του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Σε προηγούμενο σημείωμά μας αναφέραμε ότι το κλίμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) είναι πολύ βαρύ για την Ελλάδα, ενώ η εικόνα της χώρας έχει υποστεί σοβαρότατη βλάβη. Σήμερα, δυστυχώς, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και επανέρχεται, πιεστικά πλέον, στο προσκήνιο ένα θέμα που ο υπογράφων είχε αποκαλύψει το 1989, δεχόμενος ύβρεις και απειλές, στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, αναφέροντας ότι κάποιες χώρες είχαν θέσει στα θεσμικά κοινοτικά όργανα το ερώτημα αν η Ελλάδα πρέπει τελικά να είναι μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας ή λέσχης.
Το ερώτημα αυτό σήμερα τίθεται εκ νέου σε πολλά επίπεδα και στηρίζεται σε μία σιδερένια λογική. Στα τριάντα χρόνια της ευρωπαϊκής της παρουσίας, η Ελλάδα άντλησε πολλά από την Ευρώπη χωρίς να προσφέρει σχεδόν τίποτε. Τουναντίον, όχι λίγες φορές, ιδιαιτέρως την δεκαετία τού ’80, ήταν αρνητική προς το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και σε κάποιες περιπτώσεις αποτέλεσε εμπόδιο στην διαμόρφωση μιας κοινής εξωτερικής ευρωπαϊκής πολιτικής. Αρκεί να θυμηθούμε τις αρνητικές ελληνικές θέσεις έναντι της πολωνικής «Αλληλεγγύης», την αμφισβήτηση της καταρρίψεως του νοτιοκορεατικού τζάμπο από σοβιετικά μαχητικά αεροσκάφη, την άρνηση του τότε προέδρου της Βουλής να επισκεφθεί το Τείχος του Βερολίνου και να τιμήσει τα αμέτρητα θύματα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού –και τα συμπεράσματα προκύπτουν από μόνα τους.
Επίσης, αφαιρουμένων των νεοεισελθουσών στην ΕΕ χωρών, η Ελλάδα είναι όχι μόνον τελευταία στην εισαγωγή στην εσωτερική μας έννομη τάξη του κοινοτικού δικαίου, αλλά πρωτοστατεί και σε παραβιάσεις του τελευταίου. Έσχατη είναι επίσης η χώρα και σε καυτά θέματα που άπτονται της προστασίας του περιβάλλοντος και της διαχειρίσεως του σκουπιδιών. Αλγεινή εντύπωση έχει προκαλέσει η πλήρης αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων να αξιοποιήσουν τους κοινοτικούς πόρους για την δημιουργία του Κτηματολογίου. Σοβαρότατες ευθύνες στο επίπεδο αυτό αποδίδονται στον πάλαι ποτε ισχυρό άνδρα του ΠΑΣΟΚ κ. Κώστα Λαλιώτη, αλλά και στον μετέπειτα διάδοχό του κ. Γ. Σουφλιά.
Από την άλλη πλευρά συζητούνται πλέον ευρύτατα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή οι ελληνικές απάτες με τους κοινοτικούς πόρους και η αδιαφορία της πολιτικής εξουσίας να καταπολεμήσει το φαινόμενο αυτό. Εξάλλου, η αδιαφορία –ή η αδυναμία– της πολιτικής εξουσίας στην χώρα μας να αντιπαρατεθεί στην διαφθορά και την γραφειοκρατία, αποτελεί πλέον στις Βρυξέλλες μείζον θέμα, το οποίο ουδείς δείχνει να λαμβάνει υπ’ όψη του. Και στο επίπεδο αυτό, τα πράγματα περιπλέκονται γιατί παρόμοιες καταστάσεις επικρατούν στην Βουλγαρία και στην Ρουμανία.
Αποτέλεσμα είναι να κερδίζει έδαφος στα ηγετικά ευρωπαϊκά κλιμάκια η άποψη μήπως θα έπρεπε να δημιουργηθεί μία Ευρώπη τριών ταχυτήτων, στην οποία τα Βαλκάνια θα ήσαν ο αυλόγυρος. Η αντίληψη αυτή ενισχύεται και από την δημιουργία περιφερειακών αξόνων στην ΕΕ, οι οποίοι συγκεντρώνουν στους κόλπους τους πόλεις και περιφέρειες με ισχυρές οικονομικές δομές και προωθημένα εκπαιδευτικά συστήματα. Δημιουργείται έτσι μία περιφερειακή Ευρώπη, φαινόμενο που σίγουρα θα οδηγήσει και σε νέες ανακατατάξεις.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι πλέον φανερό ότι η ανοχή απέναντι στις «ελληνικές ιδιαιτερότητες» εξαντλείται και η έναντι της χώρας μας αλληλεγγύη φθάνει στα όριά της. Έτσι, έχουμε την αίσθηση ότι πολύ σύντομα θα τεθεί το δίλημμα για το αν η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη ή θα εξέλθει από αυτήν –με συνέπεια και την πλήρη οικονομική κατάρρευση.
Σε προηγούμενο σημείωμά μας αναφέραμε ότι το κλίμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) είναι πολύ βαρύ για την Ελλάδα, ενώ η εικόνα της χώρας έχει υποστεί σοβαρότατη βλάβη. Σήμερα, δυστυχώς, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και επανέρχεται, πιεστικά πλέον, στο προσκήνιο ένα θέμα που ο υπογράφων είχε αποκαλύψει το 1989, δεχόμενος ύβρεις και απειλές, στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, αναφέροντας ότι κάποιες χώρες είχαν θέσει στα θεσμικά κοινοτικά όργανα το ερώτημα αν η Ελλάδα πρέπει τελικά να είναι μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας ή λέσχης.
Το ερώτημα αυτό σήμερα τίθεται εκ νέου σε πολλά επίπεδα και στηρίζεται σε μία σιδερένια λογική. Στα τριάντα χρόνια της ευρωπαϊκής της παρουσίας, η Ελλάδα άντλησε πολλά από την Ευρώπη χωρίς να προσφέρει σχεδόν τίποτε. Τουναντίον, όχι λίγες φορές, ιδιαιτέρως την δεκαετία τού ’80, ήταν αρνητική προς το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και σε κάποιες περιπτώσεις αποτέλεσε εμπόδιο στην διαμόρφωση μιας κοινής εξωτερικής ευρωπαϊκής πολιτικής. Αρκεί να θυμηθούμε τις αρνητικές ελληνικές θέσεις έναντι της πολωνικής «Αλληλεγγύης», την αμφισβήτηση της καταρρίψεως του νοτιοκορεατικού τζάμπο από σοβιετικά μαχητικά αεροσκάφη, την άρνηση του τότε προέδρου της Βουλής να επισκεφθεί το Τείχος του Βερολίνου και να τιμήσει τα αμέτρητα θύματα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού –και τα συμπεράσματα προκύπτουν από μόνα τους.
Επίσης, αφαιρουμένων των νεοεισελθουσών στην ΕΕ χωρών, η Ελλάδα είναι όχι μόνον τελευταία στην εισαγωγή στην εσωτερική μας έννομη τάξη του κοινοτικού δικαίου, αλλά πρωτοστατεί και σε παραβιάσεις του τελευταίου. Έσχατη είναι επίσης η χώρα και σε καυτά θέματα που άπτονται της προστασίας του περιβάλλοντος και της διαχειρίσεως του σκουπιδιών. Αλγεινή εντύπωση έχει προκαλέσει η πλήρης αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων να αξιοποιήσουν τους κοινοτικούς πόρους για την δημιουργία του Κτηματολογίου. Σοβαρότατες ευθύνες στο επίπεδο αυτό αποδίδονται στον πάλαι ποτε ισχυρό άνδρα του ΠΑΣΟΚ κ. Κώστα Λαλιώτη, αλλά και στον μετέπειτα διάδοχό του κ. Γ. Σουφλιά.
Από την άλλη πλευρά συζητούνται πλέον ευρύτατα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή οι ελληνικές απάτες με τους κοινοτικούς πόρους και η αδιαφορία της πολιτικής εξουσίας να καταπολεμήσει το φαινόμενο αυτό. Εξάλλου, η αδιαφορία –ή η αδυναμία– της πολιτικής εξουσίας στην χώρα μας να αντιπαρατεθεί στην διαφθορά και την γραφειοκρατία, αποτελεί πλέον στις Βρυξέλλες μείζον θέμα, το οποίο ουδείς δείχνει να λαμβάνει υπ’ όψη του. Και στο επίπεδο αυτό, τα πράγματα περιπλέκονται γιατί παρόμοιες καταστάσεις επικρατούν στην Βουλγαρία και στην Ρουμανία.
Αποτέλεσμα είναι να κερδίζει έδαφος στα ηγετικά ευρωπαϊκά κλιμάκια η άποψη μήπως θα έπρεπε να δημιουργηθεί μία Ευρώπη τριών ταχυτήτων, στην οποία τα Βαλκάνια θα ήσαν ο αυλόγυρος. Η αντίληψη αυτή ενισχύεται και από την δημιουργία περιφερειακών αξόνων στην ΕΕ, οι οποίοι συγκεντρώνουν στους κόλπους τους πόλεις και περιφέρειες με ισχυρές οικονομικές δομές και προωθημένα εκπαιδευτικά συστήματα. Δημιουργείται έτσι μία περιφερειακή Ευρώπη, φαινόμενο που σίγουρα θα οδηγήσει και σε νέες ανακατατάξεις.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι πλέον φανερό ότι η ανοχή απέναντι στις «ελληνικές ιδιαιτερότητες» εξαντλείται και η έναντι της χώρας μας αλληλεγγύη φθάνει στα όριά της. Έτσι, έχουμε την αίσθηση ότι πολύ σύντομα θα τεθεί το δίλημμα για το αν η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη ή θα εξέλθει από αυτήν –με συνέπεια και την πλήρη οικονομική κατάρρευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου