του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Διαφωνούμε με την άποψη του προπονητή του Ατρομήτου Περιστερίου, κ. Γιώργου Δώνη, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι «οίκος ανοχής». Η διαφωνία μας έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχουν οίκοι ανοχής καλά οργανωμένοι, το προσωπικό των οποίων διακρίνεται από υψηλό επαγγελματισμό και σεβασμό για τους νόμους. Όχι, ο κ. Γ.Δώνης στις δηλώσεις του στη κρατική τηλεόραση μετά το πέρας του άθλιου τελικού Κυπέλλου Ελλάδος στο ΟΑΚΑ, θα ήταν σωστότερος αν έλεγε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μοιάζει αλλά είναι ένας πραγματικός οχετός. Είναι, δηλαδή, χώρος συγκεντρώσεως κοινωνικής και πολιτιστικής ακαθαρσίας.
Υπό αυτή την έννοια, το ελληνικό ποδόσφαιρο αποτελεί ταυτοχρόνως και έναν ιδιότυπο υπόκοσμο, στον οποίο συναντά κανείς ανθρώπους της νύχτας και της σωματεμπορίας, μπράβους, αετονύχηδες πάσης χρήσεως, επιχειρηματίες διψασμένους για εξουσία και άλλα τινά και τα γνωστά κοινωνικά ιζήματα που συνθέτουν τα περίφημα σωματεία οπαδών. Τα τελευταία είναι στην ουσία συναθροίσεις τραμπούκων, οι οποίοι μέσα στα γήπεδα εκδηλώνουν όλο τον ψυχικό και πνευματικό βόθρο που έχουν μέσα τους. Από την άλλη πλευρά, όμως, αυτά τα ανθρωποειδή αποτελούν και τις δυνάμεις κρούσεως των προέδρων των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών (ΠΑΕ), οι οποίοι τις χρησιμοποιούν είτε για να εκβιάζουν πολιτικούς και κυβερνήσεις, είτε για μεταξύ τους ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Στο δυσώδες αυτό περιβάλλον δρουν επίσης και συμμορίες που εκμεταλλεύονται τον θεσμό του «Στοιχήματος», αποκομίζοντας σημαντικά οφέλη από σικέ αγώνες και άλλες παράνομες δραστηριότητες.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το ποδόσφαιρο –το οποίο είναι ένας από τους καθρέπτες της ελληνικής κοινωνίας– οδεύει και αυτό με την σειρά του στην πλήρη κατάρρευσή του. Οικονομική, αθλητική και κοινωνική.
Από οικονομικής πλευράς, οι ΠΑΕ είναι σχεδόν όλες υπερχρεωμένες και, στο μέτρο που θα συνεχίζεται η συνολική οικονομική κρίση της ελληνικής οικονομίας, δύσκολα θα μπορέσουν να εξέλθουν από το τέλμα. Από την άλλη, τα φαινόμενα βίας και αθλιότητας που σημειώνονται κατ’ εξακολούθησιν στα ελληνικά γήπεδα θα απομακρύνουν τους πραγματικούς ποδοσφαιρόφιλους από αυτά και θα αποθαρρύνουν την παρουσία στην Ελλάδα ποδοσφαιριστών αξίας.
Είναι δε πολύ πιθανόν, μπροστά στο απεχθές πλέον θέαμα που προσφέρουν οι ποδοσφαιρικοί αγώνες, να απωθούνται από το «άθλημα» και οι μεγάλοι χορηγοί του. Διότι, σε τελευταία ανάλυση, μόνον εμετικά είναι θεάματα σαν αυτό του τελικού Κυπέλλου Ελλάδος Ατρομήτου-ΑΕΚ, στον οποίον οι ορδές τραμπούκων της ΑΕΚ έδωσαν πραγματικό ρεσιτάλ βίας και κοινωνικο-πνευματικής εξαχρείωσης. Το ερώτημα που τίθεται, έτσι, είναι αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν εταιρείες που θα χρηματοδοτούν παρόμοια βάρβαρα και εθνικώς προσβλητικά θεάματα.
Θεάματα, όμως, που ανέχεται και η πολιτεία, η οποία σχεδόν αδιάφορη παρακολουθεί έναν κατήφορο που έχει πολλές πτυχές. Πρωτίστως δε είναι η έκφραση της πλήρους καθιζήσεως μιας κοινωνίας στην οποία με αφορμή την οικονομική κρίση και την δυσπραγία της, όλες οι χρόνιες αποκρουστικές πλευρές της έρχονται πλέον στην επιφάνεια. Το ποδόσφαιρο όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ο μικρόκοσμος μιας κοινωνίας διαφθοράς, αρπαγής, πνευματικής υπαναπτύξεως και χυδαίας σύνθεσής της. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα χυδαιογραφήματα που ανταλλάσσουν στις αντιπαραθέσεις τους οι διάφοροι «πρόεδροι» των ΠΑΕ και αμέσως θα συνειδητοποιήσει ποιο είναι το πνευματικό και ηθικό επίπεδο των ποδοσφαιρικών ιθυνόντων. Ιθύνοντες που, με την τροπή που παίρνουν πλέον τα πράγματα, θα βουλιάζουν αύτανδροι στα λιμνάζοντα ύδατα που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Το ερώτημα που θα έπρεπε να μάς απασχολεί είναι μήπως τελικά αυτή είναι και η συνολική πορεία της χώρας. Όπως το μήλο πέφτει κάτω από την μηλιά, το ποδόσφαιρο δεν είναι και αυτό το σάπιο φρούτο του ελληνικού δένδρου; Πολύ φοβούμεθα πως ναι. Είμεθα δε βέβαιοι ότι η συνέχεια των γεγονότων θα μάς επαληθεύσει.
Τέλος, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι είναι εντελώς άδικες οι επιθέσεις κατά της Ελληνικής Αστυνομίας. Στο ποδόσφαιρο ισχύει το λεγόμενο αυτοδιοίκητο –το οποίο, όμως, είναι κενό περιεχομένου, γιατί οι χρεοκοπημένες ΠΑΕ αδυνατούν να το τηρήσουν. Καλείται έτσι κάθε φορά η Αστυνομία να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Ως πότε όμως οι άνδρες της Αστυνομίας θα πρέπει να συμπλέκονται με τα απόβλητα μιας βαθειά νοσούσης κοινωνίας; Και από την άποψη αυτή δεν έχουν άδικο οι άνδρες της Ομάδας Δέλτα που αρνούνται την υπηρεσία.
Όσοι έχουν προβλήματα με τον βόθρο που δημιούργησαν, ας τα λύσουν μόνοι τους. Όχι με τα χρήματα των φορολογουμένων.
Διαφωνούμε με την άποψη του προπονητή του Ατρομήτου Περιστερίου, κ. Γιώργου Δώνη, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι «οίκος ανοχής». Η διαφωνία μας έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχουν οίκοι ανοχής καλά οργανωμένοι, το προσωπικό των οποίων διακρίνεται από υψηλό επαγγελματισμό και σεβασμό για τους νόμους. Όχι, ο κ. Γ.Δώνης στις δηλώσεις του στη κρατική τηλεόραση μετά το πέρας του άθλιου τελικού Κυπέλλου Ελλάδος στο ΟΑΚΑ, θα ήταν σωστότερος αν έλεγε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μοιάζει αλλά είναι ένας πραγματικός οχετός. Είναι, δηλαδή, χώρος συγκεντρώσεως κοινωνικής και πολιτιστικής ακαθαρσίας.
Υπό αυτή την έννοια, το ελληνικό ποδόσφαιρο αποτελεί ταυτοχρόνως και έναν ιδιότυπο υπόκοσμο, στον οποίο συναντά κανείς ανθρώπους της νύχτας και της σωματεμπορίας, μπράβους, αετονύχηδες πάσης χρήσεως, επιχειρηματίες διψασμένους για εξουσία και άλλα τινά και τα γνωστά κοινωνικά ιζήματα που συνθέτουν τα περίφημα σωματεία οπαδών. Τα τελευταία είναι στην ουσία συναθροίσεις τραμπούκων, οι οποίοι μέσα στα γήπεδα εκδηλώνουν όλο τον ψυχικό και πνευματικό βόθρο που έχουν μέσα τους. Από την άλλη πλευρά, όμως, αυτά τα ανθρωποειδή αποτελούν και τις δυνάμεις κρούσεως των προέδρων των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών (ΠΑΕ), οι οποίοι τις χρησιμοποιούν είτε για να εκβιάζουν πολιτικούς και κυβερνήσεις, είτε για μεταξύ τους ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Στο δυσώδες αυτό περιβάλλον δρουν επίσης και συμμορίες που εκμεταλλεύονται τον θεσμό του «Στοιχήματος», αποκομίζοντας σημαντικά οφέλη από σικέ αγώνες και άλλες παράνομες δραστηριότητες.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το ποδόσφαιρο –το οποίο είναι ένας από τους καθρέπτες της ελληνικής κοινωνίας– οδεύει και αυτό με την σειρά του στην πλήρη κατάρρευσή του. Οικονομική, αθλητική και κοινωνική.
Από οικονομικής πλευράς, οι ΠΑΕ είναι σχεδόν όλες υπερχρεωμένες και, στο μέτρο που θα συνεχίζεται η συνολική οικονομική κρίση της ελληνικής οικονομίας, δύσκολα θα μπορέσουν να εξέλθουν από το τέλμα. Από την άλλη, τα φαινόμενα βίας και αθλιότητας που σημειώνονται κατ’ εξακολούθησιν στα ελληνικά γήπεδα θα απομακρύνουν τους πραγματικούς ποδοσφαιρόφιλους από αυτά και θα αποθαρρύνουν την παρουσία στην Ελλάδα ποδοσφαιριστών αξίας.
Είναι δε πολύ πιθανόν, μπροστά στο απεχθές πλέον θέαμα που προσφέρουν οι ποδοσφαιρικοί αγώνες, να απωθούνται από το «άθλημα» και οι μεγάλοι χορηγοί του. Διότι, σε τελευταία ανάλυση, μόνον εμετικά είναι θεάματα σαν αυτό του τελικού Κυπέλλου Ελλάδος Ατρομήτου-ΑΕΚ, στον οποίον οι ορδές τραμπούκων της ΑΕΚ έδωσαν πραγματικό ρεσιτάλ βίας και κοινωνικο-πνευματικής εξαχρείωσης. Το ερώτημα που τίθεται, έτσι, είναι αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν εταιρείες που θα χρηματοδοτούν παρόμοια βάρβαρα και εθνικώς προσβλητικά θεάματα.
Θεάματα, όμως, που ανέχεται και η πολιτεία, η οποία σχεδόν αδιάφορη παρακολουθεί έναν κατήφορο που έχει πολλές πτυχές. Πρωτίστως δε είναι η έκφραση της πλήρους καθιζήσεως μιας κοινωνίας στην οποία με αφορμή την οικονομική κρίση και την δυσπραγία της, όλες οι χρόνιες αποκρουστικές πλευρές της έρχονται πλέον στην επιφάνεια. Το ποδόσφαιρο όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ο μικρόκοσμος μιας κοινωνίας διαφθοράς, αρπαγής, πνευματικής υπαναπτύξεως και χυδαίας σύνθεσής της. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα χυδαιογραφήματα που ανταλλάσσουν στις αντιπαραθέσεις τους οι διάφοροι «πρόεδροι» των ΠΑΕ και αμέσως θα συνειδητοποιήσει ποιο είναι το πνευματικό και ηθικό επίπεδο των ποδοσφαιρικών ιθυνόντων. Ιθύνοντες που, με την τροπή που παίρνουν πλέον τα πράγματα, θα βουλιάζουν αύτανδροι στα λιμνάζοντα ύδατα που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Το ερώτημα που θα έπρεπε να μάς απασχολεί είναι μήπως τελικά αυτή είναι και η συνολική πορεία της χώρας. Όπως το μήλο πέφτει κάτω από την μηλιά, το ποδόσφαιρο δεν είναι και αυτό το σάπιο φρούτο του ελληνικού δένδρου; Πολύ φοβούμεθα πως ναι. Είμεθα δε βέβαιοι ότι η συνέχεια των γεγονότων θα μάς επαληθεύσει.
Τέλος, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι είναι εντελώς άδικες οι επιθέσεις κατά της Ελληνικής Αστυνομίας. Στο ποδόσφαιρο ισχύει το λεγόμενο αυτοδιοίκητο –το οποίο, όμως, είναι κενό περιεχομένου, γιατί οι χρεοκοπημένες ΠΑΕ αδυνατούν να το τηρήσουν. Καλείται έτσι κάθε φορά η Αστυνομία να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Ως πότε όμως οι άνδρες της Αστυνομίας θα πρέπει να συμπλέκονται με τα απόβλητα μιας βαθειά νοσούσης κοινωνίας; Και από την άποψη αυτή δεν έχουν άδικο οι άνδρες της Ομάδας Δέλτα που αρνούνται την υπηρεσία.
Όσοι έχουν προβλήματα με τον βόθρο που δημιούργησαν, ας τα λύσουν μόνοι τους. Όχι με τα χρήματα των φορολογουμένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου