του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το EBR και ο υπογράφων χαίρουν ιδιαιτέρως με την πρόταση του προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου να γίνει δημοψήφισμα στην χώρα με το ερώτημα «μέσα ή έξω από την Ευρώπη». Το ερώτημα αυτό –το οποίο θέσαμε ήδη πριν λίγες εβδομάδες από το μπλογκ– δεν είναι ούτε εκβιαστικό, ούτε προϊόν συνωμοσίας. Είναι απλώς λογικό.
Θα πρέπει κάποτε οι πολίτες της χώρας αυτής, στον κόσμο που ζούμε, να αποφασίσουν τί θέλουν. Επιθυμούν να είναι μέλη της πλούσιας ευρωπαϊκής λέσχης; Αν ναι, αυτό συνεπάγεται υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Επιθυμούν να υπάρξει ανάπτυξη και ευημερία; Αν ναι, αυτό συνεπάγεται κόπο, δημιουργικότητα, προσαρμογή σε δεδομένες συνθήκες. Επιθυμούν να άγονται και να φέρονται, καθώς και να εξευτελίζονται από τα περιττώματα του συνδικαλισμού και της πολιτικής; Αν ναι, ας το πουν και αυτό –λέγοντας όχι, όμως, στα δύο προηγούμενα ερωτήματα. Επιθυμούν οι πολίτες να αρθεί το Μνημόνιο; Ας αποφασίσουν τότε να κυκλοφορούν με κάρα και να σιτίζονται με δελτίο τροφίμων.
Όπως έγραψε και ο συνάδελφος Κώστας Στούπας στο capital.gr, τα ψέμματα τελειώνουν. Για όποιον ξέρει πρόσθεση και αφαίρεση, τα πράγματα μοιάζουν απλά. Οι Ευρωπαίοι μάς δάνεισαν είτε γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή, είτε γιατί το θεώρησαν υποχρέωση αλληλεγγύης για το ποσοστό ευθύνης που τους αναλογεί από την ελληνική χρεοκοπία. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως δεν σκοπεύουν να το κάνουν για πάντα. Όποιος μπορεί να διαβάσει τις προθέσεις της κοινής γνώμης σε σχέση με την Ελλάδα στην Ευρώπη, αυτό είναι κάτι παραπάνω από φανερό. Το δίλημμα: ή δέσμευση σε κοινή συναίνεση των βασικών κομμάτων ή δεν έχει άλλη δόση, είναι σαφές –όχι γιατί έτσι θέλουν οι Επίτροποι, αλλά επειδή οι ηγέτες της Ευρώπης βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο σε σχέση με την κοινή γνώμη των χωρών τους.
Η άποψή μας είναι ότι η κοινή γνώμη δεν έχει άδικο. Αποτελείται ως επί το πλείστον από ανθρώπους που εργάζονται παραγωγικά με κανόνες αγοράς και συνταξιοδοτούνται στα 67 τους χρόνια. Γιατί θα πρέπει να χρηματοδοτούν μια χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους κάτω από τα 60;
Ένα επιχείρημα που λέει ότι μάς χρειάζονται σαν πελάτες για τις μερσεντές που κατασκευάζουν, δείχνει τον βαθμό της ηλιθιότητας του αριστερού λαϊκισμού. Το ίδιο ισχύει και για όσους υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να πληρώσουμε τα δανεικά μας. Υποστηρίζουν την απατεωνική αυτή άποψη με το απλοϊκό σκεπτικό πως φταίνε όσοι μάς δάνειζαν, αφού υποτίθεται γνώριζαν ότι είμαστε αναξιόπιστοι οποιασδήποτε πίστης. Άρα, δικαιούμαστε να κηρύξουμε στάση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του χρέους και όλοι αυτοί να την δεχθούν αυθωρεί και παραχρήμα…
Η αλήθεια είναι πως λίγο μάς απασχολεί το ηθικό σκέλος της υπόθεσης. Δηλαδή, της ηθικής υποχρέωσης να εξοφλούμε τα χρέη μας. Αυτό που πρέπει να μάς ενδιαφέρει, ωστόσο, είναι οι συνέπειες της μιας ή της άλλης επιλογής. Τί κόστος θα έχουν και πόση χρονική διάρκεια θα έχει αυτό το κόστος. Πιστεύω πως είναι παιδαριώδες να υπολογίζει κάποιος πως, αν κηρύξουμε στάση πληρωμών, η ζωή θα συνεχιστεί όπως πριν. Πως εμείς θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να ξοδεύουμε και οι άλλοι θα μάς δανείζουν. Η διεθνής εμπειρία υποστηρίζει πως θα μείνουμε πολλά χρόνια σε καραντίνα από τις διεθνείς αγορές. Όποιος έχει στοιχειώδη επίγνωση, καταλαβαίνει ότι αυτό σημαίνει πως οι εισαγωγές θα γίνονται με μετρητά. Με απλά λόγια, για μία χώρα με την παραγωγική υποδομή της Ελλάδας, αυτό σημαίνει καύσιμα και τρόφιμα με το δελτίο. Σημαίνει εγκατάσταση στην χώρα μας ενός «παραδείσου» αλβανο-βορειοκορεατικού τύπου.
Αν αυτό επιθυμεί ο ελληνικός λαός, ας το αποφασίσει. Αν όχι, ας το πεί, για να πάψουν κάποιοι να μάς ζαλίζουν.
Το EBR και ο υπογράφων χαίρουν ιδιαιτέρως με την πρόταση του προέδρου του ΣΕΒ κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου να γίνει δημοψήφισμα στην χώρα με το ερώτημα «μέσα ή έξω από την Ευρώπη». Το ερώτημα αυτό –το οποίο θέσαμε ήδη πριν λίγες εβδομάδες από το μπλογκ– δεν είναι ούτε εκβιαστικό, ούτε προϊόν συνωμοσίας. Είναι απλώς λογικό.
Θα πρέπει κάποτε οι πολίτες της χώρας αυτής, στον κόσμο που ζούμε, να αποφασίσουν τί θέλουν. Επιθυμούν να είναι μέλη της πλούσιας ευρωπαϊκής λέσχης; Αν ναι, αυτό συνεπάγεται υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Επιθυμούν να υπάρξει ανάπτυξη και ευημερία; Αν ναι, αυτό συνεπάγεται κόπο, δημιουργικότητα, προσαρμογή σε δεδομένες συνθήκες. Επιθυμούν να άγονται και να φέρονται, καθώς και να εξευτελίζονται από τα περιττώματα του συνδικαλισμού και της πολιτικής; Αν ναι, ας το πουν και αυτό –λέγοντας όχι, όμως, στα δύο προηγούμενα ερωτήματα. Επιθυμούν οι πολίτες να αρθεί το Μνημόνιο; Ας αποφασίσουν τότε να κυκλοφορούν με κάρα και να σιτίζονται με δελτίο τροφίμων.
Όπως έγραψε και ο συνάδελφος Κώστας Στούπας στο capital.gr, τα ψέμματα τελειώνουν. Για όποιον ξέρει πρόσθεση και αφαίρεση, τα πράγματα μοιάζουν απλά. Οι Ευρωπαίοι μάς δάνεισαν είτε γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή, είτε γιατί το θεώρησαν υποχρέωση αλληλεγγύης για το ποσοστό ευθύνης που τους αναλογεί από την ελληνική χρεοκοπία. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως δεν σκοπεύουν να το κάνουν για πάντα. Όποιος μπορεί να διαβάσει τις προθέσεις της κοινής γνώμης σε σχέση με την Ελλάδα στην Ευρώπη, αυτό είναι κάτι παραπάνω από φανερό. Το δίλημμα: ή δέσμευση σε κοινή συναίνεση των βασικών κομμάτων ή δεν έχει άλλη δόση, είναι σαφές –όχι γιατί έτσι θέλουν οι Επίτροποι, αλλά επειδή οι ηγέτες της Ευρώπης βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο σε σχέση με την κοινή γνώμη των χωρών τους.
Η άποψή μας είναι ότι η κοινή γνώμη δεν έχει άδικο. Αποτελείται ως επί το πλείστον από ανθρώπους που εργάζονται παραγωγικά με κανόνες αγοράς και συνταξιοδοτούνται στα 67 τους χρόνια. Γιατί θα πρέπει να χρηματοδοτούν μια χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους κάτω από τα 60;
Ένα επιχείρημα που λέει ότι μάς χρειάζονται σαν πελάτες για τις μερσεντές που κατασκευάζουν, δείχνει τον βαθμό της ηλιθιότητας του αριστερού λαϊκισμού. Το ίδιο ισχύει και για όσους υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να πληρώσουμε τα δανεικά μας. Υποστηρίζουν την απατεωνική αυτή άποψη με το απλοϊκό σκεπτικό πως φταίνε όσοι μάς δάνειζαν, αφού υποτίθεται γνώριζαν ότι είμαστε αναξιόπιστοι οποιασδήποτε πίστης. Άρα, δικαιούμαστε να κηρύξουμε στάση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του χρέους και όλοι αυτοί να την δεχθούν αυθωρεί και παραχρήμα…
Η αλήθεια είναι πως λίγο μάς απασχολεί το ηθικό σκέλος της υπόθεσης. Δηλαδή, της ηθικής υποχρέωσης να εξοφλούμε τα χρέη μας. Αυτό που πρέπει να μάς ενδιαφέρει, ωστόσο, είναι οι συνέπειες της μιας ή της άλλης επιλογής. Τί κόστος θα έχουν και πόση χρονική διάρκεια θα έχει αυτό το κόστος. Πιστεύω πως είναι παιδαριώδες να υπολογίζει κάποιος πως, αν κηρύξουμε στάση πληρωμών, η ζωή θα συνεχιστεί όπως πριν. Πως εμείς θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να ξοδεύουμε και οι άλλοι θα μάς δανείζουν. Η διεθνής εμπειρία υποστηρίζει πως θα μείνουμε πολλά χρόνια σε καραντίνα από τις διεθνείς αγορές. Όποιος έχει στοιχειώδη επίγνωση, καταλαβαίνει ότι αυτό σημαίνει πως οι εισαγωγές θα γίνονται με μετρητά. Με απλά λόγια, για μία χώρα με την παραγωγική υποδομή της Ελλάδας, αυτό σημαίνει καύσιμα και τρόφιμα με το δελτίο. Σημαίνει εγκατάσταση στην χώρα μας ενός «παραδείσου» αλβανο-βορειοκορεατικού τύπου.
Αν αυτό επιθυμεί ο ελληνικός λαός, ας το αποφασίσει. Αν όχι, ας το πεί, για να πάψουν κάποιοι να μάς ζαλίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου