Το έγκλημα ολοκληρώνεται...

του Θανάση Μαυρίδη (capital.gr)

Νομοσχέδιο «σκούπα» για τα μέσα ενημέρωσης ετοιμάζει ο κ. Χυτήρης. Για να σωθούν παρηκμασμένες εφημερίδες και χρεοκοπημένα εκδοτικά συγκροτήματα. Το αλισβερίσι του Τύπου με την εξουσία καλά κρατεί. Τη δύσκολη ώρα, όταν τα ψέματα τελειώνουν, έρχεται το «ιππικό», δηλαδή ο κ. Χυτήρης. Μία ιστορία διαπλοκής που έρχεται από τα πολύ παλιά χρόνια. Για να μην νομίζετε ότι το έγκλημα της χρεοκοπίας δεν είχε συνενόχους...

Το σχέδιο είναι έτοιμο. Θα μπορούσαν να έχουν ήδη κάνει πολλά περισσότερα πράγματα για τους εκδότες, αν δεν φοβόντουσαν ότι αυτό θα μπορούσε να είναι η αφορμή ακόμη και για λαϊκή εξέγερση. Την ώρα που η κρίση πλήττει τον κάθε Έλληνα, είναι σκέτη πρόκληση να χάνουν το χρόνο τους αναζητώντας τρόπους για να σώσουν τους φίλους τους στα Μέσα Ενημέρωσης.

Αλήθεια, γιατί δεν δείχνουν την ίδια ευαισθησία για άλλους κλάδους που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν προσφέρει στην ελληνική Οικονομία; Γιατί επιμένουν να διατηρούν την φούσκα των μέσων ενημέρωσης; Οι λόγοι είναι προφανείς. Το ερώτημα είναι αν σε αυτή την κοινωνία υπάρχουν ακόμη αντισώματα για να εκτεθούν και να πολεμηθούν σε τέτοιες φαύλες πρακτικές...

Αν ο κ. Χυτήρης, η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, ήθελε πραγματικά να ασχοληθεί με τα θέματα του Τύπου θα έπρεπε να μελετήσει τις παθογένειες που παρατηρούνται και οι οποίες κάθε άλλο παρά αθώες είναι. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να ασχοληθεί με τη σχέση τηλεοπτικών σταθμών και διαφημιστικών εταιρειών. Όμως, το θέμα αυτό δεν τολμούν να το αγγίξουν, όπως και πολλά άλλα. Ας δούμε, όμως, σήμερα λίγο πιο αναλυτικά τι ακριβώς συμβαίνει στον θαυμαστό κόσμο των media και ειδικότερα πως παίζεται το παιγνίδι της κρατικής διαφήμισης στα τηλεοπτικά κανάλια...

Στην Ελλάδα οι τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν εδώ και είκοσι χρόνια με... προσωρινή άδεια. Πρόκειται για ένα μοναδικό φαινόμενο σε όλο τον πλανήτη. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί είναι κατά γενική ομολογία πολλοί, σε σύγκριση με τον πληθυσμό της χώρας και είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν όλοι. Τουλάχιστον όχι δίχως την εκταμίευση μεγάλων χρηματικών ποσών από τα κρατικά ταμεία με τη μορφή κρατικής διαφήμισης. Σε μία περίοδο, λοιπόν, που συζητάμε για το ποια κρατικά έξοδα πρέπει να περικοπούν, η κυβέρνηση εξακολουθεί και βγάζει στον αέρα διαφημιστικά προγράμματα των υπουργείων για την οικονομική ενίσχυση των τηλεοπτικών καναλιών!

Προσέξτε τώρα! Η τηλεόραση έχει το μεγαλύτερο κομμάτι της διαφημιστικής πίτας. Οι διαφημίσεις περνάνε στα τηλεοπτικά κανάλια δια μέσου των διαφημιστικών εταιρειών. Η επόμενη πρωτοτυπία (πέραν αυτής των προσωρινών αδειών) είναι το γεγονός ότι οι διαφημιστικές εταιρείες δεν περιορίζονται σε έναν ρόλο συμβούλου του πελάτη τους ή διαμεσολαβητή, αλλά σε έναν ολοκληρωτικό διαχειριστή των διαφημιστικών κονδυλίων! Στην πραγματικότητα ο πελάτης τους δεν είναι μόνο το κράτος, αλλά και τα ίδια τα μέσα ενημέρωσης.

Έχουμε, λοιπόν, έναν φορέα, τη διαφημιστική εταιρεία, που παίρνει τα κρατικά κονδύλια, χρήματα που δεν είναι δικά της, για να τα διαχειριστεί προς όφελος του πελάτη (δηλαδή του κράτους), αλλά την ίδια ώρα απαιτεί αμοιβή και από τα μέσα ενημέρωσης! Αν αυτό δεν είναι παράλογο, αν δεν δημιουργεί έστω υπόνοιες διαπλοκής, ας μας πει κάποιος τι άλλο μπορεί να είναι...

Οι επιστροφές αυτές είναι μεγάλες. Δεν συζητάμε για ένα ποσοστό της τάξης του 2% και του 3%, αλλά για ποσοστά που κυμαίνονται από 10% ως και 30% (αν και έχει ακουστεί ακόμη και το 40%). Δηλαδή: Από τα 1.000 ευρώ που δίνει το υπουργείο για να διαφημιστεί (λες και έχει ανάγκη διαφήμισης ένα υπουργείο), τα 700 ευρώ καταλήγουν στο κανάλι και τα υπόλοιπα είναι η επιστροφή (η προμήθεια) από το κανάλι στη διαφημιστική εταιρεία. Και το ερώτημα κύριε Χυτήρη είναι που πάνε αυτά τα λεφτά!

Το αστείο σε αυτή την ιστορία είναι ότι τα πάντα γίνονται ξεδιάντροπα. Δίχως να κρατιούνται καν τα προσχήματα. Να σας αναφέρουμε ένα και μόνο παράδειγμα. Το Mega είναι ο μεγαλύτερος τηλεοπτικός σταθμός της χώρας. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι με βάση την θεαματικότητα θα έπαιρνε αντίστοιχα και το μερίδιο του λέοντος στις διαφημίσεις, αυτό τελικά δεν συμβαίνει! Άρα! Αρκεί να έχει κανείς μία τηλεοπτική συχνότητα και να δίδει μεγάλες προμήθειες στους... ενδιάμεσους, δηλαδή στις διαφημιστικές εταιρείες. Ποιος είναι ο λόγος να κάνει επενδύσεις και να προσπαθεί να κερδίσει το τηλεοπτικό κοινό, όταν υπάρχουν πιο εύκολοι τρόποι για να βγάλει τον επιούσιο;