του Μπαμπη Παπαδημητριου (από http://www.kathimerini.gr)
«Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ορισμένοι θεωρούν ένα δημοψήφισμα εκβιασμό του λαϊκού παράγοντα. Η αλήθεια στον κόσμο δεν είναι ποτέ εκβιασμός». Αυτονόητο. Δεν έχω ακόμη καταλάβει γιατί απαντούσε ενοχλημένος ο πρόεδρος των βιομηχάνων. Το μόνο που σημείωσα, έναντι μιας ακόμη άκρως «κομματικής» ανάμειξης του Δημήτρη Δασκαλόπουλου στην άθλια πολιτική μας σκηνή, ήταν πως δεν έχει καμία απολύτως έννοια να καλούνται οι πολίτες, με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ, να επιλέξουν αν θέλουν να πληρώσουν περισσότερους φόρους!
Είναι αυτονόητο καθήκον των πολιτών να ψηφίσουν ΟΧΙ. Σύνταγμα, άρθρο 44, παρ. 2η: «Δημοψήφισμα προκηρύσσεται και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφ’ όσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του».
«Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα είναι μία ξεκάθαρη εντολή διακυβέρνησης», είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Δεν έχουμε κυβέρνηση; Δεν υπάρχει πλειοψηφία στη Βουλή; Οταν ο λαός εκλέγει την εθνική αντιπροσωπεία δεν «αφαιρεί από το πολιτικό σκηνικό κάθε άλλοθι πόλωσης και διχασμού». Δεν δεσμεύει τα κόμματα ότι η κατάσταση κινδύνου «επιβάλλει τη συναίνεση εθνικής πνοής»;
Ο, κάποτε έγκυρος, Σύνδεσμος οφείλει να κάνει πολύ περισσότερα ώστε τα μέλη του και, γενικότερα, η επιχειρηματική κοινότητα να πείσουν την κοινωνία για τον θετικό ρόλο της στην αντιμετώπιση της κρίσης. Εχουν, άραγε, αντιληφθεί το εθνικό τους καθήκον; Η πρώτη τους αντίδραση, λανθασμένη, ήταν να ζητήσουν την ενίσχυση του κράτους. Πόσο πρόσθεσε στην υπερμεγέθυνση του κρατικού ελλείμματος και στην απομόνωση της Ελλάδας από τις αγορές σειρά ενεργειών και ενισχύσεων που έπεσαν στις πλάτες των φορολογουμένων και των καταναλωτών;
Μετρήστε. Δάνεια που δεν έχουν επιστραφεί μέσω του ΤΕΜΠΜΕ. Χαλάρωση των ελέγχων της εφορίας. Τραπεζικές ρυθμίσεις δανείων. Αρνηση πληρωμής υποχρεώσεων στην αγορά, όπως στην περίπτωση των επιταγών προμηθευτών. Ακόμη πιο εντατική φοροδιαφυγή. Συστηματική υποκλοπή ασφαλιστικών κρατήσεων. Φυγάδευση κεφαλαίων και ταμειακών πόρων εκτός επιχειρήσεων και, πολύ συχνά, εκτός εγχώριου τραπεζικού συστήματος.
Αυτό που ζητεί το έθνος από την επιχειρηματική τάξη δεν είναι μεγάλες ιδέες για όσα πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί. Οι επιχειρηματίες πρέπει να αποδείξουν ότι είναι ικανοί να δημιουργήσουν νέο πλούτο. Να βρουν έξυπνους τρόπους για να κρατήσουν τις επιχειρήσεις όρθιες μέσα από την κρίση. Να συνεργαστούν μεταξύ τους, να βρουν νέες αγορές, να περιορίσουν το κόστος τους, να στηρίξουν το προσωπικό τους, να μεταποιήσουν μέρος της ατομικής τους ιδιοκτησίας σε νέες επενδύσεις.
Υπάρχει ένας βασικός λόγος για τον οποίο η κοινωνία ανέχεται και προστατεύει τα, κάποτε, ανεξέλεγκτα κέρδη των επιχειρήσεων. Οτι αποτελούν τον μόνο σίγουρο μηχανισμό παραγωγής νέων εισοδημάτων. Στη φάση που περνάμε σήμερα, οι ελληνικές επιχειρήσεις και οι άνθρωποι που τις διοικούν θα αποδείξουν από τι είναι φτιαγμένοι. Είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουν την παρτίδα. Αρκεί να μην εμπλακούν με τη μικροπολιτική!
«Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ορισμένοι θεωρούν ένα δημοψήφισμα εκβιασμό του λαϊκού παράγοντα. Η αλήθεια στον κόσμο δεν είναι ποτέ εκβιασμός». Αυτονόητο. Δεν έχω ακόμη καταλάβει γιατί απαντούσε ενοχλημένος ο πρόεδρος των βιομηχάνων. Το μόνο που σημείωσα, έναντι μιας ακόμη άκρως «κομματικής» ανάμειξης του Δημήτρη Δασκαλόπουλου στην άθλια πολιτική μας σκηνή, ήταν πως δεν έχει καμία απολύτως έννοια να καλούνται οι πολίτες, με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ, να επιλέξουν αν θέλουν να πληρώσουν περισσότερους φόρους!
Είναι αυτονόητο καθήκον των πολιτών να ψηφίσουν ΟΧΙ. Σύνταγμα, άρθρο 44, παρ. 2η: «Δημοψήφισμα προκηρύσσεται και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφ’ όσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του».
«Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα είναι μία ξεκάθαρη εντολή διακυβέρνησης», είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Δεν έχουμε κυβέρνηση; Δεν υπάρχει πλειοψηφία στη Βουλή; Οταν ο λαός εκλέγει την εθνική αντιπροσωπεία δεν «αφαιρεί από το πολιτικό σκηνικό κάθε άλλοθι πόλωσης και διχασμού». Δεν δεσμεύει τα κόμματα ότι η κατάσταση κινδύνου «επιβάλλει τη συναίνεση εθνικής πνοής»;
Ο, κάποτε έγκυρος, Σύνδεσμος οφείλει να κάνει πολύ περισσότερα ώστε τα μέλη του και, γενικότερα, η επιχειρηματική κοινότητα να πείσουν την κοινωνία για τον θετικό ρόλο της στην αντιμετώπιση της κρίσης. Εχουν, άραγε, αντιληφθεί το εθνικό τους καθήκον; Η πρώτη τους αντίδραση, λανθασμένη, ήταν να ζητήσουν την ενίσχυση του κράτους. Πόσο πρόσθεσε στην υπερμεγέθυνση του κρατικού ελλείμματος και στην απομόνωση της Ελλάδας από τις αγορές σειρά ενεργειών και ενισχύσεων που έπεσαν στις πλάτες των φορολογουμένων και των καταναλωτών;
Μετρήστε. Δάνεια που δεν έχουν επιστραφεί μέσω του ΤΕΜΠΜΕ. Χαλάρωση των ελέγχων της εφορίας. Τραπεζικές ρυθμίσεις δανείων. Αρνηση πληρωμής υποχρεώσεων στην αγορά, όπως στην περίπτωση των επιταγών προμηθευτών. Ακόμη πιο εντατική φοροδιαφυγή. Συστηματική υποκλοπή ασφαλιστικών κρατήσεων. Φυγάδευση κεφαλαίων και ταμειακών πόρων εκτός επιχειρήσεων και, πολύ συχνά, εκτός εγχώριου τραπεζικού συστήματος.
Αυτό που ζητεί το έθνος από την επιχειρηματική τάξη δεν είναι μεγάλες ιδέες για όσα πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί. Οι επιχειρηματίες πρέπει να αποδείξουν ότι είναι ικανοί να δημιουργήσουν νέο πλούτο. Να βρουν έξυπνους τρόπους για να κρατήσουν τις επιχειρήσεις όρθιες μέσα από την κρίση. Να συνεργαστούν μεταξύ τους, να βρουν νέες αγορές, να περιορίσουν το κόστος τους, να στηρίξουν το προσωπικό τους, να μεταποιήσουν μέρος της ατομικής τους ιδιοκτησίας σε νέες επενδύσεις.
Υπάρχει ένας βασικός λόγος για τον οποίο η κοινωνία ανέχεται και προστατεύει τα, κάποτε, ανεξέλεγκτα κέρδη των επιχειρήσεων. Οτι αποτελούν τον μόνο σίγουρο μηχανισμό παραγωγής νέων εισοδημάτων. Στη φάση που περνάμε σήμερα, οι ελληνικές επιχειρήσεις και οι άνθρωποι που τις διοικούν θα αποδείξουν από τι είναι φτιαγμένοι. Είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουν την παρτίδα. Αρκεί να μην εμπλακούν με τη μικροπολιτική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου