του Αλέξη Καλοκαιρινού (http://www.protagon.gr/)
Σήμερα, 15 Ιουνίου του 2011, ημέρα γενικής απεργίας και κινητοποιήσεων, δεν υπάρχει καιρός για μακροσκελείς αναλύσεις. Υπάρχει κάτι επείγον να ειπωθεί.
Στις σχεδιαζόμενες κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» περιλαμβάνεται η «περικύκλωση» της Βουλής. Το ερώτημα που απευθύνεται σε όσους σκοπεύουν να συμμετάσχουν και το οποίο οφείλουν και οι ίδιοι να απευθύνουν στον εαυτό τους είναι αν έχουν επίγνωση της σημασίας και των ενδεχόμενων συνεπειών αυτής της πράξης. Και το ερώτημα δεν αφορά, βέβαια, μια «συμβολική περικύκλωση». Αφορά στην ενδεχόμενη παρεμπόδιση των βουλευτών να εισέλθουν στο Κοινοβούλιο. Αν συμβεί, θα συνιστά πράξη βίας, με την οποία το μέχρι σήμερα ειρηνικό κίνημα θα έχει αυτοστιγμεί μεταλλαχθεί. Όσοι τυχόν παρατάξουν τα κορμιά τους αποκλείοντας τις διόδους προς τη Βουλή των Ελλήνων πρέπει να γνωρίζουν και δεν έχουν κανένα άλλοθι για να αγνοούν ότι, εκείνη τη στιγμή, παραλύοντας τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, ανοίγουν διόδους πολιτικής εκτροπής.
Ας αναλάβει ο καθένας, ο κάθε πολίτης, τις ευθύνες του. Και ας αποφασίσει τι θέλει, εν πλήρη συνειδήσει. Αρκετοί από αυτούς που επιδίδονται με τις ώρες στο ευγενές ομαδικό άθλημα του μουτζώματος της Βουλής, φαίνεται πως το έχουν πάρει απόφαση: Δεν θέλουν άλλη δημοκρατία. Θέλουν τα λεφτά τους πίσω, από οποιονδήποτε εμφανίζεται διατεθειμένος να τους τα επιστρέψει.
Όμως, αυτοί δε συνιστούν την πλειονότητα του κινήματος. Και το ζήτημα δεν αφορά μόνο αυτούς. Μας αφορά όλους. Αφορά την υπεράσπιση του υπέρτερου δημόσιου αγαθού. Αφορά τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά.
Όσοι εξ ημών δεν έχουμε μεθύσει από την αυτοκαταστροφική μανία, δεν έχουμε ενδώσει στην παιδαριώδη ρητορική των εθνικολαϊκιστών και επιμένουμε σε δημοκρατική διέξοδο από την κρίση οφείλουμε αυτή την ώρα και πρωτίστως να αποδοκιμάσουμε οποιαδήποτε εκδήλωση βίας, οσοδήποτε «παθητικής», μπορεί να εκδηλωθεί ενάντια στους βουλευτές. Ακόμα κι αν τρέφουμε ελάχιστη έως μηδενική εκτίμηση στα πρόσωπα πολλών ή και των περισσοτέρων από αυτούς.
Όσοι διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική, ας συνεχίσουν να συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα και οπουδήποτε κρίνουν. Ας επιμείνουν ειρηνικά. Ας απαιτήσουν εκλογές. Κι αν τα υφιστάμενα κόμματα δεν τους εκφράζουν, ας οργανωθούν πολιτικά. Ας εκπροσωπηθούν και ας δοκιμασθούν διεκδικώντας την εξουσία με τα μέσα που τους δίνει η δημοκρατία για να αλλάξουν τη ρότα της Ελλάδας.
Αρκετά με τις ροχάλες και τις κρεμάλες. Αρκετά με τα εύκολα συνθήματα και τις εφήμερες φαντασιώσεις. Η οργή δεν απαλλάσσει από την ευθύνη. Η ευθύνη είναι μέρος του χρέους μας απέναντι στη συλλογική μας οντότητα. Ας πάψουμε να την αρνούμαστε. Αυτή είναι μια κρίσιμη ώρα.
Σήμερα, 15 Ιουνίου του 2011, ημέρα γενικής απεργίας και κινητοποιήσεων, δεν υπάρχει καιρός για μακροσκελείς αναλύσεις. Υπάρχει κάτι επείγον να ειπωθεί.
Στις σχεδιαζόμενες κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» περιλαμβάνεται η «περικύκλωση» της Βουλής. Το ερώτημα που απευθύνεται σε όσους σκοπεύουν να συμμετάσχουν και το οποίο οφείλουν και οι ίδιοι να απευθύνουν στον εαυτό τους είναι αν έχουν επίγνωση της σημασίας και των ενδεχόμενων συνεπειών αυτής της πράξης. Και το ερώτημα δεν αφορά, βέβαια, μια «συμβολική περικύκλωση». Αφορά στην ενδεχόμενη παρεμπόδιση των βουλευτών να εισέλθουν στο Κοινοβούλιο. Αν συμβεί, θα συνιστά πράξη βίας, με την οποία το μέχρι σήμερα ειρηνικό κίνημα θα έχει αυτοστιγμεί μεταλλαχθεί. Όσοι τυχόν παρατάξουν τα κορμιά τους αποκλείοντας τις διόδους προς τη Βουλή των Ελλήνων πρέπει να γνωρίζουν και δεν έχουν κανένα άλλοθι για να αγνοούν ότι, εκείνη τη στιγμή, παραλύοντας τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, ανοίγουν διόδους πολιτικής εκτροπής.
Ας αναλάβει ο καθένας, ο κάθε πολίτης, τις ευθύνες του. Και ας αποφασίσει τι θέλει, εν πλήρη συνειδήσει. Αρκετοί από αυτούς που επιδίδονται με τις ώρες στο ευγενές ομαδικό άθλημα του μουτζώματος της Βουλής, φαίνεται πως το έχουν πάρει απόφαση: Δεν θέλουν άλλη δημοκρατία. Θέλουν τα λεφτά τους πίσω, από οποιονδήποτε εμφανίζεται διατεθειμένος να τους τα επιστρέψει.
Όμως, αυτοί δε συνιστούν την πλειονότητα του κινήματος. Και το ζήτημα δεν αφορά μόνο αυτούς. Μας αφορά όλους. Αφορά την υπεράσπιση του υπέρτερου δημόσιου αγαθού. Αφορά τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά.
Όσοι εξ ημών δεν έχουμε μεθύσει από την αυτοκαταστροφική μανία, δεν έχουμε ενδώσει στην παιδαριώδη ρητορική των εθνικολαϊκιστών και επιμένουμε σε δημοκρατική διέξοδο από την κρίση οφείλουμε αυτή την ώρα και πρωτίστως να αποδοκιμάσουμε οποιαδήποτε εκδήλωση βίας, οσοδήποτε «παθητικής», μπορεί να εκδηλωθεί ενάντια στους βουλευτές. Ακόμα κι αν τρέφουμε ελάχιστη έως μηδενική εκτίμηση στα πρόσωπα πολλών ή και των περισσοτέρων από αυτούς.
Όσοι διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική, ας συνεχίσουν να συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα και οπουδήποτε κρίνουν. Ας επιμείνουν ειρηνικά. Ας απαιτήσουν εκλογές. Κι αν τα υφιστάμενα κόμματα δεν τους εκφράζουν, ας οργανωθούν πολιτικά. Ας εκπροσωπηθούν και ας δοκιμασθούν διεκδικώντας την εξουσία με τα μέσα που τους δίνει η δημοκρατία για να αλλάξουν τη ρότα της Ελλάδας.
Αρκετά με τις ροχάλες και τις κρεμάλες. Αρκετά με τα εύκολα συνθήματα και τις εφήμερες φαντασιώσεις. Η οργή δεν απαλλάσσει από την ευθύνη. Η ευθύνη είναι μέρος του χρέους μας απέναντι στη συλλογική μας οντότητα. Ας πάψουμε να την αρνούμαστε. Αυτή είναι μια κρίσιμη ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου