Το τέλος της Πελατειοκρατίας

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Μπροστά στον κίνδυνο της πλήρους κατάρρευσης της χώρας και του καταποντισμού του πολιτικού μας συστήματος, ως φαίνεται τα δύο μεγάλα κόμματα αποφάσισαν να τιθασσεύσουν το πολιτικό πελατειακό σύστημα που τα ίδια εξέθρεψαν.

Το ότι κάποιοι επιδιώκουν έναν κοινωνικό εμφύλιο στην χώρα μας, πρέπει να θεωρείται βέβαιο. Το αν αυτή η επιδίωξη θα τούς προσφέρει πολιτικά οφέλη, είναι ένα άλλο ερώτημα –με μάλλον αρνητική απάντηση. Διότι, σε περιόδους εντόνων κοινωνικο-οικονομικών κρίσεων, δεν είναι πάντα βέβαιον ότι οι λαοί ακολουθούν τα άκρα. Βέβαια, στην Ελλάδα παρατηρείται το φαινόμενο της οργανωμένης αποπληροφορήσεως γύρω από την κρίση, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι πολίτες τούτης της χώρας να μην συνειδητοποιούν την κρισιμότητα της καταστάσεως.

Ας δούμε, όμως, πώς και γιατί θα μπορούσαν να προκύψουν κοινωνικές συγκρούσεις στην χώρα μας, οι οποίες θα είναι το προϊόν της ενσυνείδητης και θεληματικής τακτικής που ακολούθησαν τρίαντα χρόνια τώρα άπαντα τα πολιτικά κόμματα. Εφαρμόζοντας την τακτική της πολιτικής πατρωνείας, οι πολιτικές δυνάμεις θεμελίωσαν ένα κράτος το οποίο κατ’ εξοχήν στηρίζεται στην κοινωνική αδικία. Ένα κράτος στο οποίο έχουν εισέλθει όσοι δεν είναι ανταγωνιστικοί στην αγορά εργασίας και που δήθεν εργάζονται προσφέροντας κομματικές υπηρεσίες. Έτσι, έχει προκύψει στην χώρα μας μία εκτρωματική δημόσια διοίκηση, που μέχρι τώρα απορροφούσε προς ίδιον όφελος δανειακούς πόρους. Παράλληλα, η βαθειά διαφθορά της την οδηγούσε στο να καταστρέφει και τον παραγωγικό μας ιστό, εμποδίζοντας επενδύσεις όταν αυτές δεν συνοδεύονταν από τα απαραίτητα συμπληρώματα γραφειοκρατικής διατροφής.

Αυτή λοιπόν η δημόσια διοίκηση, που θεωρεί υπηκόους της τους φορολογούμενους και άρα τούς ωθεί προς την φοροδιαφυγή, σήμερα, την ώρα που η χώρα καταρρέει, θέλει να κρατήσει για τον εαυτό της όσα περισσότερα μπορεί, εις βάρος της λοιπής κοινωνίας των πολιτών και των μελλοντικών γενεών –συμπεριλαμβανομένων και των τέκνων της.

Ακόμα χειρότερα, οι κύριοι αυτοί φορείς της καταρρεύσεως, στους οποίους θα πρέπει να προστεθούν και οι συνένοχοί τους κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας και υπονομεύουν αλόγιστα κάθε μελλοντική αναπτυξιακή της προοπτική. Κυρίως, όμως, οδηγούν προς την πλήρη ανασφάλεια τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Αυτούς, δηλαδή, που στην ουσία θα πληρώσουν πανάκριβα το οργιώδες πάρτυ των «ρετιρέ» και την απάτη των «κοινωνικών αγώνων» τους.

Αποκαλυπτικά είναι, από την άποψη αυτή, όσα γράφει στο βιβλίο του Τα Βήματα του Έστερναχ: η Ελλάδα μετά το 2010, ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, κορυφαίος υπουργός Οικονομικών και Εσωτερικών του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1994-1999. «Η πελατειακή και εκμαυλιστική φύση του πολιτικού συστήματος», τονίζει, «για δεκαετίες ολόκληρες διαμορφώνει τις κρατικές δομές και λειτουργίες, με στόχο όχι την άσκηση πολιτικών προς όφελος του κοινωνικού συνόλου αλλά την ικανοποίηση συντεχνιακών αιτημάτων». Συντεχνιακά αιτήματα τα οποία σήμερα απειλούν και την δημοκρατία μας.

Σήμερα, λοιπόν, εκ των πραγμάτων, το σύστημα αυτό έφθασε στο τέλος. Δεν μπορεί πλέον να επιβιώσει διότι, αφού εξάρθρωσε τους εσωτερικούς παραγωγικούς μηχανισμούς, δεν μπορεί πλέον και να δανείζεται από τις διεθνείς χρηματαγορές, γιατί κανείς δεν το εμπιστεύεται. Έτσι, αν θελήσει να παρατείνει την ύπαρξή του, αυτό θα γίνει με πολύ υψηλό κόστος, δυσβάστακτο για την παραπαίουσα οικονομία της χώρας μας. Ήδη, οι πληρωτέοι τόκοι για το 2010 οδεύουν προς τα 16 δισεκατ. ευρώ, δηλαδή απορροφούν το σύνολο του τουριστικού μας συναλλάγματος.

Τί απομένει έτσι από πλευράς εσόδων για την Ελλάδα; Σχεδόν τίποτε, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την βαθειά σημερινή παραγωγική κρίση. Μία κρίση την οποία επιτείνουν οι συντεχνίες. Διότι, αν αναφερθούμε στις οικονομικές και κοινωνικές ζημιές που υφίσταται η χώρα από τους μονίμους «εργαζομένους» στο Δημόσιο, καταγράψαμε τις τελευταίες εβδομάδες τα ακόλουθα ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά στοιχεία. Στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας οι καταλήψεις, οι πορείες και οι τραμπουκισμοί έοχυν μειώσει τους τζίρους αρκετών καταστημάτων περί το 30%, των εστιατορίων 30%, ενώ στα ξενοδοχεία –πολυτελή και μη– η πτώση κυμαίνεται από 25% έως 60%. Πτώση τζίρου παρουσιάζουν επίσης και αρκετά περίπτερα, αυτοί οι «ναοί» του καπιταλισμού, που κατά καιρούς δέχονται στις βολές των κουκουλοφόρων.

Αυτές οι πτώσεις του τζίρου, σε πρώτη φάση οδήγησαν στο πάγωμα προσλήψεως εποχιακού προσωπικού –γεγονός που σημαίνει ότι περίπου 1.200 άτομα θα απωλέσουν εξάμηνη καλοκαιρινή απασχόληση. Τριάντα εμπορικά καταστήματα θα μειώσουν το προσωπικό τους και είκοσι από αυτά είναι στα πρόθυρα της κηρύξεως στάσεως πληρωμών. Από ανεπίσημη τραπεζική πηγή επληροφορήθημεν ότι οι απλήρωτες δόσεις δανείων εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων του κέντρου αυξήθηκαν, στο πρώτο δίμηνο του 2010, κατά 35% και αντιπροσωπεύουν αρκετά εκατομμύρια ευρώ.

Ταυτοχρόνως, στην ευρύτερη περιοχή του αθηναϊκού κέντρου αυξάνονται τα κενά γραφεία και καταστήματα, για τα οποία το ενδιαφέρον είναι μηδενικό. Επίσης, ο διεθνής διασυρμός της χώρας πλήττει καίρια την καλοκαιρινή τουριστική κίνηση, όπως έπληξε και την αντίστοιχη των εορτών του Πάσχα. Στην Κρήτη, στην Κέρκυρα, στη Αχαΐα, στην Ηλεία και στην Αθήνα καταγράφονται μεγάλες ακυρώσεις, παρά τις ευνοϊκές τιμές που προσφέρονται τόσο από αεροπορικές εταιρείες όσο και από ξενοδοχεία.

Είναι έτσι σαφές ότι οι όψιμοι αναπτυξιολάγνοι στην χώρα μας ούτε τί τούς γίνεται γνωρίζουν, αλλά ούτε και τί λένε ξέρουν. Απλώς πιπιλίζουν μια καραμέλα με μοναδικό στόχο τους την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Το ίδιο συμβαίνει και με τους εκλεκτούς του άγριου κρατισμού, οι οποίοι θέτουν υπεράνω όλων τα γραφειοκρατικά και συντεχνιακά συμφέροντά τους –εν ονόματι της «κοινωνικής δικαιοσύνης», βεβαίως. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η απίθανη έκρηξη της εγκληματικότητας, τότε η κατάσταση προσλαμβάνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Μοναδική ελπίδα είναι πλέον οι πραγματικοί πολίτες τούτης της χώρας να βροντοφωνάξουν «φθάνει πια»…