Πώς παίζεται στην πλατεία Συντάγματος μία θεατρική παράσταση απάτης –πολιτικής, κοινωνικής και ιδεολογικής
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Όταν δύο στενά συγγενικά σου πρόσωπα κατεβαίνουν από τα βόρεια προάστια στο Σύνταγμα για να δώσουν το παρών με τους «αγανακτισμένους», λες ότι όντως κάτι συμβαίνει. Κάνεις, έτσι, μιαν απλή ερώτηση:
Είστε αγανακτισμένοι; Γιατί;
-Μα, δεν βλέπεις; Είναι κατάσταση αυτή; Να μάς κυβερνούν οι κλέφτες…, είναι η πρώτη απάντηση.
-Ποιοι είναι αυτοί οι κλέφτες, τους γνωρίζετε;
-Ασφαλώς. Είναι όλοι αυτοί που βρίσκονται στην Βουλή. Απατεώνες, σού λέω. Κοροϊδεύουν τον λαό. Κρεμάλα θέλουνε…
-Αν δεν κάνω λάθος, πριν 20 μήνες τους 300 αυτούς εσείς τους ψηφίσατε. Τότε δεν ήσαν κλέφτες; Έγιναν μέσα σε ένα εικοσάμηνο;
-Χμμ.. Τότε δεν το ξέραμε…
-Α, μπα. Και πώς το μάθατε ότι και οι 300 είναι κλέφτες;
-Εσείς τα λέτε, οι δημοσιογράφοι…
-Προσωπικά δεν ενθυμούμαι να έχω γράψει ή μιλήσει ποτέ για 300 κλέφτες..
-Καλά, όχι εσύ. Οι άλλοι, όμως…
-Εντάξει, ας υποθέσουμε ότι έτσι είναι. Με την συγκέντρωση στο Σύνταγμα, τί θα αλλάξει; Οι 300 κλέφτες θα βγουν και θα σάς μοιράσουν αυτά που έκλεψαν; Και αν ναι, με ποια κριτήρια θα γίνει η μοιρασιά;
-Αυτά είναι εξυπνάδες. Ο λαθός θέλει να τους δείξει ότι ξέρει και ότι είναι εκεί.
-Ποιος λαό; Εσείς είστε τώρα και λαός;
Την άλλη μέρα, στο Σύνταγμα. Κύριος γύρω στα 65 ορύεται «Κάτω οι κλέφτες». Τον πλησιάζω και, όταν έχει πια βραχνιάσει, τον ερωτώ:
-Με συγχωρείτε, είμαι δημοσιογράφος και θα ήθελα να μάθω, για το ρεπορτάζ, τί σάς έχουν κλέψει;
-Τις συντάξεις μου, κύριε. Μού κόψανε 2.000 τον χρόνο οι παλιάνθρωποι…
-Αν καταλαβαίνω καλά, πρέπει να έχετε 1.000 ευρώ σύνταξη τον μήνα και σάς κόπηκε ο 13ος και 14ος μήνας;
-Ναι. Αν δεν είχα δικό μου σπίτι και τα ενοίκια από δύο διαμερίσματα, πώς θα την έβγαζα;…
Λίγο πιο μακρυά, ένας κτηματομεσίτης βρίζει θεούς και δαίμονες γιατί τρεις μήνες τώρα δεν πούλησε τίποτα, αλλά οι μεταχρονολογημένες επιταγές που έχει υπογράψει τρέχουν. «Είναι να μην αγανακτείς», μάς είπε.
Ευτραφής, καλοντυμένη κυρία γύρω στα 60, κράτει ένα τηγάνι και βρίζει σκαιότατα τους… Εβραίους που ζητούν η Ελλάδα να πληρώνει τα χρέη της!!! «Πίνουν το αίμα των λαών», μάς λέει, «και ζητούν και τα ρέστα». Δίπλα, η φίλη της βρίζει τις τράπεζες που τής έδωσαν 2 πιστωτικές κάρτες και τώρα τής ζητούν να πληρώσει το χρέος της. Την ερωτώ τί δουλειά κάνει. «Δημόσιος υπάλληλος, κύριε». «Σήμερα δεν εργάζεστε;», ρωτώ. «Όχι κύριε, δήλωσα ασθένεια για να έλθω εδώ, με τον λαό…».
Στο κάτω μέρος της πλατείας βλέπω μια παρέα νεαρών. Δηλώνουν φοιτητές, πίνουν φραπέ, μιλούν συνεχώς στα κινητά τους και στις έξι λέξεις που αναφέρουν η μία αρχίζει από «μαλ…». Λύνουν τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας και σαφώς ετοιμάζονται για μία λαμπρή καρριέρα στις κοινωνίες των γνώσεων…
Ελάχιστα μέτρα πιο μακρυά, ένας τριαντάχρονος με ρωτά αν είμαι δημοσιογράφος. «Ναι», τού απαντώ, «γιατί ρωτάτε;». «Δούλευα κύριε στο κατάστημα εκεί δεξιά. Χθες απολύθηκα. Μέχρι το τέλος του μήνα θα απολυθούν και άλλοι δύο. Ο τζίρος έχει πέσει κάτω από το μισό και με τούτους εδώ πάμε για οριστικό φούντο. Είναι να μην αγανακτείς;». Και ενώ ο συνομιλητής μου πνιγόταν από το παράπονο, στην μέση της πλατείας πάνω από 40 παράνομοι μικροπωλητές πουλούσαν την πραμάτειά τους φρουρούμενοι από τα τάγματα ασφαλείας αυτών που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θεοδ. Πάγκαλος αποκάλεσε το «κόμμα των τραμπούκων».
Ανεβαίνοντας προς τον σταθμό του μετρό, είδα την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την σβάστικα στην μέση. Τότε, η θλίψη που αισθανόμουνα μετατράπηκε σε οργή… Είχα καταλάβει ότι στην ιστορική πλατεία της πρωτεύουσας παίζεται ένα ΑΙΣΧΡΟ πολιτικό παιχνίδι, με κομπάρσους κάποιες χιλιάδες αφελείς…
Για την ιστορία σημειώνουμε ότι, με βάση επίσημη δημοσκόπηση της Public Issue, από τους «αγανακτισμένους», το 54% είναι μισθωτοί και μόνον το 16% άνεργοι. Αυτό σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των «αγανακτισμένων» διαμαρτύρεται εκ του ασφαλούς, εις βάρος ανθρώπων που πραγματικά είναι άνεργοι. Συνεπώς, στην πλατεία Συντάγματος, έχουμε να κάνουμε σε μεγάλο βαθμό με ένα «κίνημα» σαφώς καθοδηγούμενο, το οποίο κάποιοι χρησιμοποιούν για αμιγώς πολιτικούς λόγους.
Προσθέτουμε δε ότι το «κίνημα» αυτό δεν έχει καμμιάν απολύτως σχέση με τους «Indignados» της Ισπανίας, όπως θα δούμε με ξεχωριστό άρθρο μας. Εδώ, όταν οι «αγανακτισμένοι» φωνάζουν «Κάτω οι κλέφτες», δεν φλέγονται για την διαφθορά που πνίγει την ελληνική κοινωνία αλλά διαμαρτύρνται για την μη πιο-γερή συμμετοχή τους σε αυτήν. Έναν γνωστό που συνάντηση, που έχει δύο αυθαίρετα στην Σαλαμίνα, δεν το έκαιγε η αυθαιρεσία αλλά το ότι θα έπρεπε, ίσως, να πληρώσει για να την νομιμοποιήσει.
«Αυτή είναι η Ελλάδα», θα έλεγε εκ νέου ο κ. Κ. Σημίτης. Συμφωνώ μαζί του, γι αυτό είμαι και εγώ «αγανακτισμένος». Αλλά και αηδιασμένος, που είναι ίσως χειρότερο.
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Όταν δύο στενά συγγενικά σου πρόσωπα κατεβαίνουν από τα βόρεια προάστια στο Σύνταγμα για να δώσουν το παρών με τους «αγανακτισμένους», λες ότι όντως κάτι συμβαίνει. Κάνεις, έτσι, μιαν απλή ερώτηση:
Είστε αγανακτισμένοι; Γιατί;
-Μα, δεν βλέπεις; Είναι κατάσταση αυτή; Να μάς κυβερνούν οι κλέφτες…, είναι η πρώτη απάντηση.
-Ποιοι είναι αυτοί οι κλέφτες, τους γνωρίζετε;
-Ασφαλώς. Είναι όλοι αυτοί που βρίσκονται στην Βουλή. Απατεώνες, σού λέω. Κοροϊδεύουν τον λαό. Κρεμάλα θέλουνε…
-Αν δεν κάνω λάθος, πριν 20 μήνες τους 300 αυτούς εσείς τους ψηφίσατε. Τότε δεν ήσαν κλέφτες; Έγιναν μέσα σε ένα εικοσάμηνο;
-Χμμ.. Τότε δεν το ξέραμε…
-Α, μπα. Και πώς το μάθατε ότι και οι 300 είναι κλέφτες;
-Εσείς τα λέτε, οι δημοσιογράφοι…
-Προσωπικά δεν ενθυμούμαι να έχω γράψει ή μιλήσει ποτέ για 300 κλέφτες..
-Καλά, όχι εσύ. Οι άλλοι, όμως…
-Εντάξει, ας υποθέσουμε ότι έτσι είναι. Με την συγκέντρωση στο Σύνταγμα, τί θα αλλάξει; Οι 300 κλέφτες θα βγουν και θα σάς μοιράσουν αυτά που έκλεψαν; Και αν ναι, με ποια κριτήρια θα γίνει η μοιρασιά;
-Αυτά είναι εξυπνάδες. Ο λαθός θέλει να τους δείξει ότι ξέρει και ότι είναι εκεί.
-Ποιος λαό; Εσείς είστε τώρα και λαός;
Την άλλη μέρα, στο Σύνταγμα. Κύριος γύρω στα 65 ορύεται «Κάτω οι κλέφτες». Τον πλησιάζω και, όταν έχει πια βραχνιάσει, τον ερωτώ:
-Με συγχωρείτε, είμαι δημοσιογράφος και θα ήθελα να μάθω, για το ρεπορτάζ, τί σάς έχουν κλέψει;
-Τις συντάξεις μου, κύριε. Μού κόψανε 2.000 τον χρόνο οι παλιάνθρωποι…
-Αν καταλαβαίνω καλά, πρέπει να έχετε 1.000 ευρώ σύνταξη τον μήνα και σάς κόπηκε ο 13ος και 14ος μήνας;
-Ναι. Αν δεν είχα δικό μου σπίτι και τα ενοίκια από δύο διαμερίσματα, πώς θα την έβγαζα;…
Λίγο πιο μακρυά, ένας κτηματομεσίτης βρίζει θεούς και δαίμονες γιατί τρεις μήνες τώρα δεν πούλησε τίποτα, αλλά οι μεταχρονολογημένες επιταγές που έχει υπογράψει τρέχουν. «Είναι να μην αγανακτείς», μάς είπε.
Ευτραφής, καλοντυμένη κυρία γύρω στα 60, κράτει ένα τηγάνι και βρίζει σκαιότατα τους… Εβραίους που ζητούν η Ελλάδα να πληρώνει τα χρέη της!!! «Πίνουν το αίμα των λαών», μάς λέει, «και ζητούν και τα ρέστα». Δίπλα, η φίλη της βρίζει τις τράπεζες που τής έδωσαν 2 πιστωτικές κάρτες και τώρα τής ζητούν να πληρώσει το χρέος της. Την ερωτώ τί δουλειά κάνει. «Δημόσιος υπάλληλος, κύριε». «Σήμερα δεν εργάζεστε;», ρωτώ. «Όχι κύριε, δήλωσα ασθένεια για να έλθω εδώ, με τον λαό…».
Στο κάτω μέρος της πλατείας βλέπω μια παρέα νεαρών. Δηλώνουν φοιτητές, πίνουν φραπέ, μιλούν συνεχώς στα κινητά τους και στις έξι λέξεις που αναφέρουν η μία αρχίζει από «μαλ…». Λύνουν τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας και σαφώς ετοιμάζονται για μία λαμπρή καρριέρα στις κοινωνίες των γνώσεων…
Ελάχιστα μέτρα πιο μακρυά, ένας τριαντάχρονος με ρωτά αν είμαι δημοσιογράφος. «Ναι», τού απαντώ, «γιατί ρωτάτε;». «Δούλευα κύριε στο κατάστημα εκεί δεξιά. Χθες απολύθηκα. Μέχρι το τέλος του μήνα θα απολυθούν και άλλοι δύο. Ο τζίρος έχει πέσει κάτω από το μισό και με τούτους εδώ πάμε για οριστικό φούντο. Είναι να μην αγανακτείς;». Και ενώ ο συνομιλητής μου πνιγόταν από το παράπονο, στην μέση της πλατείας πάνω από 40 παράνομοι μικροπωλητές πουλούσαν την πραμάτειά τους φρουρούμενοι από τα τάγματα ασφαλείας αυτών που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θεοδ. Πάγκαλος αποκάλεσε το «κόμμα των τραμπούκων».
Ανεβαίνοντας προς τον σταθμό του μετρό, είδα την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την σβάστικα στην μέση. Τότε, η θλίψη που αισθανόμουνα μετατράπηκε σε οργή… Είχα καταλάβει ότι στην ιστορική πλατεία της πρωτεύουσας παίζεται ένα ΑΙΣΧΡΟ πολιτικό παιχνίδι, με κομπάρσους κάποιες χιλιάδες αφελείς…
Για την ιστορία σημειώνουμε ότι, με βάση επίσημη δημοσκόπηση της Public Issue, από τους «αγανακτισμένους», το 54% είναι μισθωτοί και μόνον το 16% άνεργοι. Αυτό σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των «αγανακτισμένων» διαμαρτύρεται εκ του ασφαλούς, εις βάρος ανθρώπων που πραγματικά είναι άνεργοι. Συνεπώς, στην πλατεία Συντάγματος, έχουμε να κάνουμε σε μεγάλο βαθμό με ένα «κίνημα» σαφώς καθοδηγούμενο, το οποίο κάποιοι χρησιμοποιούν για αμιγώς πολιτικούς λόγους.
Προσθέτουμε δε ότι το «κίνημα» αυτό δεν έχει καμμιάν απολύτως σχέση με τους «Indignados» της Ισπανίας, όπως θα δούμε με ξεχωριστό άρθρο μας. Εδώ, όταν οι «αγανακτισμένοι» φωνάζουν «Κάτω οι κλέφτες», δεν φλέγονται για την διαφθορά που πνίγει την ελληνική κοινωνία αλλά διαμαρτύρνται για την μη πιο-γερή συμμετοχή τους σε αυτήν. Έναν γνωστό που συνάντηση, που έχει δύο αυθαίρετα στην Σαλαμίνα, δεν το έκαιγε η αυθαιρεσία αλλά το ότι θα έπρεπε, ίσως, να πληρώσει για να την νομιμοποιήσει.
«Αυτή είναι η Ελλάδα», θα έλεγε εκ νέου ο κ. Κ. Σημίτης. Συμφωνώ μαζί του, γι αυτό είμαι και εγώ «αγανακτισμένος». Αλλά και αηδιασμένος, που είναι ίσως χειρότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου