Το θέμα εξόδου μας από την ευρωζώνη και την ΕΕ δεν είναι σημερινό. Είχε ξεκινήσει από το 1989, «πάγωσε» επί κυβερνήσεων Κ.Σημίτη και επανέρχεται σήμερα
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Έναν περίπου μήνα πριν τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 1989, ο υπογράφων –συντάκτης τότε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο– απεκάλυπτε ότι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε τεθεί ένα ερώτημα από πρέσβεις μεγάλων χωρών μελών της τότε ΕΟΚ, για το αν υπάρχει δυνατότητα «παγώματος» της συμμετοχής της χώρας μας στην Κοινότητα. Η αποκάλυψη αυτή δέχθηκε μεγάλες ποσότητες ύβρεων και χλευασμών και, ως συνήθως, κάποιοι μίλησαν για συνωμοσίες και τα γνωστά παρόμοια.
Ουδείς, όμως, είχε κάνει τον κόπο να μπει στην ουσία του θέματος. Και η τελευταία συνίστατο στην πλήρη ανικανότητα, αλλά και άρνηση της χώρας μας να προσαρμοστεί στο κοινοτικό κεκτημένο. Ακόμα χειρότερα, η χώρα κατηγορείτο για απίστευτη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης, αμέτρητες παρατυπίες στην διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων, μη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένο και ηθελημένη παραβίαση των κανόνων ελεύθερης διακίνησης αγαθών και κυκλοφορίας προσώπων. Εθεωρείτο έτσι ότι η Ελλάδα ήταν μέλος της ΕΟΚ για να εισπράττει επιδοτήσεις και διαρθρωτική βοήθεια, αλλά όχι για να σέβεται και να τηρεί όσα είχε υπογράψει. Το κλίμα ήταν τότε βαρύ για την χώρα και έγινε ακόμη βαρύτερο με τις επιλογές της εξωτερικής μας πολιτικής την περίοδο 1990-1996, ιδιαίτερα δε με την υπόθεση του «Μακεδονικού».
Η κατάσταση άλλαξε άρδην την οκταετία Κώστα Σημίτη, στην διάρκεια της οποίας η χώρα κατάφερε, ερήμην της οικονομικής της πραγματικότητας, να γίνει μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) και άρα της ευρωζώνης.
Όμως, από τον Μάρτιο 2001, το θέμα έχει εκ νέου τεθεί στο τραπέζι. Αλλά με διαφορετικούς όρους. Στην ευρωζώνη συζητείται σοβαρά πλέον η διάσπασή της στα δύο ή στα τρία. Στο πλαίσιο αυτό, συζητείται το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας βαλκανικής νομισματικής ζώνης, στην οποία θα συμμετέχουν η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, σε πρώτη φάση, και αργότερα η Κροατία, η Σερβία και η ΠΓΔ της Μακεδονίας. Το σχέδιο αυτό στηρίζεται σε πρόταση που είχε κατατεθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή από κοινοτικούς τεχνοκράτες το 1998 και που σήμερα εξετάζεται σοβαρά.
Συνεπώς, η Επίτροπος κ. Μαρία Δαμανάκη δεν κινδυνολογεί. Απλώς είπε φωναχτά αυτό που όλοι συζητούν χαμηλόφωνα στις Βρυξέλλες –αλλά με όρους που πιθανότατα η ίδια δεν έχει καταλάβει καλά. Όσο για το σενάριο που περιγράψαμε, ας το έχουν κάποιοι κατά νουν. Και ας καταλάβουν ότι η κρίση δημοσίων χρεών στην ΕΕ οδηγεί εκ του ασφαλούς σε σοβαρές μελλοντικές επαναθεωρήσεις της ΟΝΕ, η οποία άπαξ και δια παντός θα παύσει να είναι ο αιμοδότης του τόσο εμπνευσμένου στην Ελλάδα «δανειακού σοσιαλισμού».
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Έναν περίπου μήνα πριν τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 1989, ο υπογράφων –συντάκτης τότε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο– απεκάλυπτε ότι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε τεθεί ένα ερώτημα από πρέσβεις μεγάλων χωρών μελών της τότε ΕΟΚ, για το αν υπάρχει δυνατότητα «παγώματος» της συμμετοχής της χώρας μας στην Κοινότητα. Η αποκάλυψη αυτή δέχθηκε μεγάλες ποσότητες ύβρεων και χλευασμών και, ως συνήθως, κάποιοι μίλησαν για συνωμοσίες και τα γνωστά παρόμοια.
Ουδείς, όμως, είχε κάνει τον κόπο να μπει στην ουσία του θέματος. Και η τελευταία συνίστατο στην πλήρη ανικανότητα, αλλά και άρνηση της χώρας μας να προσαρμοστεί στο κοινοτικό κεκτημένο. Ακόμα χειρότερα, η χώρα κατηγορείτο για απίστευτη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης, αμέτρητες παρατυπίες στην διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων, μη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένο και ηθελημένη παραβίαση των κανόνων ελεύθερης διακίνησης αγαθών και κυκλοφορίας προσώπων. Εθεωρείτο έτσι ότι η Ελλάδα ήταν μέλος της ΕΟΚ για να εισπράττει επιδοτήσεις και διαρθρωτική βοήθεια, αλλά όχι για να σέβεται και να τηρεί όσα είχε υπογράψει. Το κλίμα ήταν τότε βαρύ για την χώρα και έγινε ακόμη βαρύτερο με τις επιλογές της εξωτερικής μας πολιτικής την περίοδο 1990-1996, ιδιαίτερα δε με την υπόθεση του «Μακεδονικού».
Η κατάσταση άλλαξε άρδην την οκταετία Κώστα Σημίτη, στην διάρκεια της οποίας η χώρα κατάφερε, ερήμην της οικονομικής της πραγματικότητας, να γίνει μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) και άρα της ευρωζώνης.
Όμως, από τον Μάρτιο 2001, το θέμα έχει εκ νέου τεθεί στο τραπέζι. Αλλά με διαφορετικούς όρους. Στην ευρωζώνη συζητείται σοβαρά πλέον η διάσπασή της στα δύο ή στα τρία. Στο πλαίσιο αυτό, συζητείται το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας βαλκανικής νομισματικής ζώνης, στην οποία θα συμμετέχουν η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, σε πρώτη φάση, και αργότερα η Κροατία, η Σερβία και η ΠΓΔ της Μακεδονίας. Το σχέδιο αυτό στηρίζεται σε πρόταση που είχε κατατεθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή από κοινοτικούς τεχνοκράτες το 1998 και που σήμερα εξετάζεται σοβαρά.
Συνεπώς, η Επίτροπος κ. Μαρία Δαμανάκη δεν κινδυνολογεί. Απλώς είπε φωναχτά αυτό που όλοι συζητούν χαμηλόφωνα στις Βρυξέλλες –αλλά με όρους που πιθανότατα η ίδια δεν έχει καταλάβει καλά. Όσο για το σενάριο που περιγράψαμε, ας το έχουν κάποιοι κατά νουν. Και ας καταλάβουν ότι η κρίση δημοσίων χρεών στην ΕΕ οδηγεί εκ του ασφαλούς σε σοβαρές μελλοντικές επαναθεωρήσεις της ΟΝΕ, η οποία άπαξ και δια παντός θα παύσει να είναι ο αιμοδότης του τόσο εμπνευσμένου στην Ελλάδα «δανειακού σοσιαλισμού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου