του Γιάννου Γραμματίδη*
Μας προκαλεί έντονο προβληματισμό και ανησυχία η σύγχυση πού επικρατεί στην Ελλάδα ως προς τους συζητούμενους τρόπους αντιμετώπισης της οξύτατης οικονομικής κρίσης την οποία αυτή διέρχεται. Τρόποι πού περιλαμβάνουν την ευλαβική τήρηση της Συμφωνίας του Ιουλίου 2011, την ελεγχόμενη χρεοκοπία με δραστικό «κούρεμα» του δημόσιου χρέους (με ή χωρίς προσωρινή επιστροφή στην δραχμή ή σε κάποιο εναλλακτικό ισοδύναμο νόμισμα) και, τέλος την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με οριστική επιστροφή στην δραχμή. Η σύγχυση αυτή, συνδυαζόμενη με το κλίμα αγανάκτησης των πολιτών εξαιτίας της επαναληπτικής λήψης βαρέων φορολογικών μέτρων, της αυξανόμενης ανεργίας, της συρρίκνωσης της πραγματικής οικονομίας και της εντεινόμενης διαμαρτυρίας ομάδων του πληθυσμού πού θίγονται άμεσα από τα μέτρα δραστικών περικοπών στο δημόσιο και στον ευρύτερο τομέα του, αποτελεί ήδη ένα εκρηκτικό μίγμα πού απειλεί ευθέως την ασφάλεια της κοινωνικής συνοχής. Η δε παράλληλη αρρυθμία αλλά και λειτουργική αδράνεια του δημόσιου τομέα, επιβαρύνει το ήδη βαρύτατο κλίμα καθόσον βάλλει άμεσα κατά της αποτελεσματικότητας των όσων μέτρων λαμβάνονται από την κυβέρνηση. Τέλος, η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει με συνεννόηση την χαοτική αυτή κατάσταση, ενισχύει την αποστροφή των πολιτών και ανοίγει τον δρόμο της κατάρρευσής του με απρόβλεπτες συνέπειες για τον τόπο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα πρέπει η κυβέρνηση με νηφαλιότητα να αποφασίσει με ποιόν τρόπο (α) θα καταστήσει το δημόσιο χρέος βιώσιμο, (β) θα τηρήσει τις υποχρεώσεις της χώρας πού απορρέουν από την Συμφωνία του Ιουλίου 2011, (γ) θα συνεχίσει το σχέδιο αντικατάστασης του παλαιού με το νέο αναπτυξιακό πρότυπο με έμφαση στην ταχεία συνέχιση κι ολοκλήρωση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, και (δ) θα λάβει μέτρα τόνωσης της πραγματικής οικονομίας κι ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Λύση υπάρχει και συνίσταται στον συνδυασμό όλων των ανωτέρω. Αρκεί η κυβέρνηση να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της, να ετοιμάσει ένα έκτακτο σχέδιο δόμησης της ανωτέρω λύσης με ορθολογική οργάνωση κι άμεσες προτεραιότητες 100 ημερών σε συνεννόηση με τα λοιπά πολιτικά κόμματα τουλάχιστον ως προς τον στόχο και ορισμένες θεσμικού χαρακτήρα δράσεις και, τέλος, λέγοντας την αλήθεια στον ελληνικό λαό και δείχνοντας αποφασιστικά και πειστικά τον δρόμο προς την σωτηρία της χώρας.
Ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να γίνει δεκτό με ανακούφιση από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, αλλά και από την διεθνή κοινότητα καθόσον θα περιλαμβάνει όλα εκείνα τα συστατικά πού κατ’ επανάληψη προτείνουν ή δηλώνουν ότι αναμένουν. Συνεπώς, δεν πρόκειται περί επαναδιαπραγμάτευσης, αλλά περί ορθολογικού ανασχεδιασμού των συμφωνημένων με νέα στοιχεία πού υπαγορεύονται από την εμπειρία των μέχρι σήμερα δράσεων. Ας γίνει επιτέλους αντιληπτό ότι πρέπει να σταματήσει η εύκολη αλλά και απερίσκεπτη εμμονή στην μονομερή προσπάθεια της δημοσιονομικής εξισορρόπησης και μάλιστα μέσω συνεχών φορολογικών επιβαρύνσεων του πληθυσμού, σε βάρος της ανάπτυξης. Καλούμε την κυβέρνηση να ξεφύγει με γενναιότητα από αυτήν την στείρα λογική πού βαθαίνει την ύφεση κι απομακρύνει δραματικά την χρονική αφετηρία της ανάκαμψης. Ίσως αυτός να είναι τελικά και ο μόνος δρόμος για την αποκατάσταση της κοινωνικής ηρεμίας, της αισιοδοξίας των πολιτών, της αξιοπιστίας της χώρας αλλά και του ίδιου του πολιτικού συστήματος.
* Πρόεδρος Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου
Μας προκαλεί έντονο προβληματισμό και ανησυχία η σύγχυση πού επικρατεί στην Ελλάδα ως προς τους συζητούμενους τρόπους αντιμετώπισης της οξύτατης οικονομικής κρίσης την οποία αυτή διέρχεται. Τρόποι πού περιλαμβάνουν την ευλαβική τήρηση της Συμφωνίας του Ιουλίου 2011, την ελεγχόμενη χρεοκοπία με δραστικό «κούρεμα» του δημόσιου χρέους (με ή χωρίς προσωρινή επιστροφή στην δραχμή ή σε κάποιο εναλλακτικό ισοδύναμο νόμισμα) και, τέλος την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με οριστική επιστροφή στην δραχμή. Η σύγχυση αυτή, συνδυαζόμενη με το κλίμα αγανάκτησης των πολιτών εξαιτίας της επαναληπτικής λήψης βαρέων φορολογικών μέτρων, της αυξανόμενης ανεργίας, της συρρίκνωσης της πραγματικής οικονομίας και της εντεινόμενης διαμαρτυρίας ομάδων του πληθυσμού πού θίγονται άμεσα από τα μέτρα δραστικών περικοπών στο δημόσιο και στον ευρύτερο τομέα του, αποτελεί ήδη ένα εκρηκτικό μίγμα πού απειλεί ευθέως την ασφάλεια της κοινωνικής συνοχής. Η δε παράλληλη αρρυθμία αλλά και λειτουργική αδράνεια του δημόσιου τομέα, επιβαρύνει το ήδη βαρύτατο κλίμα καθόσον βάλλει άμεσα κατά της αποτελεσματικότητας των όσων μέτρων λαμβάνονται από την κυβέρνηση. Τέλος, η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει με συνεννόηση την χαοτική αυτή κατάσταση, ενισχύει την αποστροφή των πολιτών και ανοίγει τον δρόμο της κατάρρευσής του με απρόβλεπτες συνέπειες για τον τόπο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα πρέπει η κυβέρνηση με νηφαλιότητα να αποφασίσει με ποιόν τρόπο (α) θα καταστήσει το δημόσιο χρέος βιώσιμο, (β) θα τηρήσει τις υποχρεώσεις της χώρας πού απορρέουν από την Συμφωνία του Ιουλίου 2011, (γ) θα συνεχίσει το σχέδιο αντικατάστασης του παλαιού με το νέο αναπτυξιακό πρότυπο με έμφαση στην ταχεία συνέχιση κι ολοκλήρωση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, και (δ) θα λάβει μέτρα τόνωσης της πραγματικής οικονομίας κι ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Λύση υπάρχει και συνίσταται στον συνδυασμό όλων των ανωτέρω. Αρκεί η κυβέρνηση να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της, να ετοιμάσει ένα έκτακτο σχέδιο δόμησης της ανωτέρω λύσης με ορθολογική οργάνωση κι άμεσες προτεραιότητες 100 ημερών σε συνεννόηση με τα λοιπά πολιτικά κόμματα τουλάχιστον ως προς τον στόχο και ορισμένες θεσμικού χαρακτήρα δράσεις και, τέλος, λέγοντας την αλήθεια στον ελληνικό λαό και δείχνοντας αποφασιστικά και πειστικά τον δρόμο προς την σωτηρία της χώρας.
Ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να γίνει δεκτό με ανακούφιση από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, αλλά και από την διεθνή κοινότητα καθόσον θα περιλαμβάνει όλα εκείνα τα συστατικά πού κατ’ επανάληψη προτείνουν ή δηλώνουν ότι αναμένουν. Συνεπώς, δεν πρόκειται περί επαναδιαπραγμάτευσης, αλλά περί ορθολογικού ανασχεδιασμού των συμφωνημένων με νέα στοιχεία πού υπαγορεύονται από την εμπειρία των μέχρι σήμερα δράσεων. Ας γίνει επιτέλους αντιληπτό ότι πρέπει να σταματήσει η εύκολη αλλά και απερίσκεπτη εμμονή στην μονομερή προσπάθεια της δημοσιονομικής εξισορρόπησης και μάλιστα μέσω συνεχών φορολογικών επιβαρύνσεων του πληθυσμού, σε βάρος της ανάπτυξης. Καλούμε την κυβέρνηση να ξεφύγει με γενναιότητα από αυτήν την στείρα λογική πού βαθαίνει την ύφεση κι απομακρύνει δραματικά την χρονική αφετηρία της ανάκαμψης. Ίσως αυτός να είναι τελικά και ο μόνος δρόμος για την αποκατάσταση της κοινωνικής ηρεμίας, της αισιοδοξίας των πολιτών, της αξιοπιστίας της χώρας αλλά και του ίδιου του πολιτικού συστήματος.
* Πρόεδρος Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου