Η ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ Ν.Δ.

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Τον Οκτώβριο του 2011 θα συμπληρωθούν 30 χρόνια από τότε που το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) ανήλθε στην εξουσία με αρχηγό τον ιδρυτή του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. Στην τριακονταετία αυτή, το ΠΑΣΟΚ άσκησε την εξουσία 21 χρόνια και συγκυβέρνησε ένα τρίμηνο με την Νέα Δημοκρατία και την Αριστερά, υπό την πρωθυπουργία του Ξενοφώντος Ζολώτα. Όλα δε δείχνουν ότι σήμερα, με τον κ. Γιώργο Α.Παπανδρέου πρωθυπουργό, το «Κίνημα» θα παραμείνει αρκετά ακόμη χρόνια στην εξουσία, δημιουργώντας και νέες πολιτικές αρθρώσεις, αυτές της μετά την κρίση εποχής –η οποία άρχισε ήδη να διαμορφώνεται σε πλαίσια εντελώς διάφορα από τα αντίστοιχα της πασοκικής δεκαετίας τού ’80. Θα πρόκειται για τον τέταρτο δρόμο που προσφάτως επικαλέσθηκε ο κ. Γ.Α.Παπανδρέου.

Όμως τότε, το 1981, ως αρχηγός και ιδρυτής του «Κινήματος» των μη προνομιούχων, ο Α. Γ. Παπανδρέου έπρεπε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε αυτοί οι «μη προνομιούχοι» να ενσωματωθούν στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, χωρίς να διαταραχθούν οι αρχές του πελατειακού κράτους. Απλώς, για τον Α.Γ.Παπανδρέου και των περί αυτόν στελεχών του ΠΑΣΟΚ, προείχε η κατάληψη των κρατικών αρθρώσεων από ανθρώπους του «Κινήματος» εις βάρος των «δεξιών». Έπρεπε το «δεξιό» πολιτικό προσωπικό να αντικατασταθεί με το «προοδευτικό».

Έτσι, μετά την εκλογική νίκη του Οκτωβρίου 1981, η πλειονότητα των κομματικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε στο κράτος και σύντομα το κατέλαβε σχεδόν ολοκληρωτικά. Τόσο μεγάλη ήταν η ορμή του κύματος προσλήψεων οργανωμένων οπαδών και στελεχών του κόμματος στον δημόσιο τομέα, ώστε πολλοί έσπευσαν μετεκλογικά να εγγραφούν στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ για να εκμεταλλευθούν την προσφερόμενη ευκαιρία. Έτσι, ο αριθμός των οργανωμένων μελών του κυβερνητικού κόμματος εκτινάχθηκε, από 100.000 το 1981, σε περίπου 200.000 μόλις το 1983. Αυτή η κατάληψη του κράτους από τους περίφημους πρασινοφρουρούς, ναι μεν ενίσχυσε την κομματική εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, διαμόρφωσε όμως στο εσωτερικό των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ δύο διακριτές τάσεις: των μεταρρυθμιστών και των λαϊκιστών, με τους τελευταίους να υποστηρίζονται και από τον πανίσχυρο πρωθυπουργό και αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.

Δυστυχώς, την ίδια περίοδο, παρεμφερής μεταξύ λαϊκιστών και μεταρρυθμιστών ήταν και ο πόλεμος στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Παρά τις προσπάθειες του Ιδρύματος Αντενάουερ και του Κέντρου Πολιτικών Ερευνών και Επιμορφώσεως (ΚΠΕΕ) να δώσουν ένα ιδεολογικό, αλλά και εκσυγχρονιστικό περιεχόμενο στην πολιτική δράση της ΝΔ, οι σχετικές προσπάθειες έμειναν χωρίς αποτελέσματα. Έτσι, σταδιακά, οι φιλελεύθεροι, οι ευρωπαϊστές και οι κεντρώοι μητσοτακικοί (που αποκαλούντο νεοφιλελεύθεροι) οι οποίοι ευρίσκοντο ψηλά στην κομματική ιεραρχία, άρχισαν να βάλλονται και να περιθωριοποιούνται μέσα σε ένα κόμμα το οποίο υιοθετούσε όλο και περισσότερο θέσεις και απόψεις που στην Ελλάδα ήσαν ένα φαιοκόκκινο συνοθύλευμα σταλινισμού και λαϊκισμού.

Ενθυμούμαι ότι, σε τηλεοπτική συζήτηση όπου είχα προσκληθεί την 9η Μαΐου 1996 με την ευκαιρία του εορτασμού της «Ημέρας της Ευρώπης», ο εκπρόσωπος της ΝΔ και ανώτατο στέλεχός της τότε, καθύβριζε την Ευρωπαϊκή Ένωση υπεραμυνόμενος του Σέρβου κομμουνιστή δικτάτορα Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για φιλοευρωπαϊκή πολιτική!!! Όταν υπενθύμισα στον εκπρόσωπο της ΝΔ ότι η ένταξή μας στην ΕΕ ήταν επιλογή του ιδρυτή της ΝΔ και επετεύχθη με την στήριξη του γαλλο-γερμανικού τότε άξονα, η απάντησή του ήταν ότι το γεγονός αυτό… αποτελούσε παρελθόν!!!

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η πριμοδότηση του υπό τον κ. Κώστα Σημίτη ΠΑΣΟΚ με όλους αυτούς τους φιλελεύθερους ψηφοφόρους της ΝΔ που αισθάνονταν να μην έχουν καμμιάν απολύτως σχέση με έναν πολιτικό σχηματισμό που στο τότε πρόγραμμά του δεν ανέφερε ούτε μία φορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και που πλειοδοτούσε σε εθνικισμό του ΚΚΕ. Εξάλλου, η πολιτική γλώσσα της ΝΔ στα μέσα της δεκαετίας τού ’90 ήταν οπισθοδρομική, έντονα κρατικίστικη και απελπιστικά αντιπαραγωγική. Έτσι, στο όνομα του εκσυγχρονισμού, επέτρεψε να ανέλθει στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ. Κώστα Σημίτη.

Κατά την πρώτη τετραετία του, το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, επωφελούμενο και της χρηματιστηριακής ευφορίας, έδωσε μία νέα πνοή στην οικονομία και, έστω διστακτικά, προετοίμασε την είσοδο της χώρας σην ευρωζώνη. Το γεγονός αυτό επέφερε σημαντική κόπωση εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ και, μετά την εκλογική του νίκη το 2000, άρχισε να το απομακρύνει από την δεξαμενή των ψηφοφόρων της Αριστεράς. Την κατάσταση αυτή προσπάθησε να αξιοποιήσει η υπό τον κ. Κώστα Καραμανλή ΝΔ, η οποία από πλευράς τακτικής εστηρίζετο περισσότερο στην στρατηγική του ώριμου φρούτου, παρά σε μία ουσιαστική και ποιοτική κινητοποίηση της κοινωνίας.

«Όραμά» της ήταν μία Ελλάδα με λιγότερους κλέφτες σε ένα φαυλοκρατικό κράτος που θα άλλαζε ως δια μαγείας μετά την επέλαση σε αυτό των «δικών μας παιδιών». Παράλληλα, όσο οι επικοινωνιακοί εγκέφαλοι της ΝΔ έκαναν λόγο για διαπλοκή και άλλα παρόμοια, τόσο εξευτέλιζαν την έννοια του επιχειρείν και της ανάγκης να μπει η χώρα σε μία νέα εποχή.

Τα αποτελέσματα των ανωτέρω «στρατηγικών» είναι γνωστά. Όπως γνωστή είναι και η αυταπόδεικτη πλέον φυγή της ΝΔ από την εξουσία. Απομένει να απαντηθεί το ερώτημα: Γιατί αύριο ο λαός να εμπιστευθεί ένα κόμμα που αυτοκαταστράφηκε, ακριβώς επειδή δεν ήθελε τίποτε να αλλάξει σε τούτη την χώρα; Ακόμα, τί προτείνει σήμερα η ΝΔ ως έξοδο από την κρίση, πέρα από την επιστροφή στα συνηθισμένα; Πιστεύουν όντως οι «επικοινωνιολόγοι» της Ρηγίλλης ότι, στηρίζοντας αυτούς που κατέστρεψαν τον ελληνικό τουρισμό και την οικονομία, θα αντλήσουν πολιτικο-κομματικά οφέλη; Οι δημοσκοπήσεις τίποτα δεν τους διδάσκουν;