του Αντώνη Ζαϊρη
Ζούμε σε μία κοινωνία που χρόνια τώρα πάσχει από έλλειψη ενοποιητικού αφηγήματος, που λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία που συνθέτει τις προσδοκίες και τα όνειρα του λαού μας με την υποτιθέμενη βαθιά κατανόηση και βολονταριστική διάθεση των πολιτικών ηγεσιών να υπηρετήσουν υψηλούς στόχους.
Οι στόχοι αυτοί δεν μπορεί σήμερα να είναι διαφορετικοί από την εστίαση στη συγκράτηση του κοινωνικού ιστού που τείνει να αποσυντεθεί, στην απάλυνση της κοινωνικής αδικίας και στις μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν στη λειτουργία του αφιλόξενου , στη συναλλαγή με τους πολίτες , Ελληνικού κράτους και σε όλες εκείνες τις αδικίες και τα προνομιακά κατεστημένα που έχουν να κάνουν με κυβερνητικές συντεχνίες και πολιτικούς που αυτοαναγορεύονται « σωτήρες » σε μία χώρα που οι ίδιοι σε έναν μεγάλο βαθμό συνέτειναν στην καταστροφή της.
Δεν έχει σημασία αν αυτό γίνεται από αδιαφορία ή εγκληματική αμέλεια, αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότεροι απ αυτούς ενώ προσέφεραν στον εαυτό τους πολυτελή διαβίωση, βίλες, ασύλληπτες μίζες, κονδύλια δημοσίων σχέσεων, αμύθητα χρηματικά ποσά σε λογαριασμούς εκτός Ελλάδος, προκλητικούς γάμους σε πανάκριβα ξενοδοχεία, προσέφεραν πολύ ελάχιστα για τη χώρα τους.
Είναι εντυπωσιακό από την άλλη το γεγονός ότι, παρά τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων για εκατομμύρια ευρώ είτε από προμήθειες μέσα από διάφορου τύπου διαμεσολαβήσεις Υπουργών, Γενικών Γραμματέων είτε από προμήθειες κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων που παραδόθηκαν σε κομματικά ταμεία , κανείς σήμερα δεν γνωρίζει που βρίσκονται αυτά τα χρήματα !
Η έλλειψη Κεντρικής ιδέας στην πολιτική έχει οδηγήσει σε πλήρη αφυδάτωση τους πολιτικούς στόχους και έχει καταστήσει το πολιτικό προσωπικό νομοθετικά άβουλο και εξαρτημένο από τα αυστηρά κομματικά περιγράμματα, αμφιταλαντευόμενο και σε ολική σύγχυση ιδεολογικά και κυρίως ανέτοιμο να αντιμετωπίσει τις πολιτικές προκλήσεις της κοινωνίας του μέλλοντος.
Σε όλους μας σήμερα επιβάλλονται βίαιες μεταρρυθμίσεις και επιχειρείται να αλλάξουν πράγματα μέσω της διαδικασίας του κοινωνικού αυτοματισμού εξαιτίας της αβελτηρίας και της χρόνιας αδράνειας του πολιτικού μας συστήματος.
Όλοι μας έχουμε χάσει την παραμικρή αίσθηση ελέγχου του πεπρωμένου της ζωής μας, δεν μπορούμε να την κατευθύνουμε, να την χαράξουμε, να βάλουμε στόχους, να «χτίσουμε» όνειρα , αντίθετα ετεροκατευθυνόμαστε να ζούμε σε πανικό και καθημερινή απειλή.
Μία τέτοια κοινωνία όμως είναι βέβαιο ότι οδηγείται σταδιακά σε απομόνωση και είναι εύκολο να προβεί σε ακρότητες ,να τεθεί εκτός ελέγχου.
Και αυτός είναι ο φόβος της κάθε Κυβέρνησης όταν η οργή και η αγανάκτηση «ξεχειλίζει», που σήμερα την κατασιγάζει λίγο ο θεσμός της οικογένειας και λίγο οι φρούδες ελπίδες μήπως και κάτι αλλάξει !!!!
Υπό άλλες συνθήκες, η απειλή θα ήταν ορατή και οι εκρήξεις βίας θα είχαν ενσωματωθεί στην καθημερινή κοινωνική ατζέντα.
Και εδώ η συμβολή της Εκκλησίας οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι καθοριστική με τη διαμοίραση συσσιτίου για 10000 άπορους συμπολίτες μας σε καθημερινή βάση , με πρωτοβουλία ενός ταπεινού Ιεράρχη, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου που μιλά σχεδόν καθόλου αλλά μιλούν πολύ οι πράξεις και τα έργα του.
Η φιλευσπλαχνία και η φιλανθρωπία είναι γι αυτόν προφανώς σκοπός και πρόταγμα ζωής.
Αρκεί όμως αυτό;
Τι θα γίνει με το περιβόητο κοινωνικό κράτος που επικαλούνται οι κυβερνήσεις και αποτελεί αντικείμενο των προεκλογικών τους υποσχέσεων αλλά στη συνέχεια καταλήγει σε κοινωνική αναλγησία και εκδικητικότητα από πλευράς Πολιτείας.
Πως αλλιώς να το εξηγήσει κανείς όταν στοχοποιούνται οι συντάξεις των ανήμπορων γερόντων και οι χαμηλόμισθοι για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας, που επί τριάντα χρόνια όλες οι κυβερνήσεις αδιαφορούσαν προκλητικά για το τι θα παρέδιδαν στις επόμενες γενιές.
Ανεξέλεγκτα χρέη, δυσθεόρατα ελλείμματα και κοινωνικά συντρίμμια σε μία κοινωνία που σε λίγο δεν θα μπορεί με τίποτε να μαζέψει τα κομμάτια της.
Κι αυτό γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι Πολιτικοί μας επένδυαν τους Παραγωγικούς πόρους της χώρας σε δραστηριότητες που είχαν μηδενικό ανταποδοτικό όφελος στην Οικονομία και στην Κοινωνία.
Δεν είναι σίγουρα τυχαίο ότι οι Έλληνες της διασποράς σε όλον τον κόσμο διαπρέπουν στις επιστήμες ,την τεχνολογία, στις νέες ανακαλύψεις ενώ στην Ελλάδα υπάρχει θέση μόνο για τους μέτριους, τους κομματικά διασωληνωμένος και τους έχοντες αποφοιτήσει από το κολέγιο Αθηνών.
Αυτή όμως είναι η πατρίδα μας και έτσι την αγαπάμε: ένα μονάχα θέλουμε, αυτό που είπε ο Όσκαρ Γουάιλντ: να μας αφήσουν να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας.. να ξεφύγουμε από τη σκληρή στερητική και άνευρη πραγματικότητα, που κάποιοι άλλοι την επέβαλαν και την διαμόρφωσαν σε βάρος μας.
Ζούμε σε μία κοινωνία που χρόνια τώρα πάσχει από έλλειψη ενοποιητικού αφηγήματος, που λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία που συνθέτει τις προσδοκίες και τα όνειρα του λαού μας με την υποτιθέμενη βαθιά κατανόηση και βολονταριστική διάθεση των πολιτικών ηγεσιών να υπηρετήσουν υψηλούς στόχους.
Οι στόχοι αυτοί δεν μπορεί σήμερα να είναι διαφορετικοί από την εστίαση στη συγκράτηση του κοινωνικού ιστού που τείνει να αποσυντεθεί, στην απάλυνση της κοινωνικής αδικίας και στις μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν στη λειτουργία του αφιλόξενου , στη συναλλαγή με τους πολίτες , Ελληνικού κράτους και σε όλες εκείνες τις αδικίες και τα προνομιακά κατεστημένα που έχουν να κάνουν με κυβερνητικές συντεχνίες και πολιτικούς που αυτοαναγορεύονται « σωτήρες » σε μία χώρα που οι ίδιοι σε έναν μεγάλο βαθμό συνέτειναν στην καταστροφή της.
Δεν έχει σημασία αν αυτό γίνεται από αδιαφορία ή εγκληματική αμέλεια, αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότεροι απ αυτούς ενώ προσέφεραν στον εαυτό τους πολυτελή διαβίωση, βίλες, ασύλληπτες μίζες, κονδύλια δημοσίων σχέσεων, αμύθητα χρηματικά ποσά σε λογαριασμούς εκτός Ελλάδος, προκλητικούς γάμους σε πανάκριβα ξενοδοχεία, προσέφεραν πολύ ελάχιστα για τη χώρα τους.
Είναι εντυπωσιακό από την άλλη το γεγονός ότι, παρά τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων για εκατομμύρια ευρώ είτε από προμήθειες μέσα από διάφορου τύπου διαμεσολαβήσεις Υπουργών, Γενικών Γραμματέων είτε από προμήθειες κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων που παραδόθηκαν σε κομματικά ταμεία , κανείς σήμερα δεν γνωρίζει που βρίσκονται αυτά τα χρήματα !
Η έλλειψη Κεντρικής ιδέας στην πολιτική έχει οδηγήσει σε πλήρη αφυδάτωση τους πολιτικούς στόχους και έχει καταστήσει το πολιτικό προσωπικό νομοθετικά άβουλο και εξαρτημένο από τα αυστηρά κομματικά περιγράμματα, αμφιταλαντευόμενο και σε ολική σύγχυση ιδεολογικά και κυρίως ανέτοιμο να αντιμετωπίσει τις πολιτικές προκλήσεις της κοινωνίας του μέλλοντος.
Σε όλους μας σήμερα επιβάλλονται βίαιες μεταρρυθμίσεις και επιχειρείται να αλλάξουν πράγματα μέσω της διαδικασίας του κοινωνικού αυτοματισμού εξαιτίας της αβελτηρίας και της χρόνιας αδράνειας του πολιτικού μας συστήματος.
Όλοι μας έχουμε χάσει την παραμικρή αίσθηση ελέγχου του πεπρωμένου της ζωής μας, δεν μπορούμε να την κατευθύνουμε, να την χαράξουμε, να βάλουμε στόχους, να «χτίσουμε» όνειρα , αντίθετα ετεροκατευθυνόμαστε να ζούμε σε πανικό και καθημερινή απειλή.
Μία τέτοια κοινωνία όμως είναι βέβαιο ότι οδηγείται σταδιακά σε απομόνωση και είναι εύκολο να προβεί σε ακρότητες ,να τεθεί εκτός ελέγχου.
Και αυτός είναι ο φόβος της κάθε Κυβέρνησης όταν η οργή και η αγανάκτηση «ξεχειλίζει», που σήμερα την κατασιγάζει λίγο ο θεσμός της οικογένειας και λίγο οι φρούδες ελπίδες μήπως και κάτι αλλάξει !!!!
Υπό άλλες συνθήκες, η απειλή θα ήταν ορατή και οι εκρήξεις βίας θα είχαν ενσωματωθεί στην καθημερινή κοινωνική ατζέντα.
Και εδώ η συμβολή της Εκκλησίας οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι καθοριστική με τη διαμοίραση συσσιτίου για 10000 άπορους συμπολίτες μας σε καθημερινή βάση , με πρωτοβουλία ενός ταπεινού Ιεράρχη, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου που μιλά σχεδόν καθόλου αλλά μιλούν πολύ οι πράξεις και τα έργα του.
Η φιλευσπλαχνία και η φιλανθρωπία είναι γι αυτόν προφανώς σκοπός και πρόταγμα ζωής.
Αρκεί όμως αυτό;
Τι θα γίνει με το περιβόητο κοινωνικό κράτος που επικαλούνται οι κυβερνήσεις και αποτελεί αντικείμενο των προεκλογικών τους υποσχέσεων αλλά στη συνέχεια καταλήγει σε κοινωνική αναλγησία και εκδικητικότητα από πλευράς Πολιτείας.
Πως αλλιώς να το εξηγήσει κανείς όταν στοχοποιούνται οι συντάξεις των ανήμπορων γερόντων και οι χαμηλόμισθοι για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας, που επί τριάντα χρόνια όλες οι κυβερνήσεις αδιαφορούσαν προκλητικά για το τι θα παρέδιδαν στις επόμενες γενιές.
Ανεξέλεγκτα χρέη, δυσθεόρατα ελλείμματα και κοινωνικά συντρίμμια σε μία κοινωνία που σε λίγο δεν θα μπορεί με τίποτε να μαζέψει τα κομμάτια της.
Κι αυτό γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι Πολιτικοί μας επένδυαν τους Παραγωγικούς πόρους της χώρας σε δραστηριότητες που είχαν μηδενικό ανταποδοτικό όφελος στην Οικονομία και στην Κοινωνία.
Δεν είναι σίγουρα τυχαίο ότι οι Έλληνες της διασποράς σε όλον τον κόσμο διαπρέπουν στις επιστήμες ,την τεχνολογία, στις νέες ανακαλύψεις ενώ στην Ελλάδα υπάρχει θέση μόνο για τους μέτριους, τους κομματικά διασωληνωμένος και τους έχοντες αποφοιτήσει από το κολέγιο Αθηνών.
Αυτή όμως είναι η πατρίδα μας και έτσι την αγαπάμε: ένα μονάχα θέλουμε, αυτό που είπε ο Όσκαρ Γουάιλντ: να μας αφήσουν να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας.. να ξεφύγουμε από τη σκληρή στερητική και άνευρη πραγματικότητα, που κάποιοι άλλοι την επέβαλαν και την διαμόρφωσαν σε βάρος μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου