του Φαίδωνος Γ. Κοτσαμπόπουλου*
Το 2008 στην Κολωνία της Γερμανίας και ενώπιον 16.000 τούρκων μεταναστών ο Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν ξορκίζει αυτούς να μην υποκύψουν στην πολιτική της Γερμανίας και «αφομοιωθούν», μολονότι και ο ίδιος γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι αυτό δεν ήταν ποτέ στόχος της μεταναστευτικής πολιτικής του Βερολίνου. Αντίθετα, οι γερμανικές κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών δεν επεδίωξαν τίποτε περισσότερο από την κοινωνική και επαγγελματική ενσωμάτωση του τουρκικού στοιχείου. Τα σχόλια ήταν τότε λίαν επικριτικά και σε τελική ανάλυση μάλλον έβλαψαν την τουρκική κοινότητα της Γερμανίας.
Αρχές Μαρτίου 2011 ο Ερντογάν, αυτή την φορά ενώπιον 10.000 Τούρκων στο Ντίσελντορφ, διαβεβαιώνει ότι δεν επιτρέπεται κανείς Τούρκος να φοβάται τίποτε στην Γερμανία διότι εκείνος, ως μεγάλος αδελφός, θα βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό τους για να τους προστατεύσει και να αποτρέψει ενδεχόμενες προσπάθειες τρίτων να τους αποκόψουν από τον «ένδοξο» πολιτισμό τους. Τελειώνοντας την ομιλία του και απευθυνόμενος στο πλήθος, του υπενθυμίζει την γνωστή ρήση του Ατατούρκ: «Ευτυχής είναι όποιος μπορεί να ονομάζεται Τούρκος». Και αυτή τη φορά όλα τα σχόλια των γερμανικών ΜΜΕ ήταν αρνητικά. Το Βερολίνο δια στόματος του γερμανού ΥΠΕΞ επικρίνει δριμύτατα τον Ερντογάν για το κάλεσμά του, τα παιδιά να μαθαίνουν πρώτα την τουρκική γλώσσα και όχι την γερμανική και τον κατηγορεί ότι υπονομεύει έτσι την ομαλή ενσωμάτωση των χιλιάδων Τούρκων στην χώρα.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό το θέμα που βρίσκεται στο επίκεντρο της γερμανικής επικαιρότητας. Ένα δεύτερο και λίαν ενδιαφέρον θέμα είναι η υπόσχεση του Ερντογάν ότι θα κάνει το παν για να επιτρέψουν οι γερμανικές αρχές την συμμετοχή των τούρκων μεταναστών στις επικείμενες τουρκικές εκλογές. Να μπορούν δηλ. οι Τούρκοι να ψηφίζουν στα κατά τόπους τουρκικά προξενεία στην Γερμανία.
Το ελλαδικό κράτος δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα όποια μικροπολιτικά του συμπλέγματα
Μπορεί για το γερμανό αναγνώστη αυτό να φαίνεται γραφικό ή να εκλαμβάνεται ως είδηση δευτερευούσης σημασίας και πολλοί μπορεί να σκέφτηκαν ότι είναι καλύτερα «οι τούρκοι μετανάστες να ψηφίζουν τα κόμματα της πατρίδας τους παρά τα γερμανικά». Για τον έλληνα ομογενή όμως αυτή η υπόσχεση Ερντογάν είναι αποκαρδιωτική. Δηλαδή τώρα και μετά από τους Ιταλούς, τους Ισπανούς ακόμη και τους Σκοπιανούς και οι Τούρκοι μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού θα μπορούν να επηρεάζουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας τους; Κι εμείς; Το ελλαδικό κράτος δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα όποια μικροπολιτικά, τοπικιστικά και ταξικά του συμπλέγματα και να αποφασίσει την ένταξη του κατά τα άλλα πάντοτε απ αυτό λιβανιζόμενου Ελληνισμού της Διασποράς στο εκλογικό σώμα της «μητέρας πατρίδας». Η ομογένεια αδυνατεί να κατανοήσει για ποιόν λόγο τα ελλαδικά κόμματα δεν συναινούν. Άραγε την φοβούνται διότι δεν είναι ελεγχόμενη, δεν είναι εκβιάσιμη, σέβεται τους νόμους και το κράτους δικαίου και για τους λόγους αυτούς θα χαλάσει την πιάτσα;
Μήπως όμως τώρα, εν μέσω κρίσης, που το ελλαδικό κράτος έχει πιάσει πάτο, έφθασε πλεόν η ώρα της ομογένειας; Έφθασε η ώρα για μία θαρραλέα και σημαδιακή απόφαση όλων των κομμάτων ώστε να αισθανθεί αυτό το μεγάλο εκτός ελληνικής γης κομμάτι επί τέλους μέρος της και προσέλθει τότε μέσα σ΄ένα νέο κύμα φιλοπατρίας να στηρίξει και να συμβάλει στη διάσωση της δοκιμαζόμενης πατρίδας;
Δεν τα φάγαμε μαζί
Πρόκειται για ένα υγιές κομμάτι του Ελληνισμού που μπορεί άνετα να καμαρώνει ότι αυτό δεν ανήκει σε εκείνους που «μαζί τα φάγαμε». Για δεκαετίες με τα εμβάσματα των μεταναστών και των ναυτικών και με τις επενδύσεις σε επιχειρήσεις, μετοχές, ομόλογα και ακίνητα η ομογένεια συνέβαλε στην κάλυψη των ελλειμμάτων του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας. Αντί όμως αυτά τα χρήματα να διοχετευθούν σε παραγωγικές επενδύσεις και αναπτυξιακές προοπτικές πήγαιναν σε τόκους κρατικών δανείων και στα «εφ άπαξ» χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.
Η σημερινή κυβέρνηση πυρετοδώς προετοιμάζεται για την έκδοση ειδικών ομολόγων για την διασπορά, στοχεύοντας προφανώς στη συνείδηση και στον πατριωτισμό χιλιάδων φιλότιμων Ελλήνων των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας. Μετά από τα τόσα χρηματιστηριακά σκάνδαλα στην Ελλάδα των περασμένων ετών ποιός είναι ο απώτερος σκοπός των ελλαδικών κυβερνήσεων; Αντί να δελεάσουν τους ομογενείς μέσω σωστών δομών, επενδυτικών πλαισίων και απλών και εφαρμόσιμων νόμων επιδιώκουν να τους πωλήσουν ομόλογα για ποιόν λόγο; Για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το υπερτροφικό και ως εκ τούτου καταστροφικό κράτος;
Αντί να δουν σ΄αυτούς δυνητικούς επενδυτές προς όφελος της κοινωνίας και του κράτους νομίζουν ότι έχουν απέναντί τους μία ομογένεια όπως την γνώρισαν μέσα από τις ταινίες του Χατζηχρήστου των αρχών του ΄60. Η ομογένεια όμως άλλαξε από τότε πάρα πολύ, ενώ η ελλαδική αντιμετώπιση παραμένει δυστυχώς στην λογική του Χατζηχρήστου.
Ζητούμενο μια νέα στρατηγική για τον Απόδημο Ελληνισμό
Η ομογένεια δεν είναι ούτε ταμείο προνoίας, ούτε φιλόπτωχος αδελφότητα, ούτε κορόϊδο. Η ομογένεια απαιτεί πλέον ειλικρινή και σοβαρή αντιμετώπιση, μία μακροπρόθεσμη και υπερκομματική πολιτική στρατηγική, μια σωστή εκπαιδευτική πολιτική και ψήφο στις εθνικές εκλογές. Ακόμη και σε εποχές ισχνών αγελάδων η ομογένεια απαιτεί θαρραλέες κατευθυντήριες γραμμές και ένα σύγχρονο πλαίσιο πολιτικής στρατηγικής για τον Απόδημο Ελληνισμό. Μόλις αυτά φανούν στον ορίζοντα είναι βέβαιο πως η ομογένεια θα συμβάλει υπεύθυνα όπως πάντοτε έπραξε. Όταν οι ελλαδικές ελίτ εκπέμψουν τα κατάλληλα μηνύματα, τότε πολλοί είναι αυτοί που θα ενδιαφερθούν, θα ενεργοποιηθούν και θα ασχοληθούν εν τέλει με τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας, προσφέροντας ελπιδοφόρες εφεδρείες και νέες άφθαρτες και ανεξάρτητες δυνάμεις, μακρυά από το σπαραζόμενο και τελευτώντα ελλαδικό κομματικό συρφετό των ξεπερασμένων πολιτικών και των εράνων με κουμπαράδες τύπου «Πετσάλνικου».
* ο Φαίδων Γ. Κοτσαμπόπουλος είναι ιατρός-ακτινολόγος στην Κολωνία της Γερμανίας και Αντιπρόεδρος του Γερμανο-Ελληνικού Επιχειρηματικού Συνδέσμου (DHW).
Το 2008 στην Κολωνία της Γερμανίας και ενώπιον 16.000 τούρκων μεταναστών ο Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν ξορκίζει αυτούς να μην υποκύψουν στην πολιτική της Γερμανίας και «αφομοιωθούν», μολονότι και ο ίδιος γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι αυτό δεν ήταν ποτέ στόχος της μεταναστευτικής πολιτικής του Βερολίνου. Αντίθετα, οι γερμανικές κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών δεν επεδίωξαν τίποτε περισσότερο από την κοινωνική και επαγγελματική ενσωμάτωση του τουρκικού στοιχείου. Τα σχόλια ήταν τότε λίαν επικριτικά και σε τελική ανάλυση μάλλον έβλαψαν την τουρκική κοινότητα της Γερμανίας.
Αρχές Μαρτίου 2011 ο Ερντογάν, αυτή την φορά ενώπιον 10.000 Τούρκων στο Ντίσελντορφ, διαβεβαιώνει ότι δεν επιτρέπεται κανείς Τούρκος να φοβάται τίποτε στην Γερμανία διότι εκείνος, ως μεγάλος αδελφός, θα βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό τους για να τους προστατεύσει και να αποτρέψει ενδεχόμενες προσπάθειες τρίτων να τους αποκόψουν από τον «ένδοξο» πολιτισμό τους. Τελειώνοντας την ομιλία του και απευθυνόμενος στο πλήθος, του υπενθυμίζει την γνωστή ρήση του Ατατούρκ: «Ευτυχής είναι όποιος μπορεί να ονομάζεται Τούρκος». Και αυτή τη φορά όλα τα σχόλια των γερμανικών ΜΜΕ ήταν αρνητικά. Το Βερολίνο δια στόματος του γερμανού ΥΠΕΞ επικρίνει δριμύτατα τον Ερντογάν για το κάλεσμά του, τα παιδιά να μαθαίνουν πρώτα την τουρκική γλώσσα και όχι την γερμανική και τον κατηγορεί ότι υπονομεύει έτσι την ομαλή ενσωμάτωση των χιλιάδων Τούρκων στην χώρα.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό το θέμα που βρίσκεται στο επίκεντρο της γερμανικής επικαιρότητας. Ένα δεύτερο και λίαν ενδιαφέρον θέμα είναι η υπόσχεση του Ερντογάν ότι θα κάνει το παν για να επιτρέψουν οι γερμανικές αρχές την συμμετοχή των τούρκων μεταναστών στις επικείμενες τουρκικές εκλογές. Να μπορούν δηλ. οι Τούρκοι να ψηφίζουν στα κατά τόπους τουρκικά προξενεία στην Γερμανία.
Το ελλαδικό κράτος δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα όποια μικροπολιτικά του συμπλέγματα
Μπορεί για το γερμανό αναγνώστη αυτό να φαίνεται γραφικό ή να εκλαμβάνεται ως είδηση δευτερευούσης σημασίας και πολλοί μπορεί να σκέφτηκαν ότι είναι καλύτερα «οι τούρκοι μετανάστες να ψηφίζουν τα κόμματα της πατρίδας τους παρά τα γερμανικά». Για τον έλληνα ομογενή όμως αυτή η υπόσχεση Ερντογάν είναι αποκαρδιωτική. Δηλαδή τώρα και μετά από τους Ιταλούς, τους Ισπανούς ακόμη και τους Σκοπιανούς και οι Τούρκοι μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού θα μπορούν να επηρεάζουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας τους; Κι εμείς; Το ελλαδικό κράτος δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα όποια μικροπολιτικά, τοπικιστικά και ταξικά του συμπλέγματα και να αποφασίσει την ένταξη του κατά τα άλλα πάντοτε απ αυτό λιβανιζόμενου Ελληνισμού της Διασποράς στο εκλογικό σώμα της «μητέρας πατρίδας». Η ομογένεια αδυνατεί να κατανοήσει για ποιόν λόγο τα ελλαδικά κόμματα δεν συναινούν. Άραγε την φοβούνται διότι δεν είναι ελεγχόμενη, δεν είναι εκβιάσιμη, σέβεται τους νόμους και το κράτους δικαίου και για τους λόγους αυτούς θα χαλάσει την πιάτσα;
Μήπως όμως τώρα, εν μέσω κρίσης, που το ελλαδικό κράτος έχει πιάσει πάτο, έφθασε πλεόν η ώρα της ομογένειας; Έφθασε η ώρα για μία θαρραλέα και σημαδιακή απόφαση όλων των κομμάτων ώστε να αισθανθεί αυτό το μεγάλο εκτός ελληνικής γης κομμάτι επί τέλους μέρος της και προσέλθει τότε μέσα σ΄ένα νέο κύμα φιλοπατρίας να στηρίξει και να συμβάλει στη διάσωση της δοκιμαζόμενης πατρίδας;
Δεν τα φάγαμε μαζί
Πρόκειται για ένα υγιές κομμάτι του Ελληνισμού που μπορεί άνετα να καμαρώνει ότι αυτό δεν ανήκει σε εκείνους που «μαζί τα φάγαμε». Για δεκαετίες με τα εμβάσματα των μεταναστών και των ναυτικών και με τις επενδύσεις σε επιχειρήσεις, μετοχές, ομόλογα και ακίνητα η ομογένεια συνέβαλε στην κάλυψη των ελλειμμάτων του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας. Αντί όμως αυτά τα χρήματα να διοχετευθούν σε παραγωγικές επενδύσεις και αναπτυξιακές προοπτικές πήγαιναν σε τόκους κρατικών δανείων και στα «εφ άπαξ» χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.
Η σημερινή κυβέρνηση πυρετοδώς προετοιμάζεται για την έκδοση ειδικών ομολόγων για την διασπορά, στοχεύοντας προφανώς στη συνείδηση και στον πατριωτισμό χιλιάδων φιλότιμων Ελλήνων των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας. Μετά από τα τόσα χρηματιστηριακά σκάνδαλα στην Ελλάδα των περασμένων ετών ποιός είναι ο απώτερος σκοπός των ελλαδικών κυβερνήσεων; Αντί να δελεάσουν τους ομογενείς μέσω σωστών δομών, επενδυτικών πλαισίων και απλών και εφαρμόσιμων νόμων επιδιώκουν να τους πωλήσουν ομόλογα για ποιόν λόγο; Για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το υπερτροφικό και ως εκ τούτου καταστροφικό κράτος;
Αντί να δουν σ΄αυτούς δυνητικούς επενδυτές προς όφελος της κοινωνίας και του κράτους νομίζουν ότι έχουν απέναντί τους μία ομογένεια όπως την γνώρισαν μέσα από τις ταινίες του Χατζηχρήστου των αρχών του ΄60. Η ομογένεια όμως άλλαξε από τότε πάρα πολύ, ενώ η ελλαδική αντιμετώπιση παραμένει δυστυχώς στην λογική του Χατζηχρήστου.
Ζητούμενο μια νέα στρατηγική για τον Απόδημο Ελληνισμό
Η ομογένεια δεν είναι ούτε ταμείο προνoίας, ούτε φιλόπτωχος αδελφότητα, ούτε κορόϊδο. Η ομογένεια απαιτεί πλέον ειλικρινή και σοβαρή αντιμετώπιση, μία μακροπρόθεσμη και υπερκομματική πολιτική στρατηγική, μια σωστή εκπαιδευτική πολιτική και ψήφο στις εθνικές εκλογές. Ακόμη και σε εποχές ισχνών αγελάδων η ομογένεια απαιτεί θαρραλέες κατευθυντήριες γραμμές και ένα σύγχρονο πλαίσιο πολιτικής στρατηγικής για τον Απόδημο Ελληνισμό. Μόλις αυτά φανούν στον ορίζοντα είναι βέβαιο πως η ομογένεια θα συμβάλει υπεύθυνα όπως πάντοτε έπραξε. Όταν οι ελλαδικές ελίτ εκπέμψουν τα κατάλληλα μηνύματα, τότε πολλοί είναι αυτοί που θα ενδιαφερθούν, θα ενεργοποιηθούν και θα ασχοληθούν εν τέλει με τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας, προσφέροντας ελπιδοφόρες εφεδρείες και νέες άφθαρτες και ανεξάρτητες δυνάμεις, μακρυά από το σπαραζόμενο και τελευτώντα ελλαδικό κομματικό συρφετό των ξεπερασμένων πολιτικών και των εράνων με κουμπαράδες τύπου «Πετσάλνικου».
* ο Φαίδων Γ. Κοτσαμπόπουλος είναι ιατρός-ακτινολόγος στην Κολωνία της Γερμανίας και Αντιπρόεδρος του Γερμανο-Ελληνικού Επιχειρηματικού Συνδέσμου (DHW).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου