Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΡΩΣ-ΚΑΝ

Απεδείχθη ότι ένας από τους πιο ισχυρούς σοσιαλιστές του πλανήτη μας, πέρα από το πολιτικό ταλέντο του είναι πάμπλουτος, επιρρεπής στην χλιδή και σεξουαλικά προβληματικός. Τουλάχιστον, όμως, αυτός δεν είναι αιμοσταγής όπως άλλοι «προοδευτικοί» ηγέτες

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ένα πρώτο δίδαγμα από την θορυβώδη υπόθεση Ντομινίκ Στρως-Καν είναι η ανευθυνότητα μέρους του Τύπου, ο οποίος, για λόγους λαϊκισμού και στυγνής κερδοσκοπίας, δικάζει και καταδικάζει χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό για τα ατομικά δικαιώματα.

Δεύτερο δίδαγμα, ο φαρισαϊσμός της αμερικανικής δικαιοσύνης-θέαμα, η οποία διέσυρε παγκοσμίως έναν επώνυμο άνθρωπο για να τον αθωώσει τρεις μήνες αργότερα –όχι, όμως, χωρίς να τον έχει καταστρέψει πολιτικά και σε μεγάλο βαθμό ηθικά. Παρόλα αυτά, η φαρισαϊκή αυτή δικαιοσύνη επέτρεψε να γίνουν γνωστές σε ολόκληρο τον κόσμο σοβαρές πτυχές της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής ζωής, που θα έπρεπε να αποτελέσουν καλή τροφή για σκέψη.

Μία τρίτη διδακτική διαπίστωση από την υπόθεση Ντ.Στρως-Καν είναι ότι οι σοσιαλιστές μπορεί με κάθε ευκαιρία να στιγματίζουν και να ξορκίζουν το χρήμα, όμως τούς αρέσει να κάθονται γερά πάνω σ’ αυτό και να το χρησιμοποιούν κατά κόρον. Υπολογίζεται ότι το ζεύγος Στρως-Καν – Σινκλαίρ κάθεται πάνω σε μία περιουσία 400 εκατ. ευρώ, πλήρωσε 5 εκατ. δολλάρια εγγύηση για να αφεθεί ελεύθερος υπό όρους ο διωκόμενος Ντομινίκ και νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Μανχάτταν έναντι 210.000 ευρώ μηνιαίως. Με γειά τους και χαρά τους. Παράκληση, όμως, ο κ. Στρως-Καν και πολλοί από τους πάμπλουτους ομοϊδεάτες του να μάς σκοτίζουν λιγότερο με τις θεωρίες τους περί χρήματος και «κοινωνικής δικαιοσύνης». Η σχέση της πολιτικής με το χρήμα είναι πολύ στενή και ισχυρή, συνεπώς τα πολλά και παχειά λόγια είναι φτώχεια…

Τέλος, απεδείχθη ότι –όπως υποστηρίζουν αρκετοί φίλοι και εχθροί του στην Γαλλία– ο Ντομινίκ Στρως-Καν όντως είναι προβληματικός από σεξουαλικής πλευράς. Διότι το να συνουσιασθεί μέσα σε 9 λεπτά, όπως αναφέρεται στην έκθεση του Εισαγγελέα της Νέας Υόρκης Σάϊρους Βανς, με την καμαριέρα του «Σοφιτέλ», που όλοι είδαμε στην τηλεόραση, σημαίνει ότι έχει πρόβλημα. Πολύ σοβαρό, ίσως, για να είχε γίνει Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Η κατάσταση θα ήταν βέβαια διαφορετική αν ζούσε στην εποχή των Λουδοβίκων –δεν ζει, όμως. Πάντως, αν το 2012 η Γαλλία αποκτήσει σοσιαλιστή ή σοσιαλίστρια Πρόεδρο Δημοκρατίας, μπορείτε να βάλετε στοίχημα ότι ο Ντομινίκ Στρως-Καν θα είναι πρωθυπουργός. Στην αναβροχιά, καλό και το χαλάζι. Αν…

1 σχόλιο:

Ντίνος Στεργίδης είπε...

1 Σε ό,τι αφορά την αμερικανική δικαιοσύνη:
Α) Όταν έγινε η καταγγελία της Ντιαλό όλα τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή της η αστυνομία συνηγορούσαν στο ότι η καταγγελία ήταν βάσιμη. Από τη στιγμή που ο DSK ήταν μέσα σε αεροπλάνο έτοιμος να φύγει, δεν είχε άλλη επιλογή από το να τον συλλάβει. Στη συνέχεια ο DSK υπόκειται στη μεταχείριση που έχουν όλοι οι ύποπτοι στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του περιβόητου perp walk, όπου ο ύποπτος "σέρνεται" μπροστά στος κάμερες με χειροπέδες. Ο Πάσχος Μανδραβέλης έχει εξηγήσει κατ' επανάληψιν τη λογική αυτή της αστυνομίας και γιατί σε μια δημοκρατική κοινωνία πρέπει το γεγονός να δημοσιοποιείται από όλα τα μέσα. Ότι, δηλαδή, από τη στιγμή που συλλαμβάνεται κάποιος, όποιος κι αν είναι αυτός, αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός, μια είδηση που πρέπει να δημοσιοποιηθεί. Αυτο σε ό,τι αφορά τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Όμως υπάρχει και το άλλο: η δημοσιοποίηση του ονόματος και της φωτογραφίας του συλληφθέντος είναι ο καλύτερος τρόπος προστασίας του σε περίπτωση που είναι αθώος γιατί έτσι δεν χάνεται μέσα στην ανωνυμία του συστήματος (μυστικές συλλήψεις = δικτατορικά καθεστώτα). Πρέπει, επίσης, να κάνουμε την εξής διευκρίνιση: όταν η αμερικανική αστυνομία προβαίνει σε μια σύλληψη είναι πεπεισμένη πως ο ύποπτος είναι ένοχος. Το perp walk και η δημοσιοποίηση του ονόματος των συλληφθέντων είναι, μακροπρόθεσμα, ο καλύτερος τρόπος για να κάνει η αστυνομία καλύτερα τη δουλειά της, γιατί κάθε φορά που κάνει λάθος εκτείθεται και εκείνη. Πρόκειται, δηλαδή, για έναν έμμεσο και απόλυτα δημοκρατικό τρόπο ελέγχου της αστυνομίας.
β) Την περίφημη "presomption d'innocence" (αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου), δεν την σεβάστηκε η IMF και όχι η αμερικανική δικαιοσύνη. Αν εκείνη (η IMF) βιάστηκε να "καταστρέψει την καρριέρα" του DSK, εναντίον εκείνης ας στραφεί ο ερωτύλος DSK αν έχει τα κότσια (τολμά όμως, δεν τολμά!). Το ίδιο ισχύει για το γελοίο σοσιαλιστικό κόμμα Γαλλίας... γ) O DSK δεν "αθωώθηκε", απλά δεν πήγε σε δίκη γιατί ο εισαγγελέας δεν ήταν πεπεισμένος ότι θα την κερδίσει. Εάν αυτό δεν είναι δείγμα μεγαλοσύνης δικαστικού συστήματος τότε δεν ξέρω τι είναι. δ) Δεν μπορεί κανείς παρά να μένει άφωνος μπροστά στην ταχύτητα με την οποία κινήθηκε η αμερικανική δικαιοσύνη, αφού η όλη διαδικασία δεν κράτησε παρά 4 μήνες κατά τη διάρκεια των οποίων όλοι κινήθηκαν υποδειγματικά, για να μην μιλήσουμε για ένα επίπεδο διαφάνεις που μόνο στα όνειρά μας έχουμε στην Ευρώπη.
2) Σε ό,τι αφορά τον DSK: Το άτομο είναι όχι απλά άρρωστο, όπως είπε ο ίδιος ο Μισέλ Ροκάρ προχθές, αλλά και επικίνδυνο. Είναι γνωστό στο πολιτικό και δημοσιογραφικό σύμπαν της Γαλλίας πως την έπεφτε συστηματικά σε όλες τις γυναίκες και μάλιστα με πολύ επίμονο τρόπο. Πέραν τούτου, η συμμετοχή του σε όργια στα ειδικά κλαμπ του Παρισιού είναι απόλυτα τεκμηριωμένη ενώ είναι επίσης γνωστή, άσχετα αν δεν δημοσιοποιείται αρκετά, η διαστροφή του να σπάει στο ξύλο τα call girls τα οποία συστηματικά καλούσε στο Sofitel της NY. Kαι ερχόμαστε τώρα στο συγκεκριμένο συμβάν: πέραν του τι έγινε πραγματικά με την καμαριέρα, αυτά που είναι απόλυτα τεκμηριωμένα ως ΓΕΓΟΝΟΤΑ είναι ότι ο κ. DSK (Διοικητής του IMF και υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας) πάει στο ξενοδοχείο όπου παραγγέλνει μια πόρνη η οποία μένει στο δωμάτιό του από τις 1 έως τις 3 πμ. Το επόμενο μεσημέρι συνουσιάζεται με την αφρικανή καμαριέρα και στη συνέχεια πάει για φαγητό με την κόρη του προτού πάρει το αεροπλάνο για να πάει στη γυναίκα του!
Όσοι εκτιμούν πως αυτή η ΑΘΛΙΑ συμπεριφορά μπορεί να είναι αποδεκτή από ένα άτομο με τις ευθύνες που είχε ο DSK ας πάνε στο Σύνταγμα να διαδηλώσουν με τους αγανακτισμένους. Ασφαλώς ελευθερία είναι να κάνεις ό,τι θές μέσα στα πλαίσια του νόμου (περίπου!). Και εάν η Αν Σινκλέρ (την οποία δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι έχουν θεοποιήσει) δέχεται από τον άντρα της όλα τα παραπάνω με γεια της και χαρά της που λένε. Όμως, δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή. Εάν ο DSΚ ήθελε να έχει το συγκεκριμένο lifestyle ας γινόνταν ροκ σταρ και όχι πολιτικός.