμε προσεκτικά τί συμβαίνει αυτή την στιγμή που ο κάθε μορφής απασχολούμενος και φορολογούμενος υποχρεώνεται, θέλει δεν θέλει, να πληρώσει την κρίση από την τσέπη του.

Ξεκινάμε από την κυβέρνηση, που ομολογεί (δια στόματος του αντιπροέδρου της κ. Θ. Πάγκαλου) ότι την Ελλάδα την χρεοκόπησαν οι αθλιότητες των κομματικών διορισμών και η σπατάλη του δημοσίου χρήματος στις κομματικές και πελατειακές σχέσεις. Προσωπική μου άποψη είναι ότι, μετά την ομολογία αυτή του κ. Θ.Πάγκαλου, δεν χρειάζεται ούτε η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία. Τί να την κάνουμε… Μάθαμε επισήμως πώς χάθηκαν τα λεφτά…

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ζητάει από τους φοροφυγάδες να κλείσουν τις φορολογικές τους υποθέσεις με περαίωση, για να μαζέψει 2-3 δισεκατ. ευρώ επειδή έχει στεγνώσει ο κρατικός κορβανάς από τις σπατάλες που ήδη ομολόγησε. Είναι δε βέβαιον ότι το πρώτο που θα κάνει με τα χρήματα αυτά θα είναι να τα επιστρέψει και πάλι σε μεγάλο μέρος φοροφυγάδων, επειδή τούς τα χρωστάει! Γιατί το Δημόσιο χρωστάει τόσο στις φορολογικά τακτοποιημένες επιχειρήσεις όσο όμως και στους φοροφυγάδες, επιστροφές ΦΠΑ και επιδοτήσεις από την ένταξή τους σε προγράμματα ενίσχυσης επενδύσεων και απασχόλησης.

Εάν λοιπόν το κράτος θέλει να δείξει συνέπεια στην διαχείριση των φόρων, θα πρέπει αμέσως μετά την περαίωση να επιστρέψει και αυτά που χρωστάει στις επιχειρήσεις –ανεξάρτητα από το αν ανήκουν στους φοροφυγάδες ή όχι. Αλλά οι κατ’ εξακολούθηση φοροδιαφεύγουσες επιχειρήσεις ασφαλώς και δεν θα έχουν λόγο να μην συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν περιμένοντας μια νέα περαίωση… Να λοιπόν γιατί ακούστηκαν και φωνές παραγωγικών τάξεων εναντίον της περαίωσης. Γιατί σε ορισμένους επιχειρηματικούς κύκλους έχει γίνει αντιληπτός ο κλεφτοπόλεμος που παίζουν οι πολιτικοί με τους φοροφυγάδες, χρόνια τώρα που εφαρμόζεται το ελληνικής «ευρηματικότητας» κόλπο της περαίωσης. Ένας κλεφτοπόλεμος, όμως, που καταλήγει σε εντελώς άνισους όρους ανταγωνιστικότητας στην αγορά.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για την Ελλάδα της αρπαχτής, του τσάμπα μάγκα και του ωχαδερφισμού, όπως έχει δηλώσει και ο κ. Κ.Σημίτης από την θέση του πρωθυπουργού.

Ας πάμε τώρα στην αξιωματική αντιπολίτευση, που επίσης έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην γελοία πολιτική σκηνή μας. Το έργο και εδώ είναι ένα θρίλερ, με σενάριο το Μνημόνιο και θεατές πάντα μισθωτούς, συνταξιούχους και 1.000.000 ανέργους. Ο κ. Α. Σαμαράς αντιτίθεται στο Μνημόνιο και απαγορεύει στους βουλευτές του να το ψηφίσουν και να το υποστηρίξουν. Δεν διαφωνεί, όμως, να συζητούν θετικά για το Μνημόνιο οι βουλευτές του στα Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί εκεί δεν επιτρέπονται κόλπα μικροπολιτικής και εξυπνάδες. Οι βουλευτές του δείχνουν να πειθαρχούν μέχρι να αποφασίσουν πότε θα πηδήξουν έξω από το καράβι της Νέας Δημοκρατίας. Και όταν το αποφασίσουν, τότε συμφωνούν ευθέως με το Μνημόνιο και επιδιώκουν «ηρωική» έξοδο –όπως νομίζουν μόνον οι ίδιοι– με την διαγραφή τους από την Νέα Δημοκρατία.

Εν τω μεταξύ, οι «ιθαγενείς» της Ελλάδας συνεχίζουν να σκάνε και να πληρώνουν με τους μισθούς και τις συντάξεις τους, ελπίζοντας ότι θα μάθουν ποια είναι η αλήθεια για το Μνημόνιο και την έξοδό μας από την κρίση. Και ακούν τον ίδιο τον πρωθυπουργό να μιλάει για έξοδο από την κρίση σε μία διετία και να οργανώνει προσκλητήρια επενδύσεων στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα που ζητάει τα μισά από κέρδη των επιχειρήσεων σε φόρους… Ακούν το οικονομικό επιτελείο να διαρρέει έντεχνα ότι θα τραβήξει και άλλη τριετία (το λιγότερο) η βαλίτσα με το Μνημόνιο. Ακούν τον κ. Σαμαρά να λέει ότι μπορεί να αποκαταστήσει τις αδικίες με μισθούς και συντάξεις και να απαλλάξει την χώρα από το Μνημόνιο γιατί, λέει, δεν το χρειάζεται η οικονομία της.

Όμως, ακούν και τους βουλευτές του κ. Σαμαρά να ωρύονται ότι είναι μεγάλο λάθος του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας η κόντρα του με το Μνημόνιο. Αλλά ακούν δυστυχώς και βουλευτές της κυβέρνησης, που έχουν ψηφίσει το Μνημόνιο, να διαφωνούν με μέτρα (του Μνημονίου) που αναφέρονται στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και να προβάλλουν ακόμη και στην Βουλή τις αντιρρήσεις τους!

Εάν όλα αυτά δεν αγγίζουν τα όρια του γελοίου, δώστε εσείς τον ορισμό της γελοιότητας. Τον ορισμό της γελοιότητας στην χώρα του Σωκράτη, του Αριστοτέλη, του Πυθαγόρα, του Ιπποκράτη, του Παρμενίδη, του Ηρόδοτου, του Θουκιδίδη… και έπεται μακρά συνέχεια. Αλήθεια, έχει κανείς από τους μεγαλόσχημους διαβάσει τρεις αράδες από τους προαναφερόμενους;