του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Όταν η παιδεία σε μία χώρα παραπαίει, όλα τα άλλα έπονται. Το συμπέρασμα δεν είναι δικό μας, ανήκει στον Γάλλο καθηγητή Κλωντ Αλλέγκρ, σοσιαλιστή πρώην υπουργό Παιδείας στην χώρα του και συγγραφέα, μεταξύ άλλων, ενός βιβλίου με τίτλο Φαιά Ουσία, το οποίο αρκετοί θα έπρεπε να διαβάσουν στην χώρα μας.
Όμως, στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να γράψει κανείς ένα πολυσέλιδο βιβλίο για να περιγράψει τα απίστευτα χάλια του όλου εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτό το κάνει περίφημα, με λίγα μεστά λόγια, μία ομάδα φοιτητών η οποία απηύθυνε πριν λίγο καιρό μία ανοικτή επιστολή στην υπουργό κ. Άννα Διαμαντοπούλου. Δεν γνωρίζουμε αν η επιστολή αυτή έτυχε απαντήσεως. Εμείς την βρήκαμε στο πολιτικό site Προοδευτική Πολιτική (ppol), το οποίο είναι από τα σοβαρότερα και εγκυρότερα στν χώρο του. Αρκετές δε φορές τιμά και την «Εστία» αναπαράγοντας άρθρα της.
Στην ανοικτή τους επιστολή, οι φοιτητές αναφέρουν στην κυρία υπουργό τα ακόλουθα:
«Αξιότιμη κυρία υπουργέ,
Ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα σχεδόν, πιο συγκεκριμένα από την επομένη των φοιτητικών εκλογών, στο κτήριο της Νομικής επικρατούσε πανικός και ένταση. Ο λόγος είναι απλός: οι δύο «μεγάλες» παρατάξεις πιάστηκαν στα χέρια. Οι εχθροπραξίες (καθώς πλέον μόνον έτσι μπορεί να χαρακτηρίζονται) άρχισαν την Παρασκευή 21 Μαΐου το μεσημέρι και στην ουσία έλαβαν τέλος την Τετάρτη 26 Μαΐου.
Αποτέλεσμα των πράξεων αυτών ήταν ένας διόλου ασήμαντος αριθμός φοιτητών να καταλήξουν στο νοσοκομείο, το πανεπιστήμιο να υποστεί και άλλες φθορές, το ίδιο και το γειτονικό κατάστημα, αλλά, βασικότερο όλων, οι φοιτητές που δεν έχουν κάποια σχέση με τις παρατάξεις να νοιώσουν άβολα, να νοιώσουν φόβο μέσα στο κτήριο το οποίο το οποίο χρέος έχει να παρέχει γνώση και όχι να παράγει συνδικαλιστές-παλαιστές.
Δεν θέλουμε να εξιστορήσουμε τα γεγονότα. Το θεωρούμε κατάντια. Δεν θα δώσουμε βάρος στις υλικές φθορές, αν και κάποιος θα ήταν καλό να ενδιαφερθεί για αυτές, καθώς τις χρεώνονται οι φορολογούμενοι. Εσείς, οι γονείς μας, η κοινωνία ολόκληρη.
Αυτό που μάς εξοργίζει κυρία υπουργέ, και απευθυνόμαστε σε εσάς καθώς είστε η πλέον αρμόδια, είναι ότι το πανεπιστήμιο χάνεται. Η ακαδημαϊκή κοινότητα χάνει τον εαυτό της, τον χαρακτήρα της. Το πανεπιστημιακό άσυλο κάποτε σήμαινε το να μπορεί κανείς να μιλήσει ελεύθερα χωρίς να στιγματιστεί ως προσκείμενος στην μία ή την άλλη πλευρά, χωρίς να μισηθεί από εκείνους με την διαφορετική άποψη. Σήμαινε να περνάς στον χώρο του πανεπιστημίου και να μην φοβάσαι. Να μην εμποδίζεται η θέλησή σου να καταρτιστείς επιστήμονας από ανθρώπους χωρίς θέληση, ανθρώπους τεμπέληδες, από όντα ασυνείδητα. Πλέον όμως πολλές φορές κυριαρχούν ο φόβος ότι κάποιοι μπορεί να πιαστούν στα χέρια και να βρεθείς στην μέση αβοήθητος, ο θόρυβος της καταστροφής και η ανατριχιαστική σιωπή πριν το ξέσπασμα.
Οι παρατάξεις, ο φοιτητικός συνδικαλισμός κάποτε ονειρευόταν ένα καλύτερο πανεπιστήμιο. Πλέον, ονειρεύεται μία εκλογική νίκη.
Δεν θέλουμε ένα πανεπιστήμιο, κυρία υπουργέ, έρμαιο των πελατειακών σχέσεων. Δεν θέλουμε να βλέπουμε συμφοιτητές μας να βιαιοπραγούν μεταξύ τους. Δεν θέλουμε να εμποδίζεται η εκλογή πρύτανη από εξω-ακαδημαϊκά στοιχεία. Θέλουμε να σπουδάσουμε, κυρία υπουργέ. Ήρεμα. Όπως έχουμε το δικαίωμα. Όπως είχαμε φανταστεί.
Όμως εξακολουθούμε να σεβόμαστε την ιστορία του ακαδημαϊκού χώρου, σε αντίθεση με άλλους. Δεν ζητάμε την απομάκρυνση των παρατάξεων. Καλώς ή κακώς, αποτελούν θεμέλιο λίθο του ελληνικού πανεπιστημίου. Καλώς ή κακώς, ένα σημαντικό ποσοστό των φοιτητών ασχολείται με αυτές.
Όμως, υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο ποσοστό φοιτητών που δεν το κάνει αυτό. Που δεν ήρθε για να αισθάνεται άβολα. Που δεν ήρθε για να φοβάται. Ήρθε για να σπουδάσει.
Την μέριμνα γι αυτούς τους φοιτητές ζητούμε. Είναι οι μόνοι που το αξίζουν. Είναι οι μόνοι που το έχουν ανάγκη. Απαιτούμε τον περιορισμό των έκτροπων στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν υπάρχει χώρος πλέον γι αυτά. Ούτε πρέπει να θρηνήσουμε θύματα για να το καταλάβουμε. Αυτά είχαμε να πούμε ή, καλύτερα, να βγάλουμε από μέσα μας, φωνάζοντας από αγανάκτηση.
Κυρία υπουργέ,
Παρακάτω δεν θα διαβάσετε τα ονόματά μας. Δεν θα μάθετε ούτε πόσοι είμαστε. Μην απορήσετε. Φοβόμαστε. Κι αν αυτό δεν είναι κατάλυση του ασύλου, τότε τί είναι;
Με εκτίμηση, μια παρέα φοιτητών: ΝΜ, ΜΖ, ΧΜ».
Τα ονόματα των φοιτητών που υπογράφουν με τα αρχικά τους την επιστολή βρίσκονται στην διάθεση των υπευθύνων του ppol. Εκείνο που θα θέλαμε να προσθέσουμε είναι ότι παρόμοιες ανοικτές επιστολές αποτελούν ελπίδα σε μία χώρα που καθημερινά κατρακυλά. Είναι όντως ελπίδα, νέοι άνθρωποι να κρατούν τα μάτια τους ανοικτά, να βλέπουν το αύριο και να βουλώνουν τα αυτιά τους στις σειρήνες του σκοταδισμού και της ανοησίας. Το ερώτημά μας, ωστόσο, είναι αν αυτή η αγανάκτηση για το άθλιο επίπεδο της παιδείας μας και αυτούς που το καταρρακώνουν μπορεί να μετατραπεί σε αφύπνιση. Αν αυτό δεν συμβεί, και γρήγορα μάλιστα, η χώρα, με αφετηρία το 2011, θα πάει από κάθε άποψη πολλά χρόνια πίσω. Ακόμα χειρότερα, η φαιά της ουσία θα έχει μετακομίσει. Ήδη, πάνω από 50.000 Έλληνες πτυχιούχοι αρνούνται να γυρίσουν στην δική μας πραγματικότητα…
Και για το μέλλον τους, καλά κάνουν. Εξάλλου, σε πανεπιστήμια-ξενοδοχεία κουκουλοφόρων και άλλων τινων τί έχουν να μάθουν;
Όταν η παιδεία σε μία χώρα παραπαίει, όλα τα άλλα έπονται. Το συμπέρασμα δεν είναι δικό μας, ανήκει στον Γάλλο καθηγητή Κλωντ Αλλέγκρ, σοσιαλιστή πρώην υπουργό Παιδείας στην χώρα του και συγγραφέα, μεταξύ άλλων, ενός βιβλίου με τίτλο Φαιά Ουσία, το οποίο αρκετοί θα έπρεπε να διαβάσουν στην χώρα μας.
Όμως, στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να γράψει κανείς ένα πολυσέλιδο βιβλίο για να περιγράψει τα απίστευτα χάλια του όλου εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτό το κάνει περίφημα, με λίγα μεστά λόγια, μία ομάδα φοιτητών η οποία απηύθυνε πριν λίγο καιρό μία ανοικτή επιστολή στην υπουργό κ. Άννα Διαμαντοπούλου. Δεν γνωρίζουμε αν η επιστολή αυτή έτυχε απαντήσεως. Εμείς την βρήκαμε στο πολιτικό site Προοδευτική Πολιτική (ppol), το οποίο είναι από τα σοβαρότερα και εγκυρότερα στν χώρο του. Αρκετές δε φορές τιμά και την «Εστία» αναπαράγοντας άρθρα της.
Στην ανοικτή τους επιστολή, οι φοιτητές αναφέρουν στην κυρία υπουργό τα ακόλουθα:
«Αξιότιμη κυρία υπουργέ,
Ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα σχεδόν, πιο συγκεκριμένα από την επομένη των φοιτητικών εκλογών, στο κτήριο της Νομικής επικρατούσε πανικός και ένταση. Ο λόγος είναι απλός: οι δύο «μεγάλες» παρατάξεις πιάστηκαν στα χέρια. Οι εχθροπραξίες (καθώς πλέον μόνον έτσι μπορεί να χαρακτηρίζονται) άρχισαν την Παρασκευή 21 Μαΐου το μεσημέρι και στην ουσία έλαβαν τέλος την Τετάρτη 26 Μαΐου.
Αποτέλεσμα των πράξεων αυτών ήταν ένας διόλου ασήμαντος αριθμός φοιτητών να καταλήξουν στο νοσοκομείο, το πανεπιστήμιο να υποστεί και άλλες φθορές, το ίδιο και το γειτονικό κατάστημα, αλλά, βασικότερο όλων, οι φοιτητές που δεν έχουν κάποια σχέση με τις παρατάξεις να νοιώσουν άβολα, να νοιώσουν φόβο μέσα στο κτήριο το οποίο το οποίο χρέος έχει να παρέχει γνώση και όχι να παράγει συνδικαλιστές-παλαιστές.
Δεν θέλουμε να εξιστορήσουμε τα γεγονότα. Το θεωρούμε κατάντια. Δεν θα δώσουμε βάρος στις υλικές φθορές, αν και κάποιος θα ήταν καλό να ενδιαφερθεί για αυτές, καθώς τις χρεώνονται οι φορολογούμενοι. Εσείς, οι γονείς μας, η κοινωνία ολόκληρη.
Αυτό που μάς εξοργίζει κυρία υπουργέ, και απευθυνόμαστε σε εσάς καθώς είστε η πλέον αρμόδια, είναι ότι το πανεπιστήμιο χάνεται. Η ακαδημαϊκή κοινότητα χάνει τον εαυτό της, τον χαρακτήρα της. Το πανεπιστημιακό άσυλο κάποτε σήμαινε το να μπορεί κανείς να μιλήσει ελεύθερα χωρίς να στιγματιστεί ως προσκείμενος στην μία ή την άλλη πλευρά, χωρίς να μισηθεί από εκείνους με την διαφορετική άποψη. Σήμαινε να περνάς στον χώρο του πανεπιστημίου και να μην φοβάσαι. Να μην εμποδίζεται η θέλησή σου να καταρτιστείς επιστήμονας από ανθρώπους χωρίς θέληση, ανθρώπους τεμπέληδες, από όντα ασυνείδητα. Πλέον όμως πολλές φορές κυριαρχούν ο φόβος ότι κάποιοι μπορεί να πιαστούν στα χέρια και να βρεθείς στην μέση αβοήθητος, ο θόρυβος της καταστροφής και η ανατριχιαστική σιωπή πριν το ξέσπασμα.
Οι παρατάξεις, ο φοιτητικός συνδικαλισμός κάποτε ονειρευόταν ένα καλύτερο πανεπιστήμιο. Πλέον, ονειρεύεται μία εκλογική νίκη.
Δεν θέλουμε ένα πανεπιστήμιο, κυρία υπουργέ, έρμαιο των πελατειακών σχέσεων. Δεν θέλουμε να βλέπουμε συμφοιτητές μας να βιαιοπραγούν μεταξύ τους. Δεν θέλουμε να εμποδίζεται η εκλογή πρύτανη από εξω-ακαδημαϊκά στοιχεία. Θέλουμε να σπουδάσουμε, κυρία υπουργέ. Ήρεμα. Όπως έχουμε το δικαίωμα. Όπως είχαμε φανταστεί.
Όμως εξακολουθούμε να σεβόμαστε την ιστορία του ακαδημαϊκού χώρου, σε αντίθεση με άλλους. Δεν ζητάμε την απομάκρυνση των παρατάξεων. Καλώς ή κακώς, αποτελούν θεμέλιο λίθο του ελληνικού πανεπιστημίου. Καλώς ή κακώς, ένα σημαντικό ποσοστό των φοιτητών ασχολείται με αυτές.
Όμως, υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο ποσοστό φοιτητών που δεν το κάνει αυτό. Που δεν ήρθε για να αισθάνεται άβολα. Που δεν ήρθε για να φοβάται. Ήρθε για να σπουδάσει.
Την μέριμνα γι αυτούς τους φοιτητές ζητούμε. Είναι οι μόνοι που το αξίζουν. Είναι οι μόνοι που το έχουν ανάγκη. Απαιτούμε τον περιορισμό των έκτροπων στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν υπάρχει χώρος πλέον γι αυτά. Ούτε πρέπει να θρηνήσουμε θύματα για να το καταλάβουμε. Αυτά είχαμε να πούμε ή, καλύτερα, να βγάλουμε από μέσα μας, φωνάζοντας από αγανάκτηση.
Κυρία υπουργέ,
Παρακάτω δεν θα διαβάσετε τα ονόματά μας. Δεν θα μάθετε ούτε πόσοι είμαστε. Μην απορήσετε. Φοβόμαστε. Κι αν αυτό δεν είναι κατάλυση του ασύλου, τότε τί είναι;
Με εκτίμηση, μια παρέα φοιτητών: ΝΜ, ΜΖ, ΧΜ».
Τα ονόματα των φοιτητών που υπογράφουν με τα αρχικά τους την επιστολή βρίσκονται στην διάθεση των υπευθύνων του ppol. Εκείνο που θα θέλαμε να προσθέσουμε είναι ότι παρόμοιες ανοικτές επιστολές αποτελούν ελπίδα σε μία χώρα που καθημερινά κατρακυλά. Είναι όντως ελπίδα, νέοι άνθρωποι να κρατούν τα μάτια τους ανοικτά, να βλέπουν το αύριο και να βουλώνουν τα αυτιά τους στις σειρήνες του σκοταδισμού και της ανοησίας. Το ερώτημά μας, ωστόσο, είναι αν αυτή η αγανάκτηση για το άθλιο επίπεδο της παιδείας μας και αυτούς που το καταρρακώνουν μπορεί να μετατραπεί σε αφύπνιση. Αν αυτό δεν συμβεί, και γρήγορα μάλιστα, η χώρα, με αφετηρία το 2011, θα πάει από κάθε άποψη πολλά χρόνια πίσω. Ακόμα χειρότερα, η φαιά της ουσία θα έχει μετακομίσει. Ήδη, πάνω από 50.000 Έλληνες πτυχιούχοι αρνούνται να γυρίσουν στην δική μας πραγματικότητα…
Και για το μέλλον τους, καλά κάνουν. Εξάλλου, σε πανεπιστήμια-ξενοδοχεία κουκουλοφόρων και άλλων τινων τί έχουν να μάθουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου