Απέναντι στον παραλογισμό και τις ύβρεις, καιρός είναι να ορθώσουν κάποιοι το ανάστημά τους…
του Λεωνίδα Βαρουξή*
Είναι αλήθεια ότι η ελληνική κοινωνία νοιώθει απογοητευμένη και οργισμένη από το γεγονός της χρεοκοπίας της χώρας μας, η οποία ψαλίδισε απότομα όνειρα και κόπους ζωής πολλών ανθρώπων.
Είναι δεδομένο ότι η Ηλειακή κοινωνία γνώρισε και βιώνει σε υπερθετικό βαθμό την ανακολουθία λόγων και έργων της πολιτικής εξουσίας –ιδιαίτερα μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές και τις …παρελάσεις των πολιτικών θιάσων των δύο τελευταίων κυβερνήσεων. Πολλαπλές οι αφίξεις στον νομό μας, οι οποίες συνοδεύτηκαν με ορυμαγδό δεσμεύσεων και υποσχέσεων, που αποδείχτηκαν δυστυχώς λόγια μεγάλα και ψεύτικα.
Η Ηλειακή κοινωνία δεν συγχωρεί την έλλειψη στοιχειώδους ντροπής από εκείνους τους πολιτικούς οι οποίοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να εξαργυρώσουν τα λάθη και τις παραλείψεις τους ζητώντας μιαν απλή και ανθρώπινη συγγνώμη. Ένδειξη τουλάχιστον αυτογνωσίας, ή μεταμέλειας. Δικαίως, λοιπόν, τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα την ανάγκη εκτόνωσης όλης αυτής της πίκρας και οργής.
Αυτή την περίοδο μοιραίως οι σειρήνες του λαϊκισμού, της βίας και της λογικής της μοναχικής «ψωροκώσταινας» εκτός Ευρώπης έχουν βρει πεδίο δόξης λαμπρό. Και το τραγικό είναι ότι δεν μπορεί κανείς να ορθώσει πειστικό αντίλογο, κόντρα στις ατελέσφορες αυτές δημόσιες συμπεριφορές. Ο λόγος είναι απλός: η κυβέρνηση έχει κερδίσει επάξια το βραβείο της ανυποληψίας με όσα επαγγέλλεται και τελικά πραγματοποιεί. Η αξιωματική αντιπολίτευση, συμπρωταγωνιστώντας σε ένα θέατρο του παραλόγου, ζητά να βρεθεί εκεί που είναι η σημερινή κυβέρνηση –δηλαδή, μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον χωρίς συναίνεση, χωρίς χρήματα και με την υποχρέωση να πληρώσει αυτή τον λογαριασμό και να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, εφαρμόζοντας μέτρα δυσβάστακτα. Τα δε λοιπά κόμματα, ιδιαίτερα της Αριστεράς, κάνουν ό,τι μπορούν να απομυθοποιήσουν με την λογική τους και τις πρακτικές τους την αντίληψη ότι εκφράζουν τις δυνάμεις της προόδου.
Τέλος, από την πλευρά τους, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ιδιαίτερα τα ηλεκτρονικά, προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες, αναδεικνύοντας τα μείζονα θέματα ως ελάσσονα και τα ελάσσονα ως μείζονα, αποφεύγοντας να πάρουν υπεύθυνη θέση, αναπαράγοντας μόνον γεγονότα και συμπεριφορές, διάσπαρτα, αβασάνιστα και χωρίς καμμία αξιολόγηση.
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα να μην καταρρεύσει αυτός ο τόπος; Ναι –αν, κόντρα στον παραλογισμό και τις ύβρεις, ορθώσουν κάποιοι το ανάστημά τους.
Όταν κάποιοι πολιτικοί βρουν το θάρρος να ζητήσουν συγγνώμη για τα εγκληματικά λάθη του πολιτικού συστήματος που εκπροσωπούν και δεν θα έχουν το θράσος να δηλώνουν μη-υπεύθυνοι για τίποτα, επενδύντας ακόμα σε χρεοκοπημένες αξίες του σάπιου πολιτικού συστήματος που σήμερα καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.
Όταν κάποιοι εκπαιδευτικοί διδάξουν τους νέους ανθρώπους ως πραγματικοί παιδαγωγοί, όχι να μουντζώνουν στους θεσμικούς εκπροσώπους του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά να κοπιάσουν να γίνουν ωφέλιμοι στην κοινωνία, απομονώνοντας τα ελαττώματα της φυλής μας και επενδύοντας στα προτερήματά μας.
Όταν κάποιοι επαγγελματίες γίνουν παράδειγμα προς μίμηση, που θα θελήσουν να γίνουν ανταγωνιστικοί, προσφέροντας καλά προϊόντα και σωστές υπηρεσίες.
Όταν βρεθούν κάποια νέα παιδιά που, συζητώντας με μια παρέα μεγάλων, θα τούς μιλήσουν για τα δικά τους όνειρα, την αξία της επιστήμης, τον σεβασμό της εργασίας.
Όταν ο γείτονάς μας, σε απάντηση της δικής μας πρόσκλησης για καφέ στην πλατεία, μάς αρνηθεί ευγενικά λέγοντάς μας ότι δουλεύει για την υπηρεσία του, την επιχείρηση που εργάζεται, το χωράφι του, την Ελλάδα.
Η διαπίστωση, λοιπόν, εύκολη: Αρκεί ο καθένας μας να κοιτάξει δίπλα του ή, απλά, στον καθρέφτη μπροστά του. Τις λες, φίλε αναγνώστη, υπάρχει ελπίδα;
* Εκδότης και διευθυντής της ημερήσιας εφημερίδας «Πατρίς» στον Πύργο Ηλείας
του Λεωνίδα Βαρουξή*
Είναι αλήθεια ότι η ελληνική κοινωνία νοιώθει απογοητευμένη και οργισμένη από το γεγονός της χρεοκοπίας της χώρας μας, η οποία ψαλίδισε απότομα όνειρα και κόπους ζωής πολλών ανθρώπων.
Είναι δεδομένο ότι η Ηλειακή κοινωνία γνώρισε και βιώνει σε υπερθετικό βαθμό την ανακολουθία λόγων και έργων της πολιτικής εξουσίας –ιδιαίτερα μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές και τις …παρελάσεις των πολιτικών θιάσων των δύο τελευταίων κυβερνήσεων. Πολλαπλές οι αφίξεις στον νομό μας, οι οποίες συνοδεύτηκαν με ορυμαγδό δεσμεύσεων και υποσχέσεων, που αποδείχτηκαν δυστυχώς λόγια μεγάλα και ψεύτικα.
Η Ηλειακή κοινωνία δεν συγχωρεί την έλλειψη στοιχειώδους ντροπής από εκείνους τους πολιτικούς οι οποίοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να εξαργυρώσουν τα λάθη και τις παραλείψεις τους ζητώντας μιαν απλή και ανθρώπινη συγγνώμη. Ένδειξη τουλάχιστον αυτογνωσίας, ή μεταμέλειας. Δικαίως, λοιπόν, τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα την ανάγκη εκτόνωσης όλης αυτής της πίκρας και οργής.
Αυτή την περίοδο μοιραίως οι σειρήνες του λαϊκισμού, της βίας και της λογικής της μοναχικής «ψωροκώσταινας» εκτός Ευρώπης έχουν βρει πεδίο δόξης λαμπρό. Και το τραγικό είναι ότι δεν μπορεί κανείς να ορθώσει πειστικό αντίλογο, κόντρα στις ατελέσφορες αυτές δημόσιες συμπεριφορές. Ο λόγος είναι απλός: η κυβέρνηση έχει κερδίσει επάξια το βραβείο της ανυποληψίας με όσα επαγγέλλεται και τελικά πραγματοποιεί. Η αξιωματική αντιπολίτευση, συμπρωταγωνιστώντας σε ένα θέατρο του παραλόγου, ζητά να βρεθεί εκεί που είναι η σημερινή κυβέρνηση –δηλαδή, μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον χωρίς συναίνεση, χωρίς χρήματα και με την υποχρέωση να πληρώσει αυτή τον λογαριασμό και να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, εφαρμόζοντας μέτρα δυσβάστακτα. Τα δε λοιπά κόμματα, ιδιαίτερα της Αριστεράς, κάνουν ό,τι μπορούν να απομυθοποιήσουν με την λογική τους και τις πρακτικές τους την αντίληψη ότι εκφράζουν τις δυνάμεις της προόδου.
Τέλος, από την πλευρά τους, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ιδιαίτερα τα ηλεκτρονικά, προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες, αναδεικνύοντας τα μείζονα θέματα ως ελάσσονα και τα ελάσσονα ως μείζονα, αποφεύγοντας να πάρουν υπεύθυνη θέση, αναπαράγοντας μόνον γεγονότα και συμπεριφορές, διάσπαρτα, αβασάνιστα και χωρίς καμμία αξιολόγηση.
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα να μην καταρρεύσει αυτός ο τόπος; Ναι –αν, κόντρα στον παραλογισμό και τις ύβρεις, ορθώσουν κάποιοι το ανάστημά τους.
Όταν κάποιοι πολιτικοί βρουν το θάρρος να ζητήσουν συγγνώμη για τα εγκληματικά λάθη του πολιτικού συστήματος που εκπροσωπούν και δεν θα έχουν το θράσος να δηλώνουν μη-υπεύθυνοι για τίποτα, επενδύντας ακόμα σε χρεοκοπημένες αξίες του σάπιου πολιτικού συστήματος που σήμερα καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.
Όταν κάποιοι εκπαιδευτικοί διδάξουν τους νέους ανθρώπους ως πραγματικοί παιδαγωγοί, όχι να μουντζώνουν στους θεσμικούς εκπροσώπους του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά να κοπιάσουν να γίνουν ωφέλιμοι στην κοινωνία, απομονώνοντας τα ελαττώματα της φυλής μας και επενδύοντας στα προτερήματά μας.
Όταν κάποιοι επαγγελματίες γίνουν παράδειγμα προς μίμηση, που θα θελήσουν να γίνουν ανταγωνιστικοί, προσφέροντας καλά προϊόντα και σωστές υπηρεσίες.
Όταν βρεθούν κάποια νέα παιδιά που, συζητώντας με μια παρέα μεγάλων, θα τούς μιλήσουν για τα δικά τους όνειρα, την αξία της επιστήμης, τον σεβασμό της εργασίας.
Όταν ο γείτονάς μας, σε απάντηση της δικής μας πρόσκλησης για καφέ στην πλατεία, μάς αρνηθεί ευγενικά λέγοντάς μας ότι δουλεύει για την υπηρεσία του, την επιχείρηση που εργάζεται, το χωράφι του, την Ελλάδα.
Η διαπίστωση, λοιπόν, εύκολη: Αρκεί ο καθένας μας να κοιτάξει δίπλα του ή, απλά, στον καθρέφτη μπροστά του. Τις λες, φίλε αναγνώστη, υπάρχει ελπίδα;
* Εκδότης και διευθυντής της ημερήσιας εφημερίδας «Πατρίς» στον Πύργο Ηλείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου