του Αθαν. Χ. ΠαπανδρόπουλουΗ τοποθέτηση που ακολουθεί ίσως φανεί υπερβολική, προκλητική και εν μέρει αντιδημοκρατική. Θέτει, εντούτοις, ερωτήματα που θα έπρεπε να προβληματίσουν.
Εν πρώτοις, γιατί δολοφονήθηκε ο Σωκράτης Γκιόλιας. Ο λόγος είναι προφανής. Ανταγωνιζόταν σε λασπολογία, από διαφορετική οπτική γωνία, τους δολοφόνους του –οι οποίοι προφανώς έχουν, αφ’ ενός, φανατικούς μπλογκαναγνώστες και, αφ’ ετέρου, σίγουρα θα έχουν πρόσβαση σε «προοδευτικά» μπλογκς. Μέσω του Σ. Γκιόλια, όμως, οι δολοφόνοι της «Σέχτας» κτύπησαν προειδοποιητικά και ένα σιχαμερό είδος δημοσιογραφίας, την υποτιθέμενη «καταγγελτική» δημοσιογραφία, από την οποία κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι αποκομίζουν «χούφτες εκατομμύρια ευρώ».
Υπό αυτή την έννοια, η «Σέχτα» δεν είναι τίποτε περισσότερο από το «τέρας» που είκοσι χρόνια τώρα εκκολάφθηκε στους κόλπους μιας κοινωνικής, δημοσιογραφικής και πολιτικής αθλιότητας. Και αυτό το διαπιστώνει κανείς από την φρασεολογία που οι κουμπουροφόροι χρησιμοποιούν στην προκήρυξή τους –η οποία απέχει πολύ από την μαρξιστική-λενινιστική γλώσσα των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη. Η διαφοροποίηση δε αυτή έχει ποικίλες ερμηνείες, πλην όμως συγκρατούμε μία από αυτές. Κατά την εκτίμησή μας, οι δολοφόνοι της «Σέχτας», αφ’ ενός, θέλουν να χρησιμοποιήσουν την ελληνική διάλεκτο του ΚΚΕ και εν μέρει του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, δεν κάνουν λόγο για κοινωνικές αλλαγές και λοιπά παρόμοια, αλλά αναφέρονται σε έναν «αυτόνομο υπαρξιακό κώδικα, μακρυά από την υποκρισία του σύγχρονου τρόπου ζωής». Εν ολίγοις, δηλαδή, οι «επαναστάτες» μισούν την κοινωνία γι αυτό που είναι και όχι γιατί θα ήθελαν να την αλλάξουν.
Γράφουν έτσι τα εξής ενδιαφέροντα: «Η ανθρώπινη ζωή είναι μία μεταβλητή, ένα εμπόρευμα στον κόσμο του θεάματος, που άλλοτε την κατασπαράσσει εξορίζοντάς την στα μπουντρούμια των φυλακών, στα μοναχικά αδιέξοδα, στις ουσίες των εξαρτήσεων και άλλοτε την υπερασπίζεται ως το ιδανικό που χάθηκε από τα όπλα των τρομοκρατών. Όμως σημασία δεν έχει μόνο αν ζεις, αλλά και το πώς ζεις. Η πραγματική αξία βρίσκεται στις επιλογές που κάνει ο καθένας στη ζωή του. Εκεί κρινόμαστε όλοι. Ο Σωκράτης Γκιόλιας έκανε τις επιλογές του και εμείς τις δικές μας. Αυτός επέλεξε να ζήσει σαν τρωκτικό στο βασίλειο της λάσπης του άθλιου κύκλου του και εμείς ως λύκοι έξω από την αγέλη» (σ.σ. προφανώς κάποτε θα υπήρξαν μέλη αυτής της αγέλης και ίσως γι αυτό ο Γκιόλιας κατέβηκε να τους ανοίξει την πόρτα).
Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μάλλον νέους ανθρώπους, που μαζί με άλλους συνιστούν μία νέα «κοινωνική φυλή» στην διεφθαρμένη και παρακμάζουσα ελληνική κοινωνία, ακολουθώντας τον τυφλό δρόμο του μίσους. Είμαστε έτσι μάρτυρες μιας νέας μορφής τρομοκρατίας, η οποία δεν έχει ιδεολογικό μανδύα. Η ύπαρξη και η δράση της υπαγορεύεται από το μίσος και την απέχθεια προς συγκεκριμένες καταστάσεις, τις οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, καυτηριάζει και μέρος της λοιπής ελληνικής κοινωνίας. Είναι χαρακτηριστικά, από την άποψη αυτή, άρθρα που γράφτηκαν μετά την δολοφονία του Σ. Γκιόλια και τα οποία στιγματίζουν χωρίς περιστροφές την κίτρινη «καταγγελτική» δημοσιογραφία.
Πέρα από όσα προηγούνται, οι άνθρωποι της «Σέχτας» γράφουν και τα ακόλουθα: «Η Ελλάδα, εδώ και μήνες, βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα με την προσφυγή στο ΔΝΤ και το οικονομικό της έλλειμμα. Μία από τις πιο προσοδοφόρες πηγές εισροής χρήματος είναι ο τουρισμός της καλοκαιρινής περιόδου. Η εκτέλεση του συγκεκριμένου δημοσιογράφου σε συνδυασμό με τις αντάρτικες ενέργειες του τελευταίου χρόνου, πιστεύουμε ότι διαμορφώνει μία αρνητική εικόνα στο εξωτερικό για την ασφάλεια της ελληνικής επικράτειας και χτυπάει την εθνική βιομηχανία του τουρισμού. Οι τουρίστες πρέπει να μάθουν ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον ασφαλές μετόπισθεν του καπιταλισμού. Επιδιώκουμε να μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη επαναστατικών διαδικασιών, με εμπρησμούς, σαμποτάζ, μαχητικές πορείες, βομβιστικές επιθέσεις, ένοπλες εκτελέσεις, και όχι σε τόπο προορισμού διακοπών και αναψυχής».
Στο σημείο αυτό είναι υπεράνω πάσης αμφιβολίας ότι η «Σέχτα» έχει και συμπαραστάτες στο έργο της, οι οποίοι σίγουρα προκαλούν στον ελληνικό τουρισμό πολύ μεγαλύτερη ζημιά από αυτήν της δολοφονίας ενός δημοσιογράφου. Το ποιοι είναι αυτοί οι συμπαραστάτες είναι από καιρό γνωστό. Τούς ζούμε στο πετσί μας κάθε μέρα, ακούμε τις ασυναρτησίες τους από τα τηλεοπτικά παράθυρα και μόνον ναυτία μάς προκαλούν οι γελοίες αναφορές τους στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Στοιχηματίζουμε ότι ουδείς από αυτούς κουράστηκε διαβάζοντας δυο αράδες από αρχαία ελληνική ιστορία. Ας μην ανησυχούν λοιπόν οι δολοφόνοι της «Σέχτας», έχουν δίπλα τους αρκετούς «κοινωνικούς εταίρους» και τους πολιτικούς συμπαραστάτες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου