Σε έναν κόσμο θορύβου, fast, επίπλαστης ευγένειας και αδιαφορίας, υπάρχει και κάτι άλλο…
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Η «Ράμπα», πάνω από τριάντα χρόνια τώρα, είναι το στέκι μου. Πέρα από την φιλία με τον Γιάννη Σαββαΐδη και την Μαρία, την γυναίκα του, υπάχει και κάτι άλλο. Ο Νίκος, ο Σωτήρης, ο Παντελής, ο Κώστας, ο Θανάσης, ο Γιώργος, η Μαρία, η Κατερίνα, παλαιότερα ο Ηλίας –πρότυπα ευγένειας, επαγγελματισμού, ποιοτικής εξυπηρέτησης. Ήσαν οι άνθρωποι που έπρεπε στον χώρο που ταίριαζε. Ξέρουν να λένε εγκάρδια καλημέρα και γνωρίζουν να είναι κοντά στον άνθρωπο που θέλουν και πρέπει να εξυπηρετήσουν. Στην «Ράμπα» δεν βρίσκεται κανείς στο θορυβώδες και απρόσωπο στυλ της τεχνητής υποδοχής… Στην «Ράμπα» χαίρεσαι, αν είσαι πότης, να πιεις το ποτό σου. Χωρίς σχόλια, χωρίς βλέμματα.
Μετά, είναι και το στυλ. Όπως έγραφε η Κατερίνα Τζαβάρα στα Πράγματα, το περιοδικό του Διαμαντή Σεϊτανίδη, η «Ράμπα» καλλιεργεί ένα κλίμα νοσταλγίας για τους σημερινούς σαραντάρηδες και βάλε. Ανταποκρίνεται στις ποιοτικές απαιτήσεις των κυριλέ μεγαλύτερων και, χωρίς κανένα κόμπλεξ, διεκδικεί από θέση ισχύος τον χώρο της στα στέκια του σήμερα. Στην «Ράμπα» μπορείς να κουβεντιάσεις, μπορείς να ανταλλάξεις ιδέες χωρίς τα ντεσιμπέλ να σού την σπάνε. Εξάλλου, αυτοί που αναζητούν τον θόρυβο, στην ουσία θέλουν να μπουν στο τίποτε. Εκεί όπου η λαλιά αναιρείται. Όχι, στην «Ράμπα» αυτό δεν ισχύει. Κάθε άλλο. Από την άλλη, ο συζητητής, ο μάνατζερ, ο επιχειρηματίας, το ζευγαράκι, μπορούν να βιώσουν στιγμές ανταλλαγής απόψεων σε ένα περιβάλλον που προσφέρεται γι αυτό.
Υπάρχει όμως και η κουζίνα. Θα την αποκαλούσα έντιμη. Και το βραδάκι, απαλή μουσική με ψύχραιμες επιλογές, καλό σέρβις με όλη την μεγαλοπρέπεια της διακριτικής πολυτέλειας, διεθνές μενού με λίγα μοντέρνα στοιχεία και μία πολύ δυνατή μπάρα. Αυτή η μπάρα, στην «Ράμπα», πέρα από όλα τα άλλα, είναι ίσως αυτό που ο άνθρωπος ψάχνει στην μοναξιά του. Όμως, στην «Ράμπα», δίπλα σε ανθρώπους που ξέρουν να λένε χαμογελαστοί καλημέρα και δεν τσιγγουνεύονται μια καλή κουβέντα, πιθανότατα η μοναξιά να έχει και άλλο περιεχόμενο.
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Η «Ράμπα», πάνω από τριάντα χρόνια τώρα, είναι το στέκι μου. Πέρα από την φιλία με τον Γιάννη Σαββαΐδη και την Μαρία, την γυναίκα του, υπάχει και κάτι άλλο. Ο Νίκος, ο Σωτήρης, ο Παντελής, ο Κώστας, ο Θανάσης, ο Γιώργος, η Μαρία, η Κατερίνα, παλαιότερα ο Ηλίας –πρότυπα ευγένειας, επαγγελματισμού, ποιοτικής εξυπηρέτησης. Ήσαν οι άνθρωποι που έπρεπε στον χώρο που ταίριαζε. Ξέρουν να λένε εγκάρδια καλημέρα και γνωρίζουν να είναι κοντά στον άνθρωπο που θέλουν και πρέπει να εξυπηρετήσουν. Στην «Ράμπα» δεν βρίσκεται κανείς στο θορυβώδες και απρόσωπο στυλ της τεχνητής υποδοχής… Στην «Ράμπα» χαίρεσαι, αν είσαι πότης, να πιεις το ποτό σου. Χωρίς σχόλια, χωρίς βλέμματα.
Μετά, είναι και το στυλ. Όπως έγραφε η Κατερίνα Τζαβάρα στα Πράγματα, το περιοδικό του Διαμαντή Σεϊτανίδη, η «Ράμπα» καλλιεργεί ένα κλίμα νοσταλγίας για τους σημερινούς σαραντάρηδες και βάλε. Ανταποκρίνεται στις ποιοτικές απαιτήσεις των κυριλέ μεγαλύτερων και, χωρίς κανένα κόμπλεξ, διεκδικεί από θέση ισχύος τον χώρο της στα στέκια του σήμερα. Στην «Ράμπα» μπορείς να κουβεντιάσεις, μπορείς να ανταλλάξεις ιδέες χωρίς τα ντεσιμπέλ να σού την σπάνε. Εξάλλου, αυτοί που αναζητούν τον θόρυβο, στην ουσία θέλουν να μπουν στο τίποτε. Εκεί όπου η λαλιά αναιρείται. Όχι, στην «Ράμπα» αυτό δεν ισχύει. Κάθε άλλο. Από την άλλη, ο συζητητής, ο μάνατζερ, ο επιχειρηματίας, το ζευγαράκι, μπορούν να βιώσουν στιγμές ανταλλαγής απόψεων σε ένα περιβάλλον που προσφέρεται γι αυτό.
Υπάρχει όμως και η κουζίνα. Θα την αποκαλούσα έντιμη. Και το βραδάκι, απαλή μουσική με ψύχραιμες επιλογές, καλό σέρβις με όλη την μεγαλοπρέπεια της διακριτικής πολυτέλειας, διεθνές μενού με λίγα μοντέρνα στοιχεία και μία πολύ δυνατή μπάρα. Αυτή η μπάρα, στην «Ράμπα», πέρα από όλα τα άλλα, είναι ίσως αυτό που ο άνθρωπος ψάχνει στην μοναξιά του. Όμως, στην «Ράμπα», δίπλα σε ανθρώπους που ξέρουν να λένε χαμογελαστοί καλημέρα και δεν τσιγγουνεύονται μια καλή κουβέντα, πιθανότατα η μοναξιά να έχει και άλλο περιεχόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου